ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

πανω απ τ ασπρο χαρτι περιμενω τις λεξεις που θα ρθουν
μου χουν πει πει απο καιρο πως ποιος ειμαι μπορουν να με μαθουν
βγαινουν απ το στυλο και στιχακια με μιας σχηματιζουν
και απορω με εμενα που απ εμενα πιο πολυ με γνωριζουν

και διαλεγουν να πουν ολα αυτα που ποτε μου δεν λεω
και δεν ντρεπομαι οταν με βλεπουν  χωρις λογο να κλαιω
 οταν ψεματα λεω με μιας το χαρτι μουτζουρωνουν
περιστερια λευκα σταματουν να πετουν και πετρωνουν

ειναι καποιες φορες που θα ρθουν σαν βροχουλα στο τζαμι
μενουν ωρες εκει σαν νερο που δε βρισκει ποταμι
και θα ρθουν παντα μολις θα παψω να τις περιμενω
κι οτι θελουν να πουν μαγικα θα ναι κει στο χαρτι το γραμμενο
Α.Π.