θυμαμαι οτι στο σχολειο στο μαθημα της ιστοριας προτακουσα την λεξη χαρατσι.την εβρισκα τοσο αποκρουστικη και τοσο βαρβαρους τους τουρκους που το επεβαλλαν.σημερα ολλοι λενε για τα νεα χαρατσια ,ετσι πια αποκαλουν τους φορους,και αυτη η λεξη εχει γινει μερος της πραγματικοτητας μας.και δεν ειναι οι βαρβαροι τουρκοι που μας τα επιβαλλουν.

ΕΓΩ Ο ΕΛΛΗΝ
εγω ο αιώνιος έφηβος που εχω θεο πατερα
που μεθαγαν στα αμπελια μου και η ζωη κι ο χαρος
πως σκλαβος ξημερωθηκα σε πειρατων γαλερα
που με μαστιγιο με χτυπα ο αγριος κουρσαρος

εγω που απο μαρμαρο Πεντελικο, εχω κανει
ναο να μενει η θεα ,η Αθηνα η παρθενα
πως προβατο καταντησα μεσα σε μία στανη
και για σφαγη εριφιο στου κοσμου την αρενα

εγω που δεν φοβηθηκα τουΞερξη το ασκερι
και με τριακοσιους ηρωες τα'βαλα με χιλιαδες
πως του Εφιαλτη φιλησα το σιχαμενο χερι
και τους προδοτες αφησα να γινουν αφενταδες

εγω που επροελασα απ την Πελλα ως την Ινδια
χωρις ποτε να ηττηθω ουτε σε μια μαχη
και εσπειρα σε ολη τη γη την κλασικη παιδεια
πες μου πως εκαταντησα αλώνι διχως σταχυ

εγω που απ'τον Βοσπορο τον κοσμο κυβερνουσα
και μεσα στηνΑγιά Σοφιά εστεφα βασιλιαδες
κλαιω τωρα στα γονατα γυνή περιπεσουσα
 και στην ομονοια  πουλω Κινεζικους τσολιαδες

εγω που κλεφτης ημουνα και το'χα για καμαρι
και με το καριοφιλι μου λευτερωσα τη χωρα
όλα ορατά και αόρατα κλεφτες που τα 'χουν παρει
και εχω γινει ζήτουλας μηπως τη βγαλω τωρα

εγω που ΟΧΙ ελεγα και ΟΧΙ ενουσα
και που εδωσα το αιμα μου για να το υπερασπισω
 τωρα ψαχνω συνεπεια μα χαθηκε ,ειναι απουσα
το οχι κυοφορυσα το ναι θα ξεγεννησω

εγω που με σιχαινομαι εγω που με λατρευω
εγω που'μαι περηφανος,που'μαι και ντροπιασμενος
εγω που πρεπει χαμηλα να πεσω για να ανεβω
με εχουνε καταραστει μα ειμαι και αγιασμενος
Α.Π.




















 

ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ

και νομιζεις τον κοσμο πως ειδες μια ζωη κολυμπωντας σε ενα γυαλινο βαζο
και δεν ξερεις πως για να ρθω κοντα σου που κολυμπι δεν ξερω μες στη γυαλα βουλιαζω
τα φτερα μου για να μη τα ζηλεψεις τα χω μεσα μου κρυψει και κλειστα τα κραταω
μα τα βραδια οταν κλεινεις τα φωτα απ το βαζο το σκαω και τα αστερια μετραω

 απ το σωμα του χρυσοψαρου βγαινω
και στ αστερια καθε βραδυ πηγαινω

απ το χερι σε κρατω οταν κανεις τους ατελειωτους κυκλους μοναχή  μη σ αφησω
και διαλεγω για να ειμαι μαζι σου σαν χρυσοψαρο ολη τη ζωη μου να ζησω
τι και αν ξερω οτι ακομα μπορω να πεταξω και να φτασω  στα αστερια
αφου ο κοσμος δεν μπορει να μου δωσει ολα αυτα που εχω νιωσει μες στα δυό σου τα χερια

και διαλεγω χρυσοψαρο να μαι
μα συχνα τα φτερα μου θυμαμαι

Α.Π.
 

ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

πετανε οι γλαροι οσο πιο ψηλα μπορουνε
να μην ακουνε του πατερα την κραυγη
και τα χταποδια ψαχνουν τρυπα να χωθουνε
για να μη δουνε οσα φερνει η χαραυγη

στην αγκαλια του παγωμενο κλωσοπουλι
να το ζεστανει ψαχνει τροπο ο καψερος
μα εχει μοναχα το βρεγμενο του σακουλι
βουλιαζει η βαρκα και αγριευει ο καιρος

με κρυο χερι ενα κυμα τον αρπαζει
και τον τσακιζει σε ενα βραχο κοφτερο
σαν το γυαλι το ερμο του κορμι χαραζει
με αιμα και πονο εχει βαψει το νερο

στην παραλια την ξανθια η μερα αρχιζει
και ενας τουριστας την πετσετα του απλωνει
περα το κυμα κατι ξεβρασε που ασπριζει
που με το ραμφος του τσιμπαει ενα γλαρονι

λιγο πιο περα ενα παιδικο κουκλακι
μεχρι τη μεση μες στην αμμο ειναι χωμενο
απο μακρια μοιαζει με ενα μικρο παιδακι
που το εξεβρασε η θαλασσα πνιγμενο
Α.Π.


















 

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

πανω στο τζαμι μου κυλαει μια σταγονα
δακρυ που εσταξε απ τα μάτια του χειμωνα
στης αστραπης το φως  ωσαν διαμαντι μοιαζει
σαν πεφταστερι που στην θαλασσα βουλιαζει

πανω στο τζαμι που η σιωπη φωνη γυρευει
 ειναι η μορφη σου μια νεραιδα που χορευει
μία βροντη καλενει την βροχη να πεσει
φευγει η νεραιδα και ο χορος μενει στη μεση

πανω στο τζαμι η βροχη με βιά χτυπαει
βρηκε η σιωπη μου την φωνη και με ρωταει
πες μου γιατι ποτε το τζαμι δεν ανοιγεις?
τι σε κραταει μα δεν θες να του ξεφυγεις?

πανω στο τζαμι η βροχη εχει στεγνωσει
εχω απο ωρα στο κρεβατι μου  ξαπλωσει
καπου εκει εξω την νεραιδα ακουω να κλαιει
το μυστικο μας στην σιωπη μου να το λεει

πανω στο τζαμι τωρα μονο η νυχτα τρεχει
περα στην ακρη του πελαγου η μπορα βρεχει
εγειναν ονειρο η σιωπη και η νεραιδα
που μοναχος μου ονειρευομαι τα βραδια
Α.Π.