ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ
Με αορατη ντυμενος πορτοκαλί στολη
στο χερι ενα ποτηρι με ξυδι και χολη
αορατη και συ στο διπλανο τραπεζι
''ανοητες αγαπες''η μουσικη να παιζει

''θα πιειτε ακομα κατι?''ρωταει η σερβιτορα
''ευχαριστω θα φυγω εχει περασει η ωρα''
εξω ψυχη στο δρομο λες και χαθήκαν ολλοι
εγω χωρις εσενανε μονο σ'αυτη την πολη

ποσο γλυκα το σουρουπο τα σκοτεινα σκουπιζει
απο το χερι μ'επιασε και σπιτι με γυριζει
δυο παξιμαδια και καφες και ενα τσιγαρο ακομη
ετσι να αρχισει ομορφα η μερα η εβδόμη

Μια αδεια πορτοκαλί στολη ριγμενη στο παγκακι
και μιά καρδια που την κρατα ενα μικρο παιδακι
 κι'ο γλαρος που εγυρισε απο μακρυ ταξιδι
βρηκαν τετραδιο αδειανο και μεσα μπηκαν ηδη
Α.Π.

Η ΜΑΧΗ
Ο δρακος ο αορατος
μπροστα μου θεορατος
μα εσυ κοιτα αλλου να χαρεις
και οσο κι'αν με εκλιπαρείς
δεν θα'ρθεις σε τουτη τη μαχη
που οι λυκοι πηγαινουν μονάχοι

Κι'αν δεις να δισταζω δεν ειν' που φοβαμαι
μα ειναι που πανω μου κι οι δυο ακουμπαμε

ο δρακος ο αορατος
μπροστα μου θεορατος
η ανασα του σιδερα λιωνει
συγνωμη που σ'αφησα μονη
μα πρεπει την μαχη να δωσω
η εμενα η αυτον να σκοτωσω

και αν ουρλιαχτα ακουστουν μες στο βραδυ
να ξερεις νικηθηκα ξανα απ το ρημαδι
Α.Π.

ΕΦΗΒΟΣ
Πισω απο μια λευκη  κουρτινα
δεμενο με μια σερπαντινα
κραταω ενα  τερατακι
Φοραει κοντο παντελονακι
 εχει φτερα στους ομους δυο
στο στομα παντα ενα αστειο
Με ενα μολυβι ζωγραφιζει
 λογια αλλοκοτα γρυλιζει
ολο απο μεσα του μιλαει
μια θυμωνει μιά γελαει
κι'υστερα ριχνει μαυρο δακρυ
μοναχο του σε καποια ακρη
Καθρεφτες χιλιους εχει σπασει
που του προσταζουν να γερασει
και σε χαρτια τσαλακωμενα
ονειρα κρυβει ξεχασμενα
Οταν μαζι του εξω βγαινω
το'χω καλα παντα κρυμμενο
να μην το δουν και το χλευασουν
και δικαστες μη το δικασουν
κακο παραδειγμα πως δινει
εφηβος που εχει ακομα μεινει
Α.Π.

 ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Στων σκεψεων τα λασπονερα
η προσευχη βουλιαζει
και της ψυχης το ειδωλο
μες στον καθρεφτη σπαζει
σε μονοπατι απατητο
που η ελπιδα το'χει ανοιξει
βρισκεις αφορετη θηλια
που ηδη σ'εχει πνιξει
Τιναζεσαι απ'τις σκεψεις σου
μεσα σου φωτα ανοιγεις
και το σεντονι ο κοσμος σου
που γυρω σου τυλιγεις
Μια ανασα να'ναι η νυχτα σου
γρηγορα η μερα να'ρθει
γιατι λιγοτερο πονει
την μερα το αγκαθι
Κι αν ερθει μες στον υπνο σου
η αγυριστη σου αγαπη
δωστης το γραμμα που βαστας
για κεινη στο κιταπι
εκεινα που δεν τολμησες
ποτε να ξεστομησεις
να τα'βρει πανω στο χαρτι
ολα προτου ξυπνησεις
Α.Π.