ΔΡΟΜΟΙ

 ΔΡΟΜΟΙ

Εκείνος κατέβαινε τη μεγάλη  κατηφόρα πού οδηγούσε στο κέντρο του πουθενά.

 Εκείνη ανέβαινε την ανηφόρα από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Είχε τόσο καιρό να την δει ....

Κοίταξε ο ένας τον άλλον ,  πάγωσε για λίγο ο χρόνος .

  Αυτά τα τρία μέτρα πλάτος του δρόμου που τους χώριζαν , του έμοιαζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά .... πόσο την αγαπούσε κάποτε ... και εκείνη  τον αγαπούσε ...

'' Τι κάνεις '' ; της είπε .

 ''Τραβάω την ανηφόρα μου'' του είπε ''και από ότι βλέπω και εσύ έχεις πάρει την κατηφόρα  για τα καλά''

''Ναι'' της είπε ''τελικά δεν έπεσες και τόσο έξω για μένα''. ''Πολλές φορές να ξέρεις ότι σκεφτόμουνα τι θα σου έλεγα όταν θα σε ξανά έβλεπα  και είχα φτιάξει ολόκληρες ιστορίες για να σε εντυπωσιάσω όμως δεν θυμάμαι καμία πια . και φανταζόμουν την τέλεια στιγμή που εσύ θα έτρεχες και θα έπεφτες στην αγκαλιά μου εκαι γώ θα σε κρατούσα και θα σου έλεγα πως δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά ''...

''Θα σου πω εγώ πώς φανταζόμουν την τέλεια στιγμή όταν θα σε ξανά συναντούσα'' του απάντησε .  εμένα να μου κρατάει κάποιος το χέρι και με βοηθάει να ανέβω αυτή την ανηφόρα και εσένα η αγκαλιά σου να ήταν τόσο γεμάτη που να μη χωράει ούτε εμένα ούτε καμία'' .... 

''Να προσέχεις''  του είπε και συνέχισε να ανεβαίνει την ανηφόρα της

Α.Π.

όταν ήμουνα μικρός πίστευα ότι ήμουν πολύ έξυπνος...μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ήμουν χαζός που πίστευα ότι ήμουν πολύ έξυπνος... τώρα έχω κατασταλάξει ότι πρέπει να είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις ότι είσαι χαζός...και μάλιστα τώρα καταλαβαίνω πως όταν μου έλεγαν ''άσε τις εξυπνάδες'' η ''μην κάνεις χαζομάρες'' εννοούσαν το ίδιο πράγμα

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

 

παιχνίδια του μυαλού

Είχε συναίσθηση πώς βρισκόταν μέσα σε ένα βαθύ όνειρο. Ένιωθε πως το ελέγχει, πως μπορεί να ξυπνήσει όποια στιγμή ήθελε .  Η τρομακτική μαύρη σκιά που τον τραβούσε από τα πόδια προσπαθώντας να τον βγάλει από τα σκεπάσματα τον είχε παραλύσει από τον φόβο ,δεν μπορούσε να μιλήσει ή να κινήσει κάποιο μέλος του σώματος .Και ενώ ανοιγόκλεινε το στόμα του προσπαθώντας να φωνάξει βοήθεια δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη . Ξύπνα... ξύπνα... σκέφτηκε και κατάφερε να ανοίξει τα μάτια .  Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι λαχανιασμένος και ιδρωμένος, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά ,ήταν ακόμα τρομοκρατημένος .  Θεέ μου ....Τι όνειρο ήταν αυτό , μονολόγησε . Άπλωσε το χέρι για να ανάψει το πορτατίφ  στο κομοδίνο του . Μα ένιωσε κάτι να του αρπάζει το χέρι από τον καρπό .Η φριχτή μαύρη σκιά  με μία σιδερένια παγωμένη λαβή  του έσπρωξε το χέρι πίσω και με τα σκληρά βρώμικα δάχτυλα της τού έκλεισε το στόμα . Μάταια προσπαθούσε να πάρει μιά ανάσα .  Μέσα σε αβάσταχτη αγωνία ένιωθε πως πεθαίνει .  Κάποιος χτύπησε  την πόρτα φωνάζοντας ''είσαι καλά ; είσαι καλά ; '' Ο θόρυβος από τα χτυπήματα στην πόρτα τον ξύπνησε . '' Έλα εσύ είσαι Φωτεινή ; ''  ''Άνοιξε μπες μέσα ...ευτυχώς που ήρθες και με ξύπνησες γιατί έβλεπα ένα τρομακτικό εφιάλτη '' . Μέσα στο μισοσκόταδο είδε ανακουφισμένος το πόμολο της πόρτας να γυρίζει .  Και μέσα σε ανείπωτο τρόμο είδε την απόκοσμη μαύρη σκιά να τον κοιτάζει μπαίνοντας στο δωμάτιο με τα κόκκινα μάτια της και με ένα θανατηφόρο μειδίαμα στο σκοτεινό της πρόσωπο.............

Α.Π.

Ενα συγνώμη σε εκείνον το υπέροχο σκύλο .

Ενα συγνώμη σε εκείνον τον υπεροχο σκύλο

Την συναντούσε συχνά  στον χωμάτινο δρόμο που διέσχιζε το καταπράσινο δασάκι  έξω από την πόλη . Εκείνη μία λαμπερή όμορφη νεαρή κυρία ,εκείνος ένας μεσήλικας συνηθισμένος ανθρωπάκος . Συναντιόταν  τυχαία τα απογεύματα που έβγαζαν τα σκυλιά τους για  βόλτα . Η κοπέλα με το όμορφο νεαρό μεγαλόσωμο καφέ λαμπραντόρ  και εκείνος με το γέρικο ημίαιμο σκυλί του .  Και είχαν πια γνωριστεί... ήξερε το όνομά της και μάλλον και εκείνη ήξερε το δικό του . Και ίσως να την είχε γνωρίσει καλύτερα όμως δυστυχώς για εκείνον το σκυλί τής κοπέλας ήταν πάντα πολύ επιθετικό στο δικό του σκυλί και έτσι αναγκαστικά  προσπερνούσε ο ένας τον άλλον χωρίς την ευκαιρία για μία λίγη κουβέντα παραπάνω.  Και ενιωθε τόσο όμορφα όταν της μιλούσε ....ίσως να ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας του . Και του το κρατούσε του σκυλιού γιατί το θεωρούσε υπεύθυνο για την απόσταση που έπρεπε να κρατάει από εκείνη . Ένα απόγευμα όμως την συνάντησε εκεί στον χωμάτινο δρόμο κλαμένη .  Κρατούσε στα χέρια της ένα άσπρο λουλούδι που ετοιμαζόταν να το αφήσει σε ένα σωρό από γουλιά και πέτρες που σκέπαζαν φρέσκοσκαμμένο χώμα  στην πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Δεν άργησε να καταλάβει . Εκεί είχε θάψει το σκυλί της . Δίχως λόγια την πήρε αγκαλιά του προσπαθώντας να της πάρει και τον πόνο και το παράπονο και την θλίψη .  Και πρέπει μάλλον να κατάφερε να πάρει και να φορτωθεί πολύ πολύ πόνο και θλίψη γιατί για καιρό πονούσε και εκείνος . Δεν την ξαναείδε ποτέ από τότε . Και κατάλαβε με τον δύσκολο τρόπο ότι εκείνο το σκυλί τελικά δεν τους  τους κρατούσε σε απόσταση αλλά εκείνο ήταν που τους έφερνε κοντά...

Α.Π.