Η ανάγνωση στο παρακάτω κείμενο επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που έχουν ή είχαν σκύλο ... και σχόλια επιτρέπονται αποκλειστικά και μόνο από αυτούς...
''Έλα μωρέ ! πώς κάνει έτσι ! το σκυλί του ψόφησε''...
''Ούτε τότε που έχασε τους ανθρώπους του δεν έκανε έτσι''
''Εδώ κάθε μέρα στον κόσμο που πεθαίνουν τόσα παιδιά και αυτός εκεί , ακόμα κλαίει για το σκύλο του''...
Και αυτά τα λένε οι άνθρωποι... ποιοι ? οι άνθρωποι.... που από κοινωνική υποχρέωση θα πεταχτούν να σε συλλυπηθούν στην απώλεια σου και φεύγοντας όσο πιο γρήγορα μπορούν θα τινάξουν τη θλίψη σου από πάνω τους και θα συνεχίσουν την μέρα τους ...
Εκείνοι οι άνθρωποι που βλέποντας ένα πεινασμένο παιδί με κουρέλια , έναν άστεγο , γυρίζουν το βλέμμα τους από την άλλη , για να μην τους χαλάσει η εικόνα την αισθητική τους ...
''Έλα μωρέ ! πώς κάνει έτσι ! το σκυλί του ψόφησε''...
Το σκυλί σου ...που ποτέ δεν ασχολήθηκε με την αιτία της θλίψης σου , απλά έτρεχε κουνώντας την ουρίτσα του να καθίσει στα πόδια σου, κοιτώντας σε στα μάτια , προσπαθώντας να σε κάνει να μην νιώθεις μόνος στην κόλαση σου ...
Το σκυλί σου ...που είχε την ίδια ακριβώς χαρά όταν σε ξανάβλεπε , είτε με τα λασπωμένα ρούχα της δουλειάς είτε με τα όμορφα βραδινά ρούχα της εξόδου σου..
Το σκυλί σου ... που θα σε περιμένει με την ίδια αγωνία να γυρίσεις είτε από ένα ταξίδι αναψυχής , είτε από το νοσοκομείο ,είτε ακόμα ακόμα από τη φυλακή που μπορεί να σε έστειλαν τα λάθη σου για χρόνια ...
Ναι ! το σκυλί μου ψόφησε ...και δεν περιμένω κανέναν να καταλάβει τι σημαίνει αυτό για μένα ,εκτός από εκείνους που έχουν χάσει ένα σκυλί , που ζούσε μαζί τους σαν ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς τους , εκείνο το πιο αθώο , το πιο αγνό . το πιο αληθινό
Κι αν τόσα χρόνια ανεβάζω στο Facebook εικόνες με το σκυλί μου , κι αν από τότε που πέθανε γράφω για τη θλίψη μου ,μόνο για κείνους που το κάνω ...
Γιατί εμείς που έχουμε αγαπήσει τόσο πολύ ένα σκυλί έχουμε γνωρίσει την αγάπη , αυτή ! των παραμυθιών !, την αγάπη χωρίς την αμφιβολία , χωρίς τη διεκδίκηση ...
Ναι ! το σκυλί μου ψόφησε ... και μαζί του ένα κομματάκι από τον παράδεισο που κρατούσε στα δόντια του και όλο χαρά μού το έφερνε ξανά και ξανά ...
Α.Π.
