Τελικα η Ιθακη του καθενος μας ειναι η ζωη του..το θεμα ειναι να ταξιδεψει να την βρει και να την ζησει..την δικια του ζωη ομως..εκει ειναι το δυσκολο !!!

το χιούμορ είναι πράξη αυτοάμυνας ... δεν γεμίζεις το μισοάδειο ποτήρι ,αλλά ξεδιψάς με το μισογεμάτο...

 

 είσαι σε έναν φουρτουνιασμένο ωκεανό και πνίγεσαι.... μπροστά σου έρχεται απειλητικό ένα θεόρατο κύμα ...με την άκρη του ματιού σου βλέπεις από πάνω σου ένα μοναχικό θαλασσοπούλι που κάνει το ταξίδι του ... παίρνεις τα μάτια σου από το κύμα και τεντώνεσαι για να μπορέσεις να δεις λίγο από αυτό το υπέροχο μοναχικό ταξίδι τού ταξιδιάρικου πουλιού , προσπαθώντας να καταλάβεις αν είναι μπροστά από το υπόλοιπο κοπάδι , η έχει μείνει πολύ πίσω από αυτό.... το να κοιτάζεις ψηλά στον ουρανό σου κράτησε το κεφάλι έξω από το νερό.... σου έδωσε κάποιες ανάσες ακόμη ....

ο κυκλος

 την πρώτη μέρα σου σου μίλησε με ενδιαφέρον και με σεβασμό....την δεύτερη σου μίλησε άσχημα  και απαξιωτικά ....την τρίτη απλά σε αγνόησε και σιώπησε....αυτό ήταν .....ο κύκλος έκλεισε...

once upon a time in Argostoli

 .once upon a time in Argostoli

Μπαίνεις στην καφετέρια ...το αγαπημένο σου τραπέζι είναι άδειο....βιαστικά τραβάς την καρέκλα και κάθεσαι...έρχεται ένα πανέμορφο πλάσμα και σε ρωτάει τι θα πάρεις.....ένα φραπέ σκέτο της λες...την χαζεύεις που απομακρύνεται όλο φρεσκάδα και νιάτα .....Βγάζεις τα Καρέλια σου τα αφήνεις στο τραπέζι  και ανάβεις ένα τσιγάρο...μέσα από τα τζάμια προσπαθείς να διακρίνεις την υπάλληλο του διπλανού μαγαζιού που δεν χορταίνεις να τη βλέπεις....Η σερβιτόρα επιστρέφει και αρχίζει να αφήνει τα ποτήρια πάνω στο τραπέζι ....της λες ευχαριστώ.... χαμογελάει ....όλο γλύκα....κάτι  ξέρεις που πίνεις τον καφέ σου σκέτο...αλλιώς θα ανέβαινε το ζάχαρο στο Έβερεστ... Ανακατεύεις  με το καλαμάκι και τραβάς την πρώτη ρουφηξιά ....πω ρε φίλε !!! Τι άλλο να ζητήσεις

Τι έχουμε ζήσει ρε φίλε !!! πότε ήταν?  Πριν τον πόλεμο νομίζω....η  μετά?    δεν θυμάμαι...

A.Π.

ρεβεγιον

 Η ΡΕΒΕΓΙΟΝ

στην πιο κλειστή στροφή , τέρμα το γκάζι

η λογική σπασμένη πού τρέλα στάζει

έξω από το χάρτη βγαίνω και εκτός πορείας

φόνος εκ προμελέτης και εξ αμελείας

χίλιοι οι γκρεμοί που πέφτω ... χίλιοι οι θανάτοι

κουβάρι  είμαι μπλεγμένο μες στο κρεβάτι

απόψε όλος ο κόσμος ένα κομπιούτερ

έρχονται οι δαίμονες μου μέσα από το ρούτερ

βλέπω μες στην οθόνη έναν μνηστήρα

βλέπω και ένα τσιγάρο που φέρνει γύρα

έβαλα κατά λάθος μία καρδούλα

με πιάνει μία αηδία και μία αναγούλα ! ! ! 

τα μαύρα τα μαλλιά σου τα έχεις λυμένα

το φως όλου του κόσμου λάμπει σε σένα

νυστάζεις ...χασμουριέσαι ...μου λες να κλείσω

στην αγκαλιά μου Αχ !!! νά σουν... να σε κοιμίσω

τα όνειρα χορεύουν λαμπαδιασμένα

με την φωτιά τους πάντα ερωτευμένα

και εμένα η ουτοπία που έχω για ντάμα

στο ρεβεγιόν μου ήρθε με την πυτζάμα

Α.Π.

ΣΤΡΑΦΙ

 ΣΤΡΑΦΙ

οι πρώτοι μου στίχοι μετά από καιρό 

που δεν θα σε αφήσω να μπεις μες στις λέξεις

να βρω να ξεπλύνω με καθάριο νερό

την δόλια καρδιά μου , μακριά να αλαργέψεις

μα όπως στο άσπρο χαρτί το μελάνι μου χύνεται και πάλι γράφει

να βγεις από τις λέξεις μου βλέπω πως είναι προσπάθεια που πήγε στράφι

στην χούφτα μου μέσα τις σκέψεις μου τις τσαλακώνω

και σε χίλια κομμάτια τις σκίζω

που σε πλήγωσα όμως κρυφό όνειρό μου μονομιάς μετανιώνω

και κομμάτι-κομμάτι να σε ενώσω πασχίζω

το τσιγάρο στα χέρια μου ξεχασμένο τα δάχτυλα  καίει

η σιωπή απαλά μου χτυπάει τον ώμο και μου λέει πως κανένας  δεν φταίει

Α.Π.