βροχη

 ΒΡΟΧΗ

Πρωτη φορα που την φωνη της δεν εχεις

πρωτη φορα που σε κεινη δεν μοιαζεις

μονο εχεις μπει στην ψυχη και με βρεχεις

και απ'τα μάτια μου αρχιζεις να σταζεις

Βροχη με την κρυα την γλωσσα

γιά την αγαπη που μου'λεγες τοσα

Πρωτη φορα που  δεν μου'πες για κεινη

χωρις κουβεντα κυλανε οι σταγονες

καθως η θυελλα φευγει και σβηνει

θαρρώ πως εβρεξες μεσα μου αιωνες

Βροχη που ο χειμωνας σε ριχνει

μη σβησεις εκεινης τα ιχνη

Α.Π.

Σε αυτη τη χωρα που η αληθεια εχει νικηθει απο το ψεμα,που η ελπιδα εχει πεθανει πρωτη,που τους ηρωες τους γενναει το συμφερον της καθε ειδους εξουσιας ,που το ψωμι το μοιραζουν στα συσσιτια, που η παιδεια ειναι καμμενη απο μολοτοφ και κλειδωμενη με λουκετα, που η ελευθερια ειναι δουλος των τραπεζων του κοσμου,κοιταω την ζωη μου και προσπαθω να βρω ποιος εχει κλεψει το δικιο μου...
Και απο ενα κομματι βλεπω οτι εχουν κλεψει ολοι...δεξιοι, αριστεροι ,κεντρωοι,φασιστες,αναρχικοι,παπαδες,..ολοι..Και ξερω το γιατι...Γιατι το δίκιο ειναι δικο σου μονο οταν μπορεις να το περιφρουρισεις...

ΖΩΟΛΟΓΙΑ

μιά ασπρη γατουλα γλυκιά και χαδιαρα
στα διχρωμα μάτια της του βαθιά σ'εχει κλεισει
μα γυρω κοιταζει γιατι ειναι ζηλιαρα
κι'αν βρει το καλυτερο ευθύς θα σ'αφησει

κρυμμενο παλευει το φιδι να μεινει
γιατι σε φοβαται και δεν θα σου ορμησει
θα ζησει ομως πονο τρομαρα κι' οδυνη
αν κανει το λαθος καποιος και το πατησει

η αγαπη το δενει και θα 'ναι μαζι σου
στο κρυο  στην φτωχεια στον δυσκολο χρονο
μπορει ολοι να φυγουν μα ποτέ το σκυλι σου
και για ολα τα πλουτη δεν θα σ΄αφηνε μονο

Ανθρωπολογια

η γατα μου αποψε δεν γυρισε σπιτι
στους δρομους  στα παρκα παντου την γυρευω
για κεινη ρωταω τον καθε αλητη
πως μ'εχει αφησει ακομα δεν το πιστευω

 μονάχο ο σκυλος μου και έρμο με βρισκει
να ερπω σαν φιδι  στα δοντια φαρμακι
καπνο να βρωμαω απλυσιά και ουισκι

 ''φυγε πριν σε δαγκωσω φτωχο μου ζωακι''
Α.Π.

ΣΤΟ  ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Σε κεινο το κρυφο σχολειό των αστεριων
να βλεπω εμαθα το φως μες στο σκοταδι
να ακουσω μπορεσα τον θρηνο των σβησμενων των κεριων
και μες στους στιχους μου να βρισκει η μοναξια τους ενα χαδι

Μα αποψε ...θαλασσα ειναι η νυχτα... πουθενα στερια
σβησμενοι ολοι οι φαροι τα πανια σκισμενα
και γερνει το καραβι που εμπασε νερα
και στο χαρτί τα λογια μισοβυθισμενα

και θελω αυτο το βραδυ τοσο να σε δω
και πριν πνιγω το χερι σου γερά να αρπαξω
ομως και αποψε εσυ ξανα δεν εισαι δω
και στους βυθους μου παλι μεσα θα βουλιαξω

Σε κεινο το κρυφο  των αστεριων σχολείο
που εμαθα πως τις σκιες το φως ειναι που τις γενναει
κατι που ειχα χαραξει στο ξυλινο μου το θρανειο
που εσυ ποτέ δεν το ειδες ...ποσο με ποναει
Α.Π.

ΣΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ Σαν αλογο ορθιο στα δυό του ποδια μπροστα απ’τον βραχο το κυμα αφριζει Λες να πηδηξει ζηταει τα εμποδια μα νικημενο παντου σκορπιζει Μεσα στον ανεμο θα ανεμισει λαμπει και φλεγεται προτου να σβησει Πανω απ’τα κυματα οι γλαροι αραδα Περα απ’την θαλασσα η μερα γέρνει Σκονη κουβαλησε η σοροκαδα Κοκκινα συννεφα ο αερας φερνει Στο ακρωτηρι το φως του φαρου Πορεια χαραξα να παω σε κεινη Φτερα δανειζομαι κεινου του γλαρου μα στροβιλιζομαι μες στο μπουρινι Βραχοι και κυματα ,σκονη και αερι  σιωπη και ανταρα εγιναν ταιρι Α.Π.