ΚΟΜΠΡΑ
στους σπασμενους τους  δρομους που τα ονειρα πηραν
στις σβησμενες φωτιες που η ελπιδα παγωνει
στα ανοιξιατικα ματια που γεράσαν και γυραν
και στης γέννας το κλαμα που ειν'πνιγμενο στο χιονι

ψαχνω να'βρω το αιωνιο μολυβι
που στο γραφιτη του μεσα σε κρυβει
ψαχνω να'βρω το αωνιο μελανι
που θα ξεπλύνει απ'τα ματια την πλανη

στης βροχης τις ψιχαλες που το τζαμι  χτυπανε
μες στον βροντο της πορτας που μ'οργη εχω κλεισει
μες στα ανοστα αστεια που συνεχεια γελανε
μες στο αιμα που πλενω στου νιπτηρα τη βρυση

την σιωπη μου σαν μαγος  γητευω
κι'αγκαλια με την  κομπρα χορευω
στον καθρεφτη μου μεσα κοιταζω
η σιωπη μου κι'εγω πως ταιριαζω!!!

Α.Π.