μπορεί να φταίει η οικονομική κρίση... μπορεί να φταίει ο κορονοϊός... μπορεί να φταίει η κρίση με την Τουρκία... μπορεί απλώς να φταίει που μεγάλωσα... μπορεί να φταίει που με άφησε η πρώην...η να μου φταίει και ο χατζηπετρής... μπορεί να μου φταίνε όλα αυτά και άλλα τόσα... Μπορεί όμως να φταίω μόνο εγώ...Μόνο εσύ δε φταις πού φοβήθηκες να βγεις από τα όνειρά μου και να γίνεις η πραγματικότητα μου που μου θα τα άλλαζε όλα... γιατί ποιο όνειρο δεν φοβάται αυτό τον κόσμο...
Α.Π.
ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΜΗΛΟ
Απαγορευμένο
στης Εδέμ τον κήπο
το μήλο
κρύφτηκε ο φτωχός
πίσω από συκής
το φύλλο
για να μην φανεί
πως το λαχταράει
με πάθος
γιατί το γνωρίζει
πώς θα είναι αν το δαγκώσει
λάθος
Με την διχαλωτή
την γλυκιά του γλώσσα
το φίδι
κάθε δισταγμό
κόβει με χρυσό
λεπίδι
μα προτού το χέρι
στο πράσινο το μήλο
απλώσει
ο παράδεισος του
έχει στην στιγμή
ματώσει
Α.Π.
,
ΠΕΡΙ ΚΟΥΜΠΙΩΝ
Έχοντας ελάχιστη έως μηδαμινή γνώση στα θέματα τεχνολογίας, σκεφτόμουν ότι το πιο πολύπλοκο μηχάνημα που χρησιμοποιώ η χρησιμοποίησα, είναι ένα φθηνό laptop που παλεύω κάθε μέρα να μάθω και κάτι παραπάνω από τις λειτουργίες του. Σήμερα όταν ήρθε η στιγμή να το κλείσω συνειδητοποίησα πώς αυτό το τεχνολογικό για μένα θαύμα , ανοίγει και κλείνει με το πιο απλό ίσως εξάρτημα του .. ένα μικρό στρογγυλό πλαστικό κουμπί...Και όπως πάντα και συνηθισμένα για μένα, το προβληματικό λογισμικό του εγκεφάλου μου (ναι έχω εγκέφαλο) έκανε τη σύνδεση.... Αν το απλό πάτημα ενός κουμπιού, μικρού πλαστικού κουμπιού ,βάζει σε λειτουργία ένα τόσο πολύπλοκο μηχάνημα , τότε εχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο κάθε άνθρωπο,και δεν υπάρχει πιο πολύπλοκο μηχάνημα από αυτόν, έχει και το κουμπί του. Αυτό λοιπόν πρέπει να σημαίνει δύο πράγματα Ότι πρέπει να κοιτάξεις να βρεις αυτό το απλό κομμάτι της ψυχής του και να το πατήσεις για να αρχίσει να δουλεύει και να δημιουργεί αποτέλεσμα ,και όταν υπερθερμανεί να το κλείνεις για να επανέλθει στην κανονικότητα του.Άρα την πιο σημαντική δουλειά την κάνει αυτός που ξέρει ποιο είναι το κουμπί του άλλου και το ανοίγει και το κλείνει την κατάλληλη στιγμή. Χωρίς αυτόν κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει και να προσφέρει αυτά που μπορεί...Γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα κανένα μηχάνημα που να πατάει μόνο του το κουμπί του της εκκίνησης και του τερματισμού λειτουργίας.
Α.Π.
