σκέψεις στην σκόνη 2(Όχι δεν θα γράψω για εκείνη)

 ξεκινάω να γράφω ,  αποφασισμένος να μην την αφήσω να εισβάλλει σε αυτό το κείμενο ...

όμως είναι τόσο δύσκολο ... είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις έναν κήπο που του έχουν κόψει τα λουλούδια...  ότι μα ότι και να γράψεις για αυτόν τον κήπο  , για τα λουλούδια που λείπουν  θα γράφεις...

είναι αστείο ... μετράω τις μέρες που έχω να την δω .... με ακρίβεια ... δεν κάνω ποτέ λάθος ... αφού μπόρεσα και σήμερα να μείνω μακριά της θα μπορέσω και αύριο , λέω στον εαυτό μου ... αλλά οι μέρες δεν είναι βήματα που σε απομακρύνουν από κάπου ... και όταν συνειδητοποιείς ότι μετά από τόσο καιρό είσαι ακριβώς εκεί από όπου  ξεκίνησες , τρομάζεις ... 

Και όσο περνάει ο καιρός κάνεις το ένα λάθος πίσω από το άλλο ... παραδείγματος χάρη... σου λείπει εσένα πολύ ? θεωρείς δεδομένο ότι έτσι νιώθει και εκείνη .... θέλεις να την πάρεις τηλέφωνο ? θεωρείς δεδομένο ότι και εκείνη θέλει να σε πάρει τηλέφωνο ... νιώθεις ότι σου τελείωσε το οξυγόνο και πνίγεσαι ? νομίζεις ότι και εκείνη έτσι νιώθει .... γιατί  υποσυνείδητα θέλεις να πιστέψεις ότι είναι δίκαιη η μοιρασιά αυτής της κόλασης ... και όταν η λογική σου λέει ότι μόνος σου το ζεις όλο αυτό , ξαναγυρνάς στο παράλογο ...

εντάξει λοιπόν ... απέφυγα σήμερα να γράψω για αυτήν ,ούτε για τα μαύρα μακριά μαλλιά της έγραψα , ούτε για τα πυκνά σηκωμένα φρύδια της , ούτε και το υπέροχο μαγικό μειδίαμα της , ούτε για την  γεμάτη πονηριά ματιά της ....

Πέμπτη είναι σήμερα ε ? Πέμπτη ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε ...  τουλάχιστον δεν θυμάμαι την ώρα που ήταν , όταν την είδα για τελευταία φορά , το λες και πρόοδο αυτό στην προσπάθειά μου να την ξεχάσω ... αν και θυμάμαι ότι ήταν αργά το απόγευμα ..

Α.Π.

σκεψεις στην σκονη 1

νιώθω σαν να μου έχτισαν τα παράθυρα του κόσμου μου ...

το φως που εγκλωβίστηκε μέσα είναι άχρωμο και άοσμο ... είναι σαν σκόνη που πνίγει τις σκέψεις...

όλη τη μέρα και τη νύχτα να με δικάζουν τα όνειρα , κατηγορώντας με ότι χρησιμοποίησα ψεύτικους πρωταγωνιστές ...

και εγώ να απολογούμαι πώς αληθινά αγάπησα , αληθινά πόνεσα , αληθινά πνίγηκα , αληθινά χάθηκα , πώς όλο αυτό το ψέμα που έφτιαξα και έζησα ήταν ότι πιο αληθινό έχω ζήσει ...

εκείνη θα είναι κάπου εκεί έξω ... δεν θα μοιάζει με αυτή που αγάπησα και αγαπώ  , με αυτή που δεν μπορώ , όσο και να το παλεύω , να την ξεχάσω  ... ποτέ δεν έμοιαζε ... 

είναι λίγο άδικο για εκείνη ... 

η αλήθεια είναι πως χωρίς να την ρωτήσω ,  βάφτισα πλούτο ότι φθηνό είχε , ομορφιά ότι άσχημο είχε , φως ότι σκοτάδι είχε ,  ήθος τις όποιες ανήθικες πράξεις της , και φιλία και αγάπη την ολοκληρωτική αδιαφορία της . 

πάντα όμως μου έλεγε την αλήθεια και εγώ πάντα την μετάφραζα όπως εγώ ήθελα ..

ένα πράγμα δεν ήταν σίγουρα ... ψεύτρα ... 

και ας ήταν τόσο ψεύτικη ...

ένα πράγμα δεν ήμουν σίγουρα και εγώ ... ο αληθινός μου εαυτός ....

και ας μην της έδειξα ποτέ τον ψεύτικο εαυτό μου ....

