ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
μες στη σιωπη χιλιες εικονες μπηκαν
κι'αγαπης λογια και θυμου χωρέσαν
πως δυό ζωες μεσα στη γυαλα να χαθουν μπορέσαν?
σε ποια  απατητη του νου σπηλια κρυφτηκαν?

σου το΄χα πει
δεν αγαπανε ευκολα οι ανθρώποι
απλα φοβουνται πως δεν θα αγαπηθουν
και τρεμουν μονοι
γιατι το ξερουν
πως τα θεριά τους μια μερα θα λυθουν

δεν ξερω ποιο θεριό αποψε τρεμεις μην λυθει
δεν ξερω ποιο θεριό ειναι παιδι δικο σου
μια αγκαλια ζεστή να βρεις κι'εκει αμπαρωσου
και οτι χρωσταμε εγω να ψαξω πως θα ξοφληθει

μου το'χες πει
παντα ενας δρομος
ενα εισιτηριο κι'ενα ταξιδι  ξεκινά
μα να προσεχεις
οπου εχει φωτα ειναι τα πιο σκοτεινα
Α.Π.

ΟΙ ΦΩΚΙΕΣ
στερνο σου αντιο
στης φωκιας την ραχη
να φευγεις σε ειδαν
το κυμα και οι βραχοι

πικρο μονοπατι
με κοκκινο χωμα
τα που αφησες ιχνη
υπαρχουν ακομα

της θαλασσας ηχοι
τα λογια σου λενε
νερο και αλμυρα
στα ματια που καινε

οι φωκιες χαμενες
τα σπηλαια αδεια
μοναχα μπουκαλια
νερο και σκοταδια

μαζι τους σε πηραν
στα απυθμενα βαθη
πως φωκια οτι ησουν
κανεις δεν θα μαθει
Α.Π.

ΤΟ ΦΤΑΙ ΞΙΜΟ
του δεντρου εκεινο το στολιδι που κραταει στο χερι ακομη
εκεινη η λεξη μες στο στομα που δεν εγινε συγνωμη
τα αστεια που παγωνουν πριν γελασουνε τα χειλη
και το γραμμα στο συρταρι που ποτε δεν  εχει στειλει
εγιναν μισος αιωνας που τον εζησε ενας αλλος
και παιδι που στον καθρεφτη μεσα φαινεται μεγαλος

μα αν εφταιξε για κεινο που δεν εγινε ταξιδι
ειναι που μιλουσε ωραια του παραδεισου το φιδι

την κρυμμενη την αληθεια που τηνε φυλαει το ψεμα
και η μασκα που εχει δωσει του ανικητου το βλεμμα
το θηριο που βρυχαται μα φοβαται οταν φοβιζει
και η αγαπη που δεν ξερει να μιλαει μα γρυλιζει
εγινε τραγουδι φαλτσο διχως μουσικη και στιχο
και βροχη μεσα στα ματια που εχει της σιωπης τον ηχο

μα αν εφταιξε σε κατι που αορατος γυρναει
ειναι που απο τη ζωη του ουτε απ'εξω δεν περναει
Α.Π.