ΑΠΟ ΑΓΚΑΘΙ ΣΕ ΚΛΩΝΟ

 σαν χνάρια πάνω στην σκόνη , ξεθυμασμένες οι μέρες
σαν θέατρο ερειπωμένο οι νύχτες, χωρίς κοινό καί πρεμιέρες
φάλτσο τραγούδι  η ζωή  με ένα  ακόρντο,χωρίς  ρεφρέν καί εκπλήξεις
ωσάν βιβλίο που λείπουν τα γράμματα και τα σημεία της στίξης

είναι που λείπεις εσυ από τις μέρες μου , και που σε θέλω ακόμη
είναι που πριν την αυλαία να ρίξεις , δεν μου είχες πει μία συγνώμη
είναι που γράφω τραγούδια για σένα , που εσύ ποτέ δεν θα ακούσεις
και ας μην είμαι παιδί από τζάκι , και της καθαρευουσης

και εγώ που κοίταζα πάντα ψηλά, λες και στη γη δεν πατούσα
και ενώ πνιγόμουνα μες στους βυθούς πίστευα ότι πετούσα
νόμιζα δίπλα μου πως φτερουγίζεις ,σε πέρασα για αγγελούδι
μα ήσουν και εσύ μες στο βάζο ξερό και μαραμένο λουλούδι

 και εάν μετανιώνω για κάτι είναι μόνο που τα φτερά μου έχω κλείσει
χίλιες φορές και ας πνιγόμουν μου φτάνει, πως μία φορά θα είχα ζήσει
και ας μην ήσουν και εσύ αγγελούδι, δίπλα μου ας πέταγες μόνο
σε ένα ταξίδι από αγκάθι σε αγκάθι, και από κλώνο σε κλώνο
Α.Π.