ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ
 Τη μασκα που δεν επρεπε
ποτε μου να φορεσω
ηταν αυτη που φοραγα
οταν σου ειπα σ'αγαπω
αυτος ο αλλος που εγινα
ωστε να σου αρεσω
μπορει να τον αγαπησες
μα εγω τόνε μισώ 

Που εγω ποτε δεν εζησα με μενα
απ'τη στιγμη που γνωρισα εσενα
την μασκα δεν θυμαμαι αν εχω βγαλει
η αν αλλαξα και κεινη με μια αλλη

Την μασκα που δεν επρεπε
ποτε μου να ειχα βαλει
ειναι αυτη που φοραγα
οταν σου ειπα σ'αγαπω
γιατι μεσα μου γινεται
η πιο μεγαλη παλη
ποιος ηταν που σ'αγαπησε
ο αλλος η εγω

Και εκεινο που στ'αληθεια με σκοτωνει
ηταν που μονη ησουν και συ ,και εμεις πιο μονοι
την μασκα  ποιος φοραει εχω ξεχασει
μα οποιος και να ειναι σ'εχει χασει

Α.Π.











       

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

δεκανικια
τα φθηνα κολλητιλίκια
μαυρες τρυπες
να ρουφηξουνε τις λυπες
εν υπνωσει
και ''ισχυς εν τη ενωσει''
σκαλοπατι
του  γυμνοσαλιαγκα η πλατη
και στο θρονο
οποιος ερπει φτανει μονο

έρμη αληθεια
τωρα υπαρχεις μονο μες στα παραμυθια
και εκει κατω
κατακαθι μες στου βαρελιου τον πατο

οποιος ξερει
ειναι καβαλα πανω σ' ενα πεφταστερι
που η φωτια του
εχει καψει το σκοταδι απ'τη ματιά του
και οταν σβησει
σιωπηλα θα αποσυρθει περα στη δυση
Α.Π.

ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Ηταν τελος του Δεκεμβρη
και ηρθε το κακο να μέ'βρει
που ημουνα μες στην σπηλιά
στης μανουλας την κοιλια

Ξενα χερια με τραβανε
και στη ζουγκλα με πετανε
το ταξιδι εχει αρχισει
απο Ανατολη σε Δυση

Στο σχολειο με μιά σάκα
ειχε ζορια μα και πλακα
μου εδωσαν μολυβι,γομα
και ενα φερμουαρ στο στομα

μου΄παν πως για να προοδευω
πρεπει να απομνημονευω
απ'εξω και παπαγαλία
 οτι γραφουν τα βιβλια''

μα αυτα που αποστηθιζω
ειναι  οσα θελω να γνωριζω
μα ενα ξερω οτι ουδεν οιδα
και ετσι προκοπή δεν ειδα

Τελευταιο θρανιο παντα
τα τσιγαρα μες στην τσαντα
διαγώνισμα ασπρη κολλα
μετεξεταστέος καθ'ολα

Πηγα στη μεγαλη πολη
γιατι εκει πηγαινουν ολοι
μια τεχνη να σπουδασω
πριν τις ευκαιριες χασω

Μου 'παν ''γινε αν θες λιονταρι
η αλλιως βόσκε χορταρι
γινε ο βραχος η το κυμα
γνε ο θυτης η το θυμα

Και περάσαν τρια χρονια
λες και κρατησαν αιωνια
και γυριζω στο νησι μου
που'χα αφησει την ψυχη μου

Μα η πατριδα με προσταζει
και σε μιά στολη με μπαζει
δυο χρονια ηταν και κατι
σε σκουρια μεσα κι'αλατι

Μα εζησα και βραδια ωραια
με τα αστερια για παρεα
κι'ειδα ολο το Αιγαιο
απ'το πηδαλιο το πρυμναιο

Υστερα πισω στο σπιτι
αετος μα και σπουργιτι
πότε ζεστη πότε κρυο
πότε μονος πότε δυο

