Ο ΔΡΑΚΟΣ
ο παναρχαιος θαλασσιος δρακος λυσσασμενα βρυχαται
ο Θεος στις γαλερες κρυμμενος τον ακουει και φοβαται
σιδερενια του θανάτου πουλια ξεκινουν το μακρυ τους ταξιδι
η πασχαλια βγαζει ανθους και δεν ξερει οτι πεθανε ηδη

εχει η μανα ξυπνησει το μωρο της να δει γιατι κλαιει
το βασταει αγκαλια και γλυκια ιστορια του λεει
ενα αποκοσμο φως και δρεπανι τις σαρκες ξεσκιζει
αγγελουδι στα αιματα μεσα στους καπνους φτερουγιζει

ο στρατιωτης κοιτα στο σκοταδι τις φωτιες που ξεσπανε
γυρω τρεχουν σκιες πληγωμενες που δεν ξερουν που πανε
δεκαοκτω ειναι μονο χρονων ποτε εχθρους να'χει κανει?
μια λαμψη του κλεβει το φως και εχει κιολας πεθανει
Α.Π