ΕΣΥ ΠΟΥ Μ 'ΕΙΔΕΣ
εσυ που μ'ειδες να γελαω να θυμωνω
εσυ που μ'ειδες ν'αγαπαω να κακιωνω
εσυ που μ'ειδες να λυγαω και να τρομαζω
εσυ που μ'ακουσες αερα να αλαλαζω
πες μου ποιος ειμαι να χαρεις
η μητε εσυ δεν το μπορεις?

εσυ που μ'ειδες αετο να φτερουγιζω
και σκυλο αδεσποτο στους δρομους να γαυγιζω
εσυ που με ειδες σαν χρυσοψαρο στο βαζο
και σαν μωρακι στο βυζι σου να θυλαζω
πες μου υπαρχω?εχω ζησει?
εχω ανατηλει?εχω δυσει?

εσυ που ειδες μες στο σωμα σου να μπαινω
και τα θεριά σου ενα ενα να τα δενω
εσυ που μ'ειδες λυτρωμενο να βογκαω
και το λαιμο σου  απο ποθο να δαγκαω
πες μου την ζωη μου που'χω χασει
μεσα σου μην κι'εχω ξεχασει?
Α.Π.




 

 ΤΕΛΙΚΑ
τελικα δεν υπηρχες
τοσα χρονια στη σιωπη μιλουσα
και το χερι μιας σκιας  κρατουσα
γιατι τοτε μου λειπεις τοσο?
τελικα σε ειχα πλασει
σου ειχα φτιαξει ψυχη και σωμα
σε ζωγραφισα με φως και χρωμα
ποσο σ'ειχα αγαπησει !ποσο !!!
τελικα σ'ειχα αναγκη
σε ζητουσα στο καθε βλεμμα
γεννημα της ψυχης και θρεμμα
  σου'χα δωσει ονοματα χιλια

 τελικα εισαι δρομος
που τον πηρα να σε γυρεψω
και ενας λογος να ταξιδεψω
της ζωης μου οσα εχω μιλια

Α.Π.