ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ
ποσο ζέστη ποσο σκοτεινια
το ιδρωμενο μου ονειρο
στα σεντονια  τα λευκα
τρεμει απ'τον φοβο του
μην ξυπνησω και χαθει
ο δρομος πισω του κλειστος
που το εφερε ως εδω
δεν υπαρχει επιστροφη
δεν θα δει ποτε το φως
ποσο κρυο ποση παγωνια
μη μάφηνεις μονο μου
μες σε τουτη τη φωτια
μες στην μαυρη κολαση
εχω αφησει τα κλειδια
μεσα στην οθονη σου
δες με ειμαι αορατος
ακουσε με ειμαι σιωπη
ειμαι  εκεινη η στιγμη
που κι'οι δυο μας λειπαμε
ο καθρεφτης ο παλιος
που μας ειπε ψεματα
ειμαι οσα δεν σου εδωσα
εισαι οσα δεν γυρεψες
ειμαστε οσα ξεχασα
και οσα δεν θυμασαι πια
καπου εσυ αλλου εγω
καποτε η ουδεποτε
Α.Π