ακούγοντας Pink Floyd
Και το χρυσό σαξόφωνο με νότες ράντισε το άχρωμο σκοτάδι , και μία βροχή με απόκοσμους ήχους την κάθε σκέψη μου έβρεξε..Για μία στιγμή αναρωτήθηκα αν τα πεφταστέρια που έπεφταν από το σκοτεινό ταβάνι τα είδα έχοντας τα μάτια μου κλειστά ή μήπως ανοιχτά ! ''is anybody out there'' Όχι δεν υπήρξε ποτέ κανείς εδώ ,ούτε και εγώ ήμουν ποτέ εδώ... Η μόνη φωνή που επιτρέπω να μπει μέσα στον αποστειρωμένο από ήχους θάλαμο μου είναι αυτή του David gilmour. Και οι ιαχές του κοινού, των χιλιάδων , μπροστά από την σκηνή όλες μέρος του τραγουδιού που ρωτάει ...'' Hey you, would you help me to carry the stone? ...''... Κοίτα που γέρασα λοιπόν .. και ακόμα βάζω το αυτί μου στον τοίχο για να ακούσω τον εαυτό μου που είναι από την άλλη μεριά και έχει βάλει και αυτός το αυτί του στον τοίχο μήπως με ακούσει. ''Shine on You crazy diamond '' μήπως η λάμψη των διαμαντιών σου φωτίσει λίγο το μονοπάτι μου και βρώ το χαμένο μου κλειδί για να μπω επιτέλους στην ζωή μου πού είμαι αιώνια κλειδωμένος απέξω.. Μετέωρος ψηλά πάνω από το μονό κρεβάτι , κοιτάζω τον τύπο με τα ακουστικά στο αυτί, που μπροστά από το άσπρο φως του υπολογιστή του μοιάζει με πιλότο πρωτόγονου διαστημόπλοιου που μάταια προσπαθεί να βάλει μπροστά τις μηχανές για να αφήσει την σκοτεινή μεριά του φεγγαριού και να ξεκινήσει το ταξίδι στον Γαλαξία.. Τον αγαπάω αυτόν τον τύπο...Είναι τόσο τέλεια αποσυναρμολογημένος πού νομίζεις ότι κανένα από τα κομμάτια του δεν ταιριάζει το ένα με το άλλο..Και μοιάζει τόσο άνετος έτσι διαλυμένος...
Α.Π.
ΠΕΡΙ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
Σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι γενικά αντιδρούμε πολύ αλλόκοτα σε κάποιες καταστάσεις .Αν μαθαίνατε πώς στην πόλη σας κυκλοφορεί ένας σχιζοφρενής κατά συρροήν δολοφόνος ό οποίος σκοτώνει ένα ή δύο κάθε ατομα κάθε βδομάδα ,σκεφτείτε και πείτε μου ...δεν θα φοβόσαστε ?δεν θα σας άλλαζε κάπως αυτό την ζωή? Θα βγαίνατε ανέμελοι όπως βγαίνατε πριν? στατιστικά οι πιθανότητες να είστε εσείς το επόμενο θύμα είναι πολύ πολύ μικρές. Αν μαθαίνετε παραδείγματος χάρη πώς οι μυστικές υπηρεσίες έχουν πληροφορίες ότι κάποιος θα βάλει μία βόμβα στην πόλη σας σε μία μαζική συγκέντρωση αθλητική είτε πολιτική είτε πολιτιστική και σας το πουν , θάτο αγνοούσατε σκεπτόμενοι ότι κάποιο σχέδιο θέλουν να εξυπηρετήσουν και θα πηγαίνατε με την ίδια ευκολία στην εκδήλωση? θα πέρνατε μέτρα προστασίας?Και θα μπορούσα να σκεφτώ πολλά παρόμοια παραδείγματα ..Και σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις θα πέρναμε μέτρα ασφαλείας χωρίς να περιμένουμε κάποιος να μας υποχρεώσει να το κάνουμε...Όμως σε αυτό που ζούμε σήμερα με την πανδημία και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που την πιστεύουν και πιστεύουν πως υπάρχει, σκέφτομαι πόσο διαφορετική είναι η αντίδραση στα μέτρα προστασίας ..Που τα τηρούμε μόνο με την απειλή προστίμου..βέβαια περίπου έτσι αντιδρούμε και με το τσιγάρο με το ποτό και οδήγημα με το κράνος και χίλια δυο άλλα
Α.Π.
