....

Αντιμέτωπος ξανά με το λιγότερο 

Ο Χειμώνας ήταν που ζωγράφισε φέτος τις  μαργαρίτες στα μονοπάτια μου

Ανοιξιάτικος χιονάνθρωπος σε μία παγωμένη Άνοιξη

Πρέπει να χωρέσω και άλλα από τα κομμάτια μου μέσα στη μνήμη

Απέχω πολύ από τότε που ήμουν αρτιμελής

Ανασαίνω  τα αστεία που προσέχουν διακριτικά να μην ενοχλήσουν την θλίψη μου

Πάντα θα είσαι ο τρόπος μου για να απενοχοποιώ το χαμόγελό μου

Θα θελα να μείνω σιωπηλός και ακίνητος όμως ο χρόνος αυτό δεν το  συμμερίζεται

Νιώθω πως έχω επιλογές και ας μην ξέρω ποιές είναι

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

 

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Μες στις χούφτες μου κρατώ την τελευταία της βροχής σταγόνα

ότι έμεινε από εκείνη και ότι από τον βαρύ χειμώνα

στέγνωσε το μονοπάτι με τις λάσπες που με έφερε ως εδώ

δεν κοιτάζω πια τον ήλιο και τα αστέρια για να μη την δω

Μα έχει μείνει κάτι

 απ' την αυταπάτη

είναι μες στους ίσκιους κάποια χρώματα

μέσα στα ξενύχτια και στα λιώματα

Θα έρθουν χελιδόνια και θα χτίσουνε ξανά φωλιές

κάπου την ψυχή μου θα κουρνιάσω με σε ξένες αγκαλιές

θα γεμίσει η νύχτα με αστεία και με μουσική

άδεια η ζωή μου να μη μένει να μη δω πως δεν είναι εκεί

Μα θα λείπει κάτι 

εκείνη η αυταπάτη

που έβαφε τους ίσκιους με τα πιο ωραία χρώματα

για να μην τρομάζω μέσα στα ξενύχτια και στα λιώματα

Α.Π.

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

δεν έλειπε κανείς

όλοι χωρέσαν μες στο λίγο της στιγμής

και πέλαγο βαθύ απλώθηκε στα μάτια

ταξίδια στο βυθό

κρατάω από το χέρι το σκοτάδι να σωθώ

πριν να χαθώ μες στης στιγμής τα μονοπάτια

δεν είναι ο ήλιος και τα αστέρια που φωτίσανε 

εκείνο το σβηστό χαμόγελο στα χείλη μου

μα ήταν εκείνοι που έφυγαν και δεν γυρίσανε

και που τους σκούπισε απ' τα μάτια το μαντήλι μου

Α.Π.