ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ
μια αγνωστη ξερα μες στο πελαγο το μαυρο
γυρω κομματια  να σαπιζουν τα σκαρια
 πειτε να μην με περιμενουν στη στερια
γιατι απ το κυμα ενικηθηκα το λαυρο

 πειτε ταξιδεψα και γω με ενα απ'αυτα
με ομορφη σκουνα που την εκλεψα ενα βραδυ
πανι που φουσκωσε με το γλυκο της χαδι
και απο ολους εφυγα μια νυχτα στα κλεφτα

πανω στο χαρτη που μου εδωσε εκεινη
χαραξα τα ονειρα μου κι'εσβησα τα ξενα
χιλια τα ρισκα,δεν λογαριασα κανενα
και ελυσα να' βρω την ζωη που μου εχει μεινει

ομως δεν ξεραμε και οι δυο απο καιρο
και η φουρτουνα δεν μας βρηκε στο τιμονι
την σκουνα η θυελλα στην ξερα την καρφωνει
και εχαθηκαμε στο κρυο το νερο

πειτε σε οσους με θυμουνται στη στερια
πως δεν μετανιωσα τον δρομο που εχω παρει
κι οσοι γνωριζουν την λαλια που εχουν οι γλαροι
θα καταλαβουν σε ποια βουλιαξα μερια

Α.Π.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΟΥ
Εσυ λουλουδι το πιο ομορφο απ'ολα
και με τη γυρη σου του ανθου σου ειχα μεθυσει
ξεχαστηκα μες στα φιλια τα μυροβολα
και η Ανοιξη νομιζα για παντα θα κρατησει

 μα ηρθε ο Χειμωνας που η γυρη δε μεθαει
και μεσα στα ξερά τα ανθη κανει κρυο
ελευθερο εγω πουλι ποιος με κραταει
εψαξα να'βρω αφορμη να πω αντιο

μα κλεισανε τα πεταλα σου και εγινες φυλακη
να σε πληγωσω πρεπει τωρα για νά'βγω απο κει
μα πως κακο εγω σε σενανε να κανω
στη φυλακη σου αν ειναι μεσα ας πεθανω

διπλα σου τωρα σου η ζωη αργα κυλαει
και πως μου λειπει εκεινη η τρελα και το παθος
εξω η Ανοιξη ηρθε και μοσχοβολαει
μα στο Χειμωνα  εγω πιστος και ας ειναι λαθος
Α.Π.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ
τις βουτιες  μες στο δαφνοφυλο θυμηθηκα
 πρασινη λιμνη που τα νιατα μας χωρουσε
και τις φορες που με τους αετους κοιμηθηκα
 σε μια τραγατα που τα συννεφα ακουμπουσε

και της φοραδας το σαμαρι που απανω του
εγινα ινδιανος που ελευθερος καλπαζει
μα και πιλοτος που μεσα στο μονοπλανο του
μια επικινδυνη φιγουρα δοκιμαζει

θυμηθηκα και το λινό που μεσα αδειαζανε
σταφυλια που εφερναν σε ψαθινα κοφινια
και με πατζακια γυρισμενα που γιορταζανε
λες και στο μουστο μεσα βρεθηκαν ρουμπινια

και το λυομενο θυμαμαι που οταν εβρεχε
οι τσιγκοι του ηταν η σκηνη και η χορωδια
και τη βροχη που οταν στο τζαμι ετρεχε
λες και ειχε μεσα του Θεου την μελωδια

και ειναι τοσα μες στην μνημη μου που σωθηκαν
που δεν τα χωραει ολου του κοσμου το μελανι
και που για παντα στην ψυχη μου αποτυπωθηκαν
και την ζεσταινουν τον χειμωνα σαν μαγκαλι
Α.Π.

 

πσγος

 ΠΑΓΟΣ
και γυρισαν οι λεξεις μες στο στομα
και τα λουλουδια τρυπωσαν στο χωμα
μαρμαρωμενος ισκιος εχω μεινει
να βλεπω το φιλι της να του δινει 

και πριν ανεβω τα σκαλια
και πριν την πορτα της χτυπησω
παιρνω την αδεια μου αγκαλια
και φευγω πισω

και γυρισε ο καπνος μες στο τσιγαρο
και έσβησαν τα φώτα μες στο Φάρο
και βροχη στο συννεφο γυριζει
και η καρδια με ερημο γεμιζει

για μια στιγμη πισω κοιτω
αυτη την παγωμενη εικονα
μετα μονάχος περπατω
μες στο Χειμωνα
Α.Π.

ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ?
 τι σε κρυβει
η ψυχη η το σωμα?
που υπαρχεις
στη βροχη η στο χωμα?
που εχεις σπασει
μες στο κυμα η στο βραχο?
 σε αγαπησαν
η σ'αφησαν μοναχο?

 σε θυμαμαι
νιωθω λυπη , χαρα
οι αναμνησεις
εχουν ριζες, φτερα
 ποιος να ησουν
το ναυάγιο η ο φαρος?
 στο ταξιδι
αγκυρα εισουν η γλαρος?

 που εισαι τωρα
στην αληθεια η στην πλανη?
ξερω υπαρχεις
και δεν εχεις πεθανει
μην μ'αφησεις
γινε η νυχτα  κι'η μερα
ποσο θελω
να σε φερω δω περα

Α.Π.

Ο ΔΡΑΚΟΣ
ο παναρχαιος θαλασσιος δρακος λυσσασμενα βρυχαται
ο Θεος στις γαλερες κρυμμενος τον ακουει και φοβαται
σιδερενια του θανάτου πουλια ξεκινουν το μακρυ τους ταξιδι
η πασχαλια βγαζει ανθους και δεν ξερει οτι πεθανε ηδη

εχει η μανα ξυπνησει το μωρο της να δει γιατι κλαιει
το βασταει αγκαλια και γλυκια ιστορια του λεει
ενα αποκοσμο φως και δρεπανι τις σαρκες ξεσκιζει
αγγελουδι στα αιματα μεσα στους καπνους φτερουγιζει

ο στρατιωτης κοιτα στο σκοταδι τις φωτιες που ξεσπανε
γυρω τρεχουν σκιες πληγωμενες που δεν ξερουν που πανε
δεκαοκτω ειναι μονο χρονων ποτε εχθρους να'χει κανει?
μια λαμψη του κλεβει το φως και εχει κιολας πεθανει
Α.Π

 ΔΙΧΩΣ ΦΕΓΓΑΡΙ

 διχως φεγγαρι  τα σκοταδια μου
 και η νυχτα μου χωρις αυγη 
 διχως ιδρωτα πια τα βραδια μου
 χωρις ανασες η σιωπη

 τωρα νωρις τα φωτα σβηνω
 και βιαζομαι μονος να μεινω
 και τα ονειρα μου τα ξεχναω
  αμεσως με το που ξυπναω

 διχως φεγγαρι το βλεμμα μου
  μου μοιαζει ξενη η αυγη
 στεγνος ο ιδρωτας στο δερμα μου
 θεριό πληγωμενο η σιωπη

 μα ειδα μια μερα το φεγγαρι
  στο τζαμι να κυλαει   βροχη
 να το χουν στα φτερα  οι γλαροι
 οταν πετουνε  μοναχοι
 
  τωρα νωρις τα φωτα σβηνω
 και βιαζομαι μονος να μεινω
 και πριν τα ονειρα  ξεχασω
 στο ασπρο χαρτι θα τα κουρνιασω
 Α.Π.