ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ποσες μπορες με τα δαχτυλα σκουπισες
ποση νυχτα μες στα ρουχα σου ξεχασες
ποσα λογια στη σιωπη τα παρατησες
ποσα χρονια δεν σου ανοίξαν τις πορτες τους

ποση αγαπη δεν εβρήκε ενα σωμα
ποσα πνίγηκαν ''σ'αγαπω'' μες στο στομα

ποιοι ουρανοι ειχαν αστρα κωφαλαλα
ποιος Θεος να τον σωσεις σου ζητησε
ποιος Σταυρός που δεν σ'αντεχε βογκαγε
ποια Λαμπρή για το φως της ντρεποτανε

ποιος Ιουδας μην τον  βρεις σου εκρυφτηκε
με ποσα  αργύρια  η προδοσια σου αμειφτηκε

Α.Π.

ΑΡΓΑ ΠΗΓΕ
Μες στις φλογες τα λογια πυρωνουν
καταραχτες σιωπης που αφριζουν
τα δαιμόνια στα ματια γυαλιζουν

Ο Θεος πανταχου και ολο λειπει
ψιθυριζεις αντι να φωναξεις
η κουβερτα τα τειχη και οι επαλξεις

Να διαλεξεις και αποψε τις σκεψεις
και τους φοβους να δεσεις
αντε...ωρα να πεσεις

Και οταν μπεις στο βαθυ το σκοταδι
οποιο θελεις λαχταρισε χαδι
το λαθραιο ταξιδι να κανεις
και αγγιξε οσα στο μποι δεν φτανεις

και ας την μερα τα Μαγια να λυσει
και τις πορτες του ονείρου να κλεισει
το σκυλι της προτου σε μυρισει
Α.Π.

ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ

ανεγγιχτη και απροσιτη γιορτη
παλευω να σε φερω στο χαρτι
στο Σιγμα και στο Μι  στο αλφα στο ωμεγα
 θα φτιαξω τον μικρο κοσμο ...το μεγα

μες στα χαρτιά μου μπες και μην αργησεις
το ψεμα μου το τελειο με αληθειες να γεμισεις
να ανακατεψεις του βυθου με του ουρανου το χρωμα
για να αγκαλιασω το άυλο και διαφανο της σωμα

Αμολυντο  δημιουργημα του νου
καθάργιο μες στην νυχτα φως
υπεροχη οπτασια του κενου
ποιημα αγραφο σαν ερωτας κρυφος

μες στο ονειρο μου  μπες και μην αργησεις
το ψεμα μου το τελειο με αληθειες να γεμισεις
να ανακατεψεις του βυθου με του ουρανου το χρωμα
για να αγκαλιασω το άυλο και διαφανο της σωμα

Α.Π.