ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

ξερίζωσα ένα ένα τα λουλούδια και τα αγκάθια
απ της αγάπης το λιβάδι
καί έσβησα το φεγγάρι καί τον φόβο
μέσα απ' της μέρας το σκοτάδι
και τα βουνά χαμήλωσα γκρεμοί να μην υπάρχουν
και κορφές
και από τα όνειρα μου  έκρυψα τις σκέψεις μου
γιά  εσένα τις κρυφές

 και δεν θα ρθει η άνοιξη
πού σκιάχτηκα το αγκάθι
και το φεγγάρι δεν θα βγει
πού κρύφτηκα  στα βάθη
και δεν κοιτάζω τις κορφές
μην γκρεμιστώ και πέσω
και για τα που έδιωξα  όνειρά
πώς να με συγχωρέσω

πέταξα μες στις θάλασσες φουρτούνες και Ιθάκες
που με πνίγανε
και έσκισα αναμνήσεις και ενθύμια από όσους μακριά
για πάντα φύγανε
μία Ατλαντίδα στον βυθό πού όλοι την γνωρίζουνε
μα που κανείς δεν έχει δει
ένα παιδί που γέρασε και ο γέρος
που παρέμεινε παιδί

 και μία ζωή που έμεινε
 στον μώλο αραγμένη
και μιά φωτογραφία μας
στο πάτωμα σκισμένη
μάσκα φοράω οταν γελώ
και μάσκα όταν κλαίω
δεν φταίω που δεν μεγάλωσα
που γέρασα δεν φταίω
Α.Π.