ΔΙΚΙΟ

 ΔΙΚΙΟ

όπως χτυπάει το χαλάζι και ρίχνει τον καρπό στο χώμα

χαλάζι οι σκέψεις μου και εκείνες , που έχουν της κόλασης το χρώμα

κόβουν από την ελπίδα το άνθος  και από το γέλιο την χαρά μου

και οι λάσπες που έγιναν ποτάμι , σε παίρνουν μέσα απ' τα όνειρά μου

έχω βουλιάξει μες στους στίχους και με έχει πνίξει το μελάνι

καράβι οι λέξεις που δεν βρίσκουν , ούτε στεριά ούτε λιμάνι

το ένα γράμμα πίσω από το άλλο , να δραπετεύει απ'το χαρτί μου

πότε έγινες ο θάνατος μου , εσύ πού ήσουν η γιορτή μου

όλο το φως που σου έχω κλέψει σε ένα τραγούδι θα το κλείσω

και όταν θα σε έχω ξεπεράσει , τότε ίσως να το τραγουδήσω

τότε που τα όνειρα θα είναι , φύλλα ξερά στο μονοπάτι 

που όταν θα βλέπω πεφταστέρια , δεν θα έχω να ευχηθώ για κάτι

και όταν θα το τραγουδάω να είσαι εκεί να με κοιτάζεις

και να γελάς που σε αγαπούσα και πονηρά να με πειράζεις

να ξαναδώ μες στη ματιά σου , αυτό που αγάπησα σε σένα

και εσύ να δεις το δίκιο που είχες , που δεν με αγάπησες εμένα

Α,Π,

 -τι κάνεις ? με ρωτάει ... ενώ ξέρουμε και οι δύο πως δεν τη νοιάζει τι κανω..

-καλά είμαι ...της λέω ...ενώ ξέρουμε και οι δύο πως ειμαι χάλια ... και πως λέω ψέματα......

ηλίθιε! γελοίε !  σκέφτεται.... άκαρδη ! κρυόκολη !σκέφτομαι...

και ο ένας άκουσε τη σκέψη του άλλου .... έχουμε φτάσει το επίπεδο επικοινωνίας μας σε πολύ υψηλά επίπεδα...

''να τα πούμε κάποια στιγμή'' λέμε...ενώ ξέρουμε και οι δύο πως δεν θέλουμε να  ξαναμιλήσουμε ποτέ...άλλωστε ποιος αντέχει τόση αλήθεια....

ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

 

ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

το δάχτυλό  σέρνω βιαστικά στην οθόνη 

τραβάω την κουρτίνα και να σαι !!!

εσύ που ποτέ σου δεν θες να σαι μόνη

απόψε μονάχη κοιμάσαι

λες και είναι λυχνάρι που κρύβει ένα τζίνι

 στα χέρια έχω το κινητό μου

μα ο φόβος να κάνω μία ευχή δεν με αφήνει

δειλός μες στο κρήσφυγετό μου

ο δράκος σου πάνω στον αστράγαλο σου

να τρίβετε και να νιαουρίζει

γεμάτο απαντήσεις το χαμόγελό σου 

που ίσως κανείς δεν γνωρίζει

τα μαύρα μαλλιά σου πάνω στο μαξιλάρι

σαν θύελλα που έχει ημερέψει

το φως της οθόνης σαν να είναι φεγγάρι

σειρήνα που με έχει μαγέψει

χωρίς καληνύχτα τα μάτια σου κλείνεις 

και απλώνεται γύρω γαλήνη

γυρνάς στα όνειρά μου και μόνο με αφήνεις

να κοιτώ την Αυλαία που κλείνει

Α.Π.

 αν όσα ονειρεύτηκα ήταν μέσα στο όνειρο , μόνο το όνειρο το ξέρει....και συ !!!

Τελικα στο παραμυθι μου δεν ζησαμε εμεις καλα και αυτοι καλυτερα..ολοι σκατα ζησαμε...αντε ο καθενας στο δικο του παραμυθι λοιπον...

ΑΡΓΗΣΕΣ

 

ΑΡΓΗΣΕΣ

Άργησες πολύ και εγώ μεγάλωσα

μες στους χειμώνες  κρύφτηκα και πάγωσα

 η άνοιξη που σου έταξα μαράθηκε

 και το όνειρο μου έσβησε και χάθηκε

 το επίθετο και το μικρό μου το όνομα

 χωρίς εμένα ζουν τώρα ... αυτόνομα

σαν άστεγος τα βράδια μες στο σώμα μου

απλώνω τα κουρέλια και το στρώμα μου

μου άργησες πολύ και ο χρόνος τέλειωσε

η αγκαλιά μου σκούριασε και σκέβρωσε

γυαλιά σπασμένα , κοφτερά , τρυπούν το βλέμμα μου

και την αλήθεια μου , την πούλησα στο ψέμα μου

μου άργησες πολύ και εγώ κουράστηκα

και από τον πρώτο θάνατο  επιάστηκα

ζητώ μονάχα να με συγχωρήσεις 

που δεν θα με έβρεις όταν θα γυρίσεις

Α.Π.