Τι κι αν πέρασε τόσος καιρός , εκείνος  ποτέ δεν σταμάτησε να τη θυμάται και να την σκέφτεται...

Και ήταν περίεργο που όσο και να το πάλευε δεν μπορούσε να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της , ή εκείνο το φως που είχε το χαμόγελό της , ή εκείνη την καταιγίδα που κοιμόταν μέσα στα μαλλιά της ...

Μονάχα τη λαχτάρα του για κείνη την ένιωθε με την ίδια ένταση , και εκείνη τη  θλίψη που ήξερε ότι δεν θα την είχε ποτέ δικιά του...

Και πολλές φορές αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να του λείπει τόσο πολύ κάποια που ούτε καν θυμάται  πώς μοιάζει , μα και που ούτε καν την είχε ποτέ ...

Κοίτα όμως που λίγο πριν αποκοιμηθεί τη σκέφτηκε και η νύχτα γλύκανε , καθώς γλίστραγε στα όνειρά του όπως ένα παιδί πάνω στα παγοπέδιλα του ...

Α.Π