ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

πετανε οι γλαροι οσο πιο ψηλα μπορουνε
να μην ακουνε του πατερα την κραυγη
και τα χταποδια ψαχνουν τρυπα να χωθουνε
για να μη δουνε οσα φερνει η χαραυγη

στην αγκαλια του παγωμενο κλωσοπουλι
να το ζεστανει ψαχνει τροπο ο καψερος
μα εχει μοναχα το βρεγμενο του σακουλι
βουλιαζει η βαρκα και αγριευει ο καιρος

με κρυο χερι ενα κυμα τον αρπαζει
και τον τσακιζει σε ενα βραχο κοφτερο
σαν το γυαλι το ερμο του κορμι χαραζει
με αιμα και πονο εχει βαψει το νερο

στην παραλια την ξανθια η μερα αρχιζει
και ενας τουριστας την πετσετα του απλωνει
περα το κυμα κατι ξεβρασε που ασπριζει
που με το ραμφος του τσιμπαει ενα γλαρονι

λιγο πιο περα ενα παιδικο κουκλακι
μεχρι τη μεση μες στην αμμο ειναι χωμενο
απο μακρια μοιαζει με ενα μικρο παιδακι
που το εξεβρασε η θαλασσα πνιγμενο
Α.Π.