να είσαι Έλληνας στρατιώτης η αστυνομικός και να πρέπει να χτυπήσεις, να σπρώξεις και να άφήσεις στο κρύο τον πρόσφυγα που κρατάει το παιδί του στην αγκαλιά ..να είσαι Ελληνας νησιώτης και να βλέπεις τη ζωή σου να έχει καταστραφεί από χιλιάδες μετανάστες που σου δημιουργούν φόβο και ανασφάλεια...να είσαι Έλληνας χριστιανός ορθόδοξος και να μισείς όλους αυτούς που τους έδιωξε ο πόλεμος και όχι μόνο και τους έφερε στην αυλή σου γιατί απλά σου καταστρέφουν τη ζωή γιατί είναι τόσοι πολλοί τόσο διαφορετικοί που δεν χωράν ούτε στην αυλή σου ούτε στην κουλτούρα σου ...γιατί πια δεν μπορείς να αφήσεις το παράθυρό σου ανοιχτό ..δεν μπορείς να γυρίσεις αν είσαι κοπέλα μόνη σου στο σπίτι από μία έξοδό σου... να είσαι ένας καλός άνθρωπος αλλά να είναι αδύνατον να είσαι άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες....και η μόνη λύση για να παραμείνεις άνθρωπος είναι να γίνεις απάνθρωπος....Την αγαπάω την Ελλάδα και δεν θα ήθελα να αλλάξει σε τίποτα 'οσον αφορά την ανθρωπια της... όμως για να μην αλλάξει φοβάμαι πως πρέπει να αλλαξει και να γίνει αυτό πού μισεί να ειναι...να γίνουμε απάνθρωποι ......τελικά ότι και να συμβεί στο μέλλον θα έχουμε χάσει τους εαυτούς μας...

ΧΕΙΜΩΝΕΣ

δεν έχει ούτε μία ρωγμή τούτη η σιωπή ,θάνατος μοιάζει
και του τσιγάρου  ο καπνός  ασάλευτος, σβησμένου άστρου δαχτυλίδι
μέσα στο βάζο ένα λουλούδι ξεραμένο,πάνω στο μίσχο του έχει γείρει και γεράζει
και το μολύβι  με την μύτη του σπασμένη, αφημένο στο χαρτί , που είναι μουσκίδι

μέσα από την μνήμη οι στιγμές εξαϋλώθηκαν , στο άπειρο μιά ευθεία
και πετρωμένη η μουσική πέφτει στο πάτωμα βαριά ,μες στα σκοτάδια
χίλια φαντάσματα νεκρά μες στην παλιά φωτογραφία
σταλιά σταλιά η λάμπα στάζει  φως μα η σελίδα πάντα  άδεια

μα έξω από το τζάμι είναι ο χειμώνας και όλο σφυρίζει
μία χαραμάδα βρίσκει και μπαίνει και τον αγγίζει
βάζει τις λέξεις μες στο μελάνι και στον στυλό του
και τον αφήνει δίπλα στο άσπρο το δάχτυλό του

και αυτός γράφει ξανά και χουχουλιάζει γύρω από τα γράμματα τα αναμμένα
πόσο χειμώνα βρήκε και στέγνωσε ,για να να αναστήσει για λίγο εσένα
Α.Π.

ΤΟΥ ΘΕΟΥ

και ρώτησε με απόγνωση ο Θεός '' και εμένα ποιος με γέννησε  ?
και ποια μάνα με βύζαξε  στο πρώτο μου το γάλα
και ποιος πριν  πάω στο σχολειό μ'έντυσε και με χτένισε
και γράμματα ποια ήτανε, που μου 'μαθε, δασκάλα ? ''

''γιατί δεν έχω σύντροφο να μοιραστώ την πλάση ?
γιατί δεν έχω ένα Θεό μία προσευχή να κάνω ?
τι και πού είμαι Αθάνατος αν τη ζωή έχω χάσει ?
και που ζητώ συγχώρεση όταν και εγώ λανθάνω ? ''

καθρέφτησε ο ουρανός και τη μορφή του βλέπει
και είχε τα μάτια κόκκινα απ' το πολύ το κλάμα
όμως γιατί ούτε του Θεού η μοναξιά του πρέπει
μες στον καθρέφτη έναν θεό εφτιαξε με ενα θάμα

και από τότε όποιος κοιτά μες' στο καθρέφτισμα του
θα δει κρυμμένο έναν Θεό που  τόσο θα του μοιάζει
τόσο που κάποιος θα λεγε πως είναι ομοίωμα του
και έτσι αναλόγως ποιος κοίτα και ο Θεός αλλάζει

Α.Π.

