ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ
εχει βγει στη λιακαδα η ψυχη να στεγνωσει
και  τους φοβους για λιγο εχει μονους αφησει
θελει να βρει το χρονο τις πληγες να επουλωσει
τον χειμωνα να αντεξει στο κορμι σαν γυρισει

μα ο ηλιος δεν γραφει πανω στο ασπρο χαρτι μου
και ξανα η βροχη  τον στιλο μου εχει πιασει
το τετραδιο κλεινω να μη δει η ψυχη μου
πως το σωμα της εχει πλεον τοσο σκουριασει
Α.Π

















 

ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
μπηκαν στο αμαξι τον δρομο πηραν για το Μαρκοπουλο
δεν σταματαει στιγμη την γκρινια το κοριτσοπουλο
"εγω στα φιδια απο παιδακι εχω αλλεργια
και τα απεχθανομαι ας με σχωρεσει η Παναγια"

μα μολις μπηκε στη εκκλησια ευθυς γαληνεψε
βλεπει το φιδι και κατι απανω του τηνε σαγηνεψε
το χερι απλωνει και το φιδακι θελει να αγγιξει
και στο λαιμο της ολο κατανυξη θα το τυλιξει

του γυρισμου παιρνουν τον δρομο για το Αργοστολι
μεσα στον Κουταβο πλενει τα φωτα της η ωραια πολη
"μην παμε σπιτι¨"του λεει" ας μεινουμε για λιγο μονοι
καπου στη Λασση "Δεκαπενταυγουστος να ξημερωνει
Α.Π.






 

Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

σαν τον Θησεα κραταω τον μιτο
μες στον λαβυρινθο μονος και πληττω
την Αριαδνη μου δεν την θυμαμαι
και τον Μινωταυρο τονε λυπαμαι

"παρε Μινωταυρε τον μιτο" λεω
"εδω να μεινω ειναι μοιραιο
την ακρη ψαξε μ αυτο το νημα
να σκοτωθουμε μεγαλο κριμα

απ τον λαβυρινθο να βγεις σε αφηνω
κι ασε με μονο μου εδω να μεινω
μα αν θες να κατσεις τον μιτο καψε
και να γκρινιαζεις για λιγο παψε"

Α.Π.





 

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

πότε η μερα, σαν μια χελωνα
πότε ο χρονος, σαν μαυρο ατι
με κουβαλησανε  μισο αιωνα
 μες στης ζωης μου το μονοπατι

πότε το αγωι  σωστο το μετραγα
πότε γινομουνα λαθρεπιβατης
πότε σερνομουνα και πότε πεταγα
πότε ημουν κλοουν πότε ακροβατης

πότε εκουρνιαζα σε ενα κλαδακι
και και ονειρευομουνα φτερα πως βγαζω
πότε γινομουνα μικρο ψαρακι
που κυκλους φερνει μεσα στο βαζο

γλαρος γινομουνα,παντου ταξιδευα
φτερα το ονειρο κι η φαντασια
μα και ζητιανος που ελπιδα γυρευα
γιοματος αρνηση και απελπισια

τωρα τα ονειρα κι οι εφιαλτες μου
ειρηνη κανανε δεν πολεμανε
τα εχω παρει  πανω στις πλατες μου
να τα προσεχω καθως γερνανε
Α.Π
















 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

δεν με θυμαται πια ο Αυγουστος νομιζω
ειρθε ξανα χωρις για μενανε να ψαξει
ομως και γω νομιζω πια δεν τον γνωριζω
αραγε εγω να εχω η ο Αυγουστος αλλαξει

στα ιδια μερη που πηγαιναμε πηγαινω
στο ιδιο εκεινο το παλιο μας το λημερι
ομως ποτε δεν ειναι εκει και μονος μενω
χειμωνας νιωθω να ναι και οχι καλοκαιρι

Αυγουστε που σαι απ το κυμα γεννημενος
και εισαι του ηλιου το παιδι και το καμαρι
αμα δεν ειμαι πια απο σενα ξεγραμμενος
να σου ζητησω θελω μια μεγαλη χαρι

μιά απ τις νυχτες σου σε μενα να δανεισεις
και μαγεψε τηνε να μοιαζει με Εκεινη
και μεχρι να ρθει το πρωι μην την ζητησεις
μην ο Δεκεμβρης μου ξανα Αυγουστος γινει

Α.Π.