ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΨΑ

τις αλυσιδες που με κρατανε
δεν εδοκιμασα να δω αν σπανε
και αποφασιζουν αυτες για μενα
και ολα μου τα χουνε προπληρωμενα

καποτε στο εδαφος δεν επατουσα
χορευα και ενιωθα οτι πετουσα
μα τη ζωη μου ολη την ξοδεψα
την τελευταια φορα που χορεψα

 και τη φοβηθηκα την λευτεριά μου
γιατι λευτερωνε και τα θερια μου
γιατι μου ζηταγε να αποφασιζω
για τοσα πραγματα που δε γνωριζω

βλεπω τον γλαρο απανωθε μου
κανε με γλαρο για λιγο Θεε μου
εχω ξεχασει πως να πεταω
και ολο στο τιποτα τσαλαπαταω
Α.Π.



 

ΥΠΝΕ ΦΙΛΕ
ελα υπνε πιο γρηγορα προτου να ρθουν οι  σκεψεις
πριν τον καθρεφτη που εσπασα κολλησουν και τον φερουν
κλεισε την πορτα του μυαλου δεν θελω επισκεψεις
παλι μπροστα του να σταθω να μη με καταφερουν

και αμα θα ρθουν τα ονειρα κουνα με να ξυπνησω
γιατι εφιαλτες γινονται και  με τρομαζουν τοσο
να ανοιξω την τηλεοραση να με απασχολησω
και την ψυχη μου βοηθαμε γερα να την κλειδωσω

ομως αν ρθουν μες στην νυχτια οι παιδικοι μου φιλοι
και η πρωτη η αγαπη μου και θελουν να με δουνε
σπασε τα τειχη και αφησε ορθανοιχτη την πυλη
μες στο μυαλο μου ελευθερα ασε τους για να μπουνε
Α.Π.






 

ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ
 κατω απ τη γαζα εχω κρυψει την πληγη μου
φοραω και ρουχα με την γαζα να ταιριαζουν
και εχω κλειδωσει μες στο στομα την κραυγη μου
και το κεφαλι σκυβω σε οσους με χλευαζουν

μοιαζω πειθηνιος σαν προβατο στη στανη
που περιμενει την σειρα για το σφαγειο
κανεις δεν βλεπει πως μετραω τον τσοπανη
να βρω ευκαιρια να του σπασω το κρανιο

με ενα αριθμο εχουν αλλαξει το ονομα μου
και με αριθμους μετρουν τι νιωθω,τι πιστευω
μα δε θα βρουν που εχω κρυμμενα τα αρματα μου
και στο κρυφο σχολειο οτι δασκαλο γυρευω

και αν στα χρονια μου το δικιο δεν νικησει
και  τον αγυριστο τον δρομο εχω παρει
θα βρει σπαθι που τρομερα θα χει ακονισει
ενα καλυτερο απο μενα παλικαρι

φωτια θα γινει η σιωπη και θα τους καψει
και η ιστορια διχως οικτο θα δικασει
και ο νοητος του δικιου ηλιος θα αναψει
θα μηνει εδω ποτε ξανα μη σκοτεινιασει

Α.Π.






 

ΩΣΑΝΝΑ

ακομα η ηχω των "ωσαννα " δεν εχει σβησει
κρατω ακομα ενος φοινικα κλαδι
και πριν ακομα ο αλεκτωρ να λαλησει
εχω προδωσει αλλα και εχω προδωθει

στον Γολγοθα σε ενα σταυρο σ εχουν κρεμασει
 φτωχη πατριδα μου και σβηνεις προδωμενη
και ο Πιλατος να παλευει να μοιρασει
στεφανι αγκαθινο και ενος στρατιωτη χλαινη

ουτε τα ψεματα μα ουτε κι αληθεια
φανερωθηκαν μες στις λεξεις τις χιλιαδες
ποσοι χαρηκαν οταν φωναζες βοηθεια
καθως σε οδηγησα σε πετρες συμπληγαδες

εγω σε αγαπησα και εγω σε εχω σκοτωσει
σε καταδικασα για τα δικα μου παθη
ολου του κοσμου την σοφια μου εχεις δωσει
μα εγω συνεχεια ξανακανω τα ιδια λαθη

Α.Π.