ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ
 κατω απ τη γαζα εχω κρυψει την πληγη μου
φοραω και ρουχα με την γαζα να ταιριαζουν
και εχω κλειδωσει μες στο στομα την κραυγη μου
και το κεφαλι σκυβω σε οσους με χλευαζουν

μοιαζω πειθηνιος σαν προβατο στη στανη
που περιμενει την σειρα για το σφαγειο
κανεις δεν βλεπει πως μετραω τον τσοπανη
να βρω ευκαιρια να του σπασω το κρανιο

με ενα αριθμο εχουν αλλαξει το ονομα μου
και με αριθμους μετρουν τι νιωθω,τι πιστευω
μα δε θα βρουν που εχω κρυμμενα τα αρματα μου
και στο κρυφο σχολειο οτι δασκαλο γυρευω

και αν στα χρονια μου το δικιο δεν νικησει
και  τον αγυριστο τον δρομο εχω παρει
θα βρει σπαθι που τρομερα θα χει ακονισει
ενα καλυτερο απο μενα παλικαρι

φωτια θα γινει η σιωπη και θα τους καψει
και η ιστορια διχως οικτο θα δικασει
και ο νοητος του δικιου ηλιος θα αναψει
θα μηνει εδω ποτε ξανα μη σκοτεινιασει

Α.Π.