ΔΙΨΑ

  ΔΙΨΑ

ο άνεμος το κύμα το  εγκατέλειψε

σε μιαν ακτή , και εκείνο μόνο έσβησε

γαλάζια πίστα η θάλασσα που οι έρωτες και οι αέρηδες ανέμελα χορεύουν

μα  εμένα οι γλάροι και οι Μαΐστροι με ξεχάσαν , και πια δεν με γυρεύουν

από το χέρι με τραβούν, κάτω απ' του Αυγούστου το φεγγάρι  ,οι νυχτοβατες μου

για να βαδίσουμε μαζί στον δρόμο των παραμυθιών ,  να ξαναδώ στερνή φορά τις αυταπάτες μου

ξεπλύθηκα με όση αγάπη  μου έμεινε από τη σκόνη της σιωπής , και δρόσισε ότι ένιωσα

αγκάλιασα τη σκέψη σου , αγνά , όπως η μάνα το μωρό,  και από το χειμώνα στέγνωσα

δεν έχει ο Αύγουστος δροσιά αρκετή , να ξεδιψάσει τα γερασμένα όνειρα , και εκείνα που ξεχάσαν να γεράσουν

μα έχει μολύβι και χαρτί , και μία σκιά στην μοναξιά , να ζωγραφίσουν έρωτες και θάλασσες και κύματα , να ξεδιψάσουν

Α.Π.

 Ο άνθρωπος δεν είναι ζωντανός επειδή  ανασαίνει ... 

Είναι ζωντανός επειδή ανασαίνουν όλα εκείνα που αγαπάει,  άψυχα και έμψυχα  ..... 

Η φωτογραφία του συγχωρεμένου του πατέρα του , 

Το σκυλί του και η γάτα του στην αυλή , 

Το γέρικο δέντρο στη στροφή του χωμάτινου δρόμου ,

 Ένα σπασμένο παιχνίδι στην σοφίτα του ,

 Το παλιό ποδήλατο του με τα ξεφουσκωμένα λάστιχα , 

Ο σκαντζόχοιρος που με υπομονή τον περιμένει να περάσει το δρόμο για να συνεχίσει την οδήγηση ,  ... 

Όλα εκείνα που αν τους κάνει ένα τεστ DNA θα βρεθεί πάνω τους και ένα τόσο δα ίχνος από την ψυχή του ....

Ευτυχώς λένε που δεν  θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές ...

Ότι πιο απάνθρωπο έχω ακούσει όταν μιλάνε για τις φωτιές πού  κατακαίνε τον τόπο ...

Α.Π.

 Ήρθα με το ουράνιο τόξο στα χείλια

και από το σκοτάδι μου βγήκα απέξω

τις καταιγίδες μου τις είχα δεμένες

μες στην ψυχή μου , να μη σε  βρέξω

 Δεν υπάρχει πιο δροσερό μέρος μέσα σε τούτον τον καύσωνα από τη σκέψη σου !!!

 δεν υπάρχει σωτήρας που να μη σε χρησιμοποιεί για να τον σώσεις

 Να χαμογελάς .... δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το χαμόγελο της θλίψης

 Νόμιζα ότι κοίταζα το ηλιοβασίλεμα όμως ήταν το χαμόγελό σου

 σε αόριστο και ενεστώτα 

ζωγράφισα τα γεγονότα

μα πάλι νόημα δεν βγάζω 

λες και τα αόρατα κοιτάζω

τον μέλλοντα δεν τον αντέχω 

δεν τον προκάνω όσο κι αν τρέχω

τα μυστικά μου έχει κρυμμένα 

και δεν τα λέει ούτε σε μένα

 Τα γεράματα αρχίζουν οταν σταματάς να τρως χυλόπιτες .... τελικά όλα είναι θέμα διατροφής ...

 Και ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη συνέπεια του λάθους ? ..οτι απομυθοποιεί το σωστό ....

 Είμαστε τα λάθη μας ... Το σωστό το κάνουμε για να μπορέσουμε να τα σώσουμε...

 Έχει τόσο ανάγκη από φως ο άνθρωπος που ακόμα και στις πιο πένθιμες του μέρες ανάβει καντήλια και κεριά

ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ

ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ

 ήταν μιά μέρα που την πρωτόδα 

και αργά ένα βράδι την πρωτοσκέφτηκα

ήμουνα άνετος  και όλα ευθεία

 μα δυστυχία μου ... την ερωτεύτηκα !

στο άψε-σβήσε άλλαξαν όλα

'χασαν την λάμψη τους , γίναν ασήμαντα

και από φουρτούνες ενώ δεν γνώριζα 

τώρα με πνίγουνε σαράντα κύματα

η πρώτη σκέψη μου μόλις ξυπνάω

πριν να ξαπλώσω η τελευταία  

λες και τρακάρησα με ένα άγριο σύννεφο

 σε μία σύγκρουση μετωπιαία

κλάφτα Χαράλαμπε  ,κλάφτα μανούλα μου

ρέγγες της θάλασσας κλάφτε για μένα

πώς να χαϊδέψω  τούτο το όνειρο

 με αυτά τα δάχτυλα τα μαραμένα

Α.Π