ΕΡΩΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ

κουραστηκε  η αγαπη
να μενει στο σωμα
αρπαζει μια λεξη
και βγαινει απ το στομα

και ψαχνει τον τροπο
να μπει στην ψυχη σου
για να λευτερωσει
μια λεξη δικη σου

στα ματια γυρναει
κι αυτα χαμηλωνουν
καθως οι καρδιες μας
δειλα ξεκλειδωνουν

και βγαινουν τα λογια
που ηταν κρυμμενα
που ο φοβος βαθια μας
τα ειχε δεμενα

ενωνουν τα χειλια
τα σωματα σμιγουν
και αισθηματα χιλια
σαν νουφαρα ανοιγουν
Α.Π.
 

 ΤΥΦΛΟΣ
μπορω καλυτερα να δω
τωρα που τα χρονια μου αδειασανε
τι κι αν γυαλια τωρα  φορω 
τι  κι αν τα ματια μου γερασανε

βλεπω τις μερες που περασανε
τις ευκαιριες που χαθηκανε
τα ονειρα που χορταριασανε
τους φοβους που αφομοιωθηκανε

βλεπω τα λαθη,τις αιτιες τους
βλεπω τις μαχες που δεν εδωσα
τα θελω με τις ανταρσιες τους
βλεπω σε ποια πρεπει ενεδωσα

βλεπω πως ημουνα  τυφλος
και εβλεπα μονο με τα ματια μου
ομως αλλου ηταν το φως
μες στης ψυχης τα μονοπατια μου

Α.Π.


























 

 Ο ΒΑΛΤΟΣ
και συ καθρεφτη μου γιατι δεν μου λεγες οτι μεγαλωσα?
ρωγμες εγεμισα που μου τις εκρυβες και δεν τις μπαλωσα
τωρα μπροστα σου οταν με βλεπεις δεν με γνωριζεις
και σαν λουλουδι που εμαραθηκε μ απεικονιζεις

και σεις ρολογια μου το χρονο που ετρεχε για δε μετρησατε?
να μου θυμισετε τι ειχα να κανω παραμελησατε
εχω αργησει και οσο και αν τρεξω δεν θα προλαβω
το πλοιο το χασα και ειχα ονειρα να παραλαβω

και συ πυξιδα μου  γιατι δεν μου δειξες πως λοξοδρομησα?
για αλλου επηγαινα ομως εχαθηκα σε βαλτο κολλησα
και δεν μπορω μπροστα να παω ουτε και πισω
και οσο και αν παλεψα δεν τα καταφερα να ξεκολλησω
Α.Π.

 

ΑΝΤΙΟ ΛΕΒΕΝΤΗ

θεριο θα θελαν νασαι στην αγελη
εκει που δεν χωρανε οι αγγελοι
μα διαλεξες στους αλλους να μη μοιαζεις
και μονος σου μες στα θερια τρομαζεις

φτερουγισες πανω απ τον Ψηρορειτη
λευκο πουλι και αφησες την Κρητη
για να βρεις την αιωνια γαληνη
εκει που πια κανεις δεν θα σε κρινει

πλημμυρισε με δακρυα η χωρα
μα ειναι αργα για σενα πλεον τωρα
κι εμεις πισω απ το δαχτυλο κρυμμενοι
θα ζουμε θλιβεροι και πεθαμενοι
Α.Π.
 

ΑΝΟΙΞΗ

μια ανοιξη ο ηλιος ζωγραφιζει
ενα καμβα με βοτσαλα γεμιζει
με πρασινα και  μπλε νερα τον βρεχει
και μια αμουδια χρυση την αμμο που εχει

με ασημι καθε κυμα πασπαλιζει
 ο γλαρος ολο χαρι  φτερουγιζει
τα πευκα την ακτη γυρω κυκλωνουν
και στον καμβα τοσα ανθη ξεφυτρωνουν

το φως του στις σκιες δινει το χερι
μια ζωγραφια αυτο το μεσημερι
εχουν κρυφτει οι φοβοι σε κρυψωνες
την ανοιξη την τρεμουν οι χειμωνες

κουραστηκε ο ηλιος παει να δυσει
και τον καμβα σε μενα εχει χαρισει
μα ομως το ταλεντο του δεν εχω
και πως να τον τελειωσω δεν κατεχω
Α.Π.








 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

πανω απ τ ασπρο χαρτι περιμενω τις λεξεις που θα ρθουν
μου χουν πει πει απο καιρο πως ποιος ειμαι μπορουν να με μαθουν
βγαινουν απ το στυλο και στιχακια με μιας σχηματιζουν
και απορω με εμενα που απ εμενα πιο πολυ με γνωριζουν

και διαλεγουν να πουν ολα αυτα που ποτε μου δεν λεω
και δεν ντρεπομαι οταν με βλεπουν  χωρις λογο να κλαιω
 οταν ψεματα λεω με μιας το χαρτι μουτζουρωνουν
περιστερια λευκα σταματουν να πετουν και πετρωνουν

ειναι καποιες φορες που θα ρθουν σαν βροχουλα στο τζαμι
μενουν ωρες εκει σαν νερο που δε βρισκει ποταμι
και θα ρθουν παντα μολις θα παψω να τις περιμενω
κι οτι θελουν να πουν μαγικα θα ναι κει στο χαρτι το γραμμενο
Α.Π.

ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ

μια σελιδα να τελειωσει το βιβλιο
ριχνει καβους για να δεσει πια το πλοιο
τιτλοι τελους για να σβησει η οθονη
μια σκηνη και η παρασταση τελειωνει

δεκα αριθμοι που θα πληκτρολογησει
και αλλος θα ειναι το τηλεφωνο οταν κλησει
τοσα χρονια θα τα θαψει με ενα αντιο
μια φωτια που την ενικησε το κρυο

ο απο μηχανης θεος δεν δινει λυση
κι οτι εσπειρε ο καθενας θα θερισει
γυρω τα ονειρα σκουπιδια πεταμενα
σαν λουλουδια μαραμενα και σπασμενα

μια φωνη στο ακουστικο του απανταει
"μα τι θελεις τετοια ωρα?"τον ρωταει
ουτε αποψε το αντιο δεν το λεει
κλεινει το ακουστικο και μονος κλαιει

δεν μπορει να βρει το θαρος να τελειωσει
μια ολοκληρη ζωη πως να σκοτωσει!!!
δεν μπορει να κανει βημα παραπερα
το αυριο θα αργησει κι αλλη μερα
Α.Π.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

σκορπιες λεξεις διχως νοημα σου γραφω
πιο πολυ για να αποδειξω πως υπαρχω
το χαρτι γινεται παγος που ολο λιωνει
και με πνιγει που ο χρονος μου τελειωνει

σκουριασμενο το στυλο και η μελανι
το χαρτι πολυ στενο και δε με φτανει
σκονη σκεπασε τις λεξεις και τις κρυβει
και οι σκεψεις μου μουτζουρα απο μολυβι

το λουλουδι δεν φυτρωνει στη σκουρια
δεν τα πνιγει η μελανι τα θερια
δεν θα βγεις απ το στυλο οτι κι αν γραψω
ουτε δακρυ δεν θα γινεις για να κλαψω
Α.Π.
 

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

ενα δεντρο,  σε δασος που χει παρει φωτια
περιμενω με τρομο την δικη μου σειρα
ενα δακρυ που τρεχει σε σκοταδι βαθυ
και πεθαινει μοναχο χωρις κανεις να το δει

ποσο μονος μου νιωθει και σε ποιον να το πω
στον καθρεφτη κοιταζω ενα φιλο να δω
Α.Π.