ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ
και εγώ που τόσο ένιωσα
μα που ποτέ δεν στέριωσα
τσιγγάνος μέσα στο ίδιο μου το κάρμα
τα χρόνια πέρασαν γοργά
έτσι όπως βάδιζαν αργά
οι αλήθειες και οι αυταπάτες μου αντάμα
κοιτάω το ηλιοβασίλεμα που βάφει τον ορίζοντα με το αίμα του
και θλίβομαι που άχρωμος βαδίζω σε έναν δρόμο όπου έφτασα στο τέρμα του
Α.Π.
ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
ήταν σαν τον τον δεσμό τον γόρδιο
ο κόμπος που ποτέ δεν έλυσα
το ανυπέρβλητο εμπόδιο
το σύνορο που δεν δρασκέλισα
ηλιοβασίλεμα στην κόλαση
μία Ατλαντίδα μες στο χάρτη μου
το χελιδόνι που δεν γύρισε
με τον Απρίλη και τον Μάρτη μου
οφθαλμαπάτη μέσα στο όνειρο
χρησμός που έδωσε η τσιγγάνα
κρασί που χύθηκε στο τσούγκρισμα
ευχή που έδωσε η ζητιάνα
στο άσπρο λουλούδι πάνω στάθηκε
μία μέλισσα να πάρει γύρη
μία άνοιξη άγγιξε τα χείλη μου
πριν να πνιγεί μες στο ποτήρι
Α.Π.
