ΑΝ

ΑΝ...

Εάν στα αρχαία χρόνια είχαμε υπάρξει

εκεί τριγύρω κάπου στον χρυσό αιώνα

νομίζω θα να ήσουνα μία Καρυάτιδα

και εγώ εργάτης μάρμαρου στον Παρθενώνα

Αν ζούσαμε μαζί στην Αναγέννηση

θα ήθελα να ήσουνα  η Μόνα Λίζα

 ο da Vinci ο ζωγράφος που σε αποθανάτισε

και γω ο μαραγκός που έφτιαξε την κορνίζα

Αν είχες γεννηθεί μία σταρ του σινεμά

του Φίνου θα ήσουνα το πιο λαμπρό αστέρι

σε κάθε σου πρεμιέρα θα ήμουνα εκεί

έξω από το σινεμά να κάνω τον πορτιέρη

Μα ζούμε και οι δυό στην σύγχρονη εποχή

που έχει λερωθεί ως και το φως του Ελύτη

για αυτό μικρή μου μούσα να μου χαμογελάς

να φωτιστούν οι στίχοι μου ,  που 'χω νύχτα στο σπίτι

Α.Π.

Ο ΑΛΛΟΣ

 

Ο ΑΛΛΟΣ

Ένας φάκελος με σφραγίδα διαγνωστικού κέντρου ,  που μέσα έχει τον χάρτη που δείχνει τον  δρόμο για την απελπισία , για την ελπίδα , για το φόβο , για το θάρρος , για την παραίτηση ,για το κουράγιο ,που κάνει τους άλλους προορισμούς τόσο  ασήμαντους

Ενα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα με την παγερή φωνή του αξιωματικού υπηρεσίας του αστυνομικού τμήματος της πόλης , που ενημερώνει την  μάνα για το ατύχημα με τον ήχο της  φωνής  να θυμίζει θάνατο .

Μία στιγμή θα μείνει στον αέρα η σφαίρα πριν χωθεί στο στήθος του πατέρα , του αδελφού , του γιου , του φίλου , και ύστερα ένας ένστολος θα χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού του .

Ενα ανεπαίσθητο βουητό την ώρα που η πόλη κοιμάται , που κλιμακώνεται μέχρι να γίνει ουρλιαχτό από την κόλαση , που σε δευτερόλεπτα σωριάζει στη γη καθετί όρθιο , καθετί που θεωρείται δεδομένο .

Η  στιγμή  που θα χρειαστεί το κύμα  για να αναποδογυρίσει το σαπιοκάραβο,  πετώντας στον θάνατο  τα απελπισμένα όνειρα .

Κάποιες από τις στιγμές  που ενώ κρατούν τόσο λίγο τα αλλάζουν όλα για πάντα .

Ίσως να συμβαίνουν μόνο στους άλλους .

Ζούμε σαν να συμβαίνουν μόνο στους άλλους .

Μία στιγμή χρειάζεται όμως για να γίνεις ο άλλος.

Α.Π.

η φαρμακοποιός

 η φαρμακοποιός

έχω ένα πόνο στο μυαλό

και μία πληγή στην σκέψη

και μία αόρατη σκιά

με έχει κυριέψει

έχει καρδιά μου πυρετό 

και όσα νιώθω βράζουν

και κάθε βράδυ οι μοναξιές

θερμόμετρο μου βάζουν

έχει η μνήμη μου κενά

 θυμάμαι και ξεχνάω

θυμάμαι ότι με μισώ 

ξεχνάω πως σε αγαπάω

εσύ έχεις το φάρμακο 

εσύ και το φαρμάκι

ελα και δώσε μου όποιο θες

 για να σε δω λιγάκι

Α.Π.

 Τι κι αν πέρασε τόσος καιρός , εκείνος  ποτέ δεν σταμάτησε να τη θυμάται και να την σκέφτεται...

Και ήταν περίεργο που όσο και να το πάλευε δεν μπορούσε να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της , ή εκείνο το φως που είχε το χαμόγελό της , ή εκείνη την καταιγίδα που κοιμόταν μέσα στα μαλλιά της ...

Μονάχα τη λαχτάρα του για κείνη την ένιωθε με την ίδια ένταση , και εκείνη τη  θλίψη που ήξερε ότι δεν θα την είχε ποτέ δικιά του...

Και πολλές φορές αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να του λείπει τόσο πολύ κάποια που ούτε καν θυμάται  πώς μοιάζει , μα και που ούτε καν την είχε ποτέ ...

Κοίτα όμως που λίγο πριν αποκοιμηθεί τη σκέφτηκε και η νύχτα γλύκανε , καθώς γλίστραγε στα όνειρά του όπως ένα παιδί πάνω στα παγοπέδιλα του ...

Α.Π

 και στην τελική τι μένει ? ένα ''Αχ ρε γαμωτο τι ωραία που ήταν τότε''   ....

 Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες  όταν μπορούμε και ασχολούμαστε με τα μικρά και ασήμαντα , όπως παραδείγματος χάρη οι τρείς πόντοι διαφορά στο ύψος των δοκαριών εχθές στον Ατρόμητο... Αυτό δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε στην Ουκρανία με τον αιματοβαμμένο πόλεμο , η  στην Τουρκία με το θανατηφόρο σεισμό ...Ναι λοιπόν  ! Ας απολαύσουμε την χαζομάρα μας... Τελικά Είναι ευλογία ...Οταν κάποτε θα ρθει η σειρά μας να ασχοληθούμε με την ασχήμια αυτού του κόσμου δεν θα είναι επιλογή... Ανάγκη θα είναι ...