ΤΥΧΑΙΟ ΚΑΙ ΑΤΥΧΟ
Του ποθου ο στεναγμος της νιοτης
για μια στιγμη ο κοσμος ολος
Κι'ο απροσκλητος ο θιασωτης
που του ελαχε της σκιας ο ρολος
Να γινει δεντρο να ριζωσει
ειναι η πρωτη του η σκεψη
που στη στιγμη θα την ξηλωσει
προτου ξενες στιγμες να κλεψει
Στην ακρη του ματιου ομως τωρα
ο αιωνιος χορός της νιοτης
στο δασος με τα κωνοφορα
εγινε η στιγμη δεσμωτης
Ποσο βαρυς νιωθει και ξενος
μες στο στριφτο το μονοπατι
απ τις σκιες κυνηγημενος
κι'απο οσα βλεπει με την πλατη
Αυτος ο στεναγμος στοιχειωνει
σε καθε θροισμα και ηχο
αυτος ο στεναγμος βουρκωνει
σε καθε λεξη του και στιχο
Α.Π.