Σκεψεις σκορπιες

Εγω δεν ημουνα ποτέ το Καλοκαιρι
να σου στεγνωσει την ψυχη που ειχε μουσκεψει
ουτε της πιατσας το παμπονηρο  ξεφτερι
που με δυό ψεματα τους φοβους σου θα κλεψει

Εγω που ημουνα μιά αδειανη σελιδα
γιατι βαρεθηκαν τα γραμματα και φυγαν
και εσυ σε ενα πεφταστερι  θρυαλλιδα
να αναρωτιεσαι  οι ουρανοι σου που να πηγαν

Μεσα στου μαγου το καπελο δυό πιτσουνια
μα ο μαγος γερος και το κολπο εχει ξεχασει
εσυ σε ξενα μονοπατια απο κουνια
και γω σε αδιαβατη λεωφορο να ειμαι σταση

Μα οταν ο φοβος σε αγκαλια μεσα σε κλεισει
και η μοναξια σου ψαξει σωμα να φοραει
στην τελευταια την ελπιδα μου πριν  σβησει
κι'αλλο ενα ψεμα θα της πω να μην ποναει
Α,Π,

Σκιες
Δεν το ειχε δει
πως μια μαυρη σκια
πιο μεγαλη απ'την νυχτα
στο κατοπι  συνεχεια την εχει

Οσπου πισω απ΄την πλατη της νιωθει
να ανασαινουνε χιλιες σιωπες
και γυριζει και βλεπει
...της σκιας της   πως ειναι η ...σκια
η μια  νεα και η αλλη γρια

πανικοβλητη αρχιζει
με οση δυναμη εχει να τρεχει

Μα ο αερας καθως
τα ξανθα της μαλλιά ξεχτενιζει
σιγανα μες στο αυτι της
οπως τρεχουνε της ψιθυριζει

''Οι σκιες που σου φερνουνε τρομο
διπλα σου ητανε σε ολο το δρομο
και η σκια που σε σενανε μοιαζει
ειναι αυτη που πιο πολυ σε τρομαζει''
Α.Π.

ΤΑΙΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ
Σε ανεμιστηρα θα ριξω την φρικη
αιμα  θα βρασω να πιω μες στο μπρικι
με τα αντερα μου κρεμαλες θα πλεξω
και την ψυχη μου με κωνειο θα βρεξω

την κολασμενη κραυγη μου να βγαλω
προτου ανθρωπακι μικρο ξεπροβαλλω
και πριν χορεψω στον ρυθμο του αρκουδιαρη
θα γινω ο θυτης  το θυμα το φτυαρι

Μες στην πλατεια σε οθονη μεγαλη
μιά  ασπρομαυρη μηχανη θα προβαλει
ολα εκεινα που δεν εχω γινει
μα που για εκεινα ο κοσμος με κρινει

και θεατης με τους αλλους κι'εγω
με το ποπ κορν μου προτου να πνιγω
θα σηκωθω την αυλαια να ριξω
και οπου προλαβω τα δοντια θα μπηξω

Α.Π.

Καιαδας
Στις υπερφλιαρες απουσιες , στις άδειες σκιες
στις μετεωρες σκεψεις , στους αντιλάλους του χθες
στην  ενοχή που τρυπαει σαν ενα βελος στην φτερνα
και το χθες που αλυχτάει  μες στου φοβου την πένα

βαλε φως βαλε χρωμα
 δωσε προσωπο,σωμα
για να δεις τι σε καιει
ποιος ο αθωος ,ποιος φταιει

θρηνησε οτι εχεις χασει
μα οτι σε εχει ξεχασει
παρε γομα και σβηστο
και στο τιποτα κλείστο

Τις αξημερωτες σιωπες ,τους κωφαλαλους ηχους
τις οθονες των τοιχων ,τους αγραμματους στιχους
τις σελιδες τις άδειες, τις μουτζουρες του νου
τις αναπηρες λεξεις , τις φυλακές του κενου

βάλτα ολα αραδα
σε μιά ασπρη φυλλαδα
και απο ενα Καιαδα
πετα τη την ρημαδα

Α,Π,

Εκειά που τραγουδω

Του βραχου οστρακα και αχινοί στα φύκια
σπηλιες που χασκετε  στα πόδια μου απο κατω
βοτσαλα λούστρινα και ασπριδερά χαλίκια
καβούρι που ερχεσαι και χανεσαι τρεχάτο

των στεναγμών μου τα κρυφά μην μου τα μαρτυρησετε
και στου Αύγουστου τα κύματα μεσα να τα σκορπισετε
και οταν θα ερθω σαν σκιά μολις θα σουρουπωσει
το μονοπατι καψτε το κανεις να μην ζυγωσει

γιατι εκειά που τραγουδω απ'την ψυχη μου βγηκαν
και καλοκαιρια κι' Αύγουστοι στους στιχους μου καηκαν
και εγω Χειμωνας που εγινα την φλογα της να σβησω
εγω που η Ανοιξη ημουνα τοτες πριν την γνωρισω

Α.Π.