Και έπειτα μία αγάπη βρήκα
που της έδωσα και προίκα
και έκανα φωλιά το σπίτι
 νοικοκύρη τον αλήτη

Μα η αγαπη είναι πλοίο
που μπαρκάρουν μόνο δύο
μα στο πλοίο μπήκαν και άλλοι
 πάει η αγάπη η μεγάλη

Υστερα χρόνια περνάνε
 όλα γύρω μου γερνάνε
κρύφτηκα πίσω από τοίχους
κλειστικα μεσα σε στίχους

Και η ψυχη αγκυρα ριχνει
κι'η πυξιδα λαθος δειχνει
και το σωμα μονο παει
και ο χρονος το νικαει

Κι'η ψυχη κορμι δεν εχει
να κρυφτει τωρα που βρεχει
και γυρευει νά'βρει σωμα
μεσ'το λασπωμενο χωμα

Μιά ιστορια ομως τελειωνει
οταν το καντηλι σωνει
μα εγω δεν θα την γραψω
ουτε θα τη υπογραψω
Α.Π.
συνεχίζεται..... ελπίζω

ΣΚΙΕΣ

Οσο να στριψει ενα κλειδι
την ερημια να ανοιξει
τοσο να παρει αποφαση
χρειαστηκε μεγαλη
προτου η νυχτα να γενεί
θηλια που θα τον πνιξει
να κανει φιλο το κενο
και τη σιωπη αγκαλη
Με το κενο πινει κρασι
με τη σιωπη τσιγαρο
και  οσους εχει στο μυαλο
μακριά και αγαπημενοι
και φορτωσε και πεταξε
το αυριο με ενα καρο
και οι φοβοι του σιγουρεψε
πως ητανε δεμενοι
Και μια στιγμη χρειαστηκε
να μπουν μεσα στο δωμα
του κοσμου του ολες οι σκιες
πανω στους ασπρους τοιχους
λες και ευκαιρια εψαχναν
να μπουνε σε  ενα σωμα
και την ψυχη τους να την βρουν
σε ενα χαρτι με στιχους
Α.Π.

ΔΙΣΤΑΓΜΟΙ...

Μπροστα στο χάρτη του που εχει απλωμενο
 μ'οσα εχει μαθει πρακτικά και θεωρία
μεσα σε πελαγο βαθύ κι'ανταριασμένο
 ψαχνει νά'βρει την πιο  καταλληλη  πορεια

Μα μπρος στον χάρτη του ειναι ακομη
και διαβαζει
γιατι δεν ειναι ναυτικος
κι'ολο δισταζει

Κι'ετσι ο αερας και το κυμα αποφασιζει
πως δεν του πρεπει ενα λιμανι μα μιά ξερα
και η φουρτουνα που  βρυχαται και αφριζει
ριχνει στα βραχια και βουλιαζει τη γαλερα

και ενω το κυμα τονε φερνει
και τον παει
αναρωτιεται που εμαθε
να κολυμπαει
Α.Π.

ΔΥΟ ΟΝΕΙΡΑ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

ηρθε ενα κυμα μες στον υπνο μου το βραδυ
και απανω μου εσπασε,με περασε για βραχο
μα δεν καταλαβε που μ'ειδε ετσι μοναχο
πως μου ειχε μεινει μοναχά ενα πετραδι

 κόκκο τον κόκκο ,τριμμα το τριμμα
ολουθε σκορπισα και χυμα
μες στο βυθου  τον μαυρο πατο
εδω και εκει και παρακατω

ηρθε ενα πελαγο βαθυ στον υπνο μεσα
ειχε πανια,καταρτια,αγκυρες,πυξιδες
ανέμους ουριους,μερες αλκυονιδες
και καπετανισσα μια ωραια πριγκιπεσα

ταξιδι αρχιζει στην νυχτα μεσα
με εγια μολα και εγια λεσα
γυρω ναυαγια που δεν βουλιαζουν
και φοβοι ανικητοι που δεν τρομαζουν
Α.Π.