μην κατηγορείς το κύμα που σου γκρέμισε το παλάτι πού έχτισες στην άμμο..τον εαυτό σου να κατηγορήσεις που διάλεξες την άμμο για να φτιάξεις το παλάτι σου..
h.wood

Αν μου λειπεις??? Ναι αλλα οχι εσυ αλλα αυτο που νομιζα πως εισαι..h.wood

Τα μεγαλυτερα λαθη τα εκανα προσπαθωντας να κανω το σωστο

Αν μου λε
ιπεις??? Ναι αλλα οχι εσυ αλλα αυτο που νομιζα πως εισαι..h.wood

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΣΟ

Μονομαχία στο Ελ Πάσο
εγώ που έμεινα στον άσσο
και εσύ που με έχεις κάνει Τούρκο
και οι δυό χωμένοι μες' στο βούρκο
πιο γρήγορα ποιος θα τραβήξει
ποιος στην καρδιά πρώτος θα ρίξει
μονομαχία με πιστόλι
ποιος μες' τα λόγια έχει βόλι
ποιος μες στα δόντια έχει φαρμάκι
ποιος θα σφαχτεί με το βαμβάκι
ποιος έχει μες΄ στα μάτια φίδια
ποιος μες στα νύχια έχει λεπίδια

Ποιος έπεσε πρώτος στο χώμα
ποιος αγαπάει τόσο ακόμα
ποιος το πιστόλι δεν τραβάει
ποιος τον φονιά του συγχωράει
Α.Π.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ''ΟKAY''

δύσκολα τού' βγαζες μιά λέξη από το στόμα
κι'άμα τον ζόριζες σου έλεγε ''όλα okay''
πάνω στο δέρμα του η αλμύρα να τον καίει
και μάτια πάντα που κοιτάζουνε στο χώμα

συχνά τον άκουγαν τα κύματα να βρίζει
και λυσσασμένο τον Θεό να καταριέται
πάνω στα βράχια να σφαδάζει και να σειέται
και ύστερα μ' αόρατους εχθρούς να καυγαδίζει

πως  εταξίδευε για χρόνια έχω μάθει
ηλεκτρολόγος ήταν λένε σε βαπόρι
είχε γυναίκα, ένα γιο και μία κόρη
μα σε ναυάγιο η οικογένεια του εχάθει

να τον ακούσεις να μιλάει ήταν σπάνιο
μα μου αφηγήθηκε ένα βράδυ μιά ιστορία 
''κι αν είσαι'' μου είπε ''μες στο στόμα καρχαρία
απ' το Θεό ποτέ να μη ζητήσεις δάνειο''

μου είπε'' μία μέρα σε μία θύελλα μεγάλη
που ήταν οι ναύτες μες στο φόβο και στο κλάμα
απελπισμένος  στο Θεό έκανα τάμα
και του ζητούσα στην στεριά σώο να με βγάλει''

''Θεέ μου βοήθα με το κύμα μη με πάρει
και ότι έχω πιο ακριβό θα σου χαρίσω
και αντί για μένα αυτό στο κύμα θα βυθίσω
να να μην πνιγώ όμως κάνε μου τη χάρη''

''πέρασαν μήνες και το τάμα είχα ξεχάσει
μα στο Θεό όμως να χρωστάς φίλε δεν κάνει
το πήρε Μόνος του το τάμα μάνι μάνι
και ότι  αγαπούσα στήν ζωή έχω πιά χάσει''

Α.Π.

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ

εκεί πού  σκίστηκαν τα χρόνια σε κομμάτια
έχουν παγώσει
ακίνητες στον χρόνο οι στιγμές
έχουν στοιχειώσει
μετέωρη η ζωή σε αναμονή μες στο άδειο σπίτι
το θύμα , που έχει πάρει αγκαλιά άπνοο τον θύτη

όλη η απόγνωση που είχε στα μάτια της, πάνω στη σκόνη
βγήκε από τον πίνακα και από τα χρώματα και έμεινε μόνη

εκεί που έσμιξαν δύο νύχτες που τον ήλιο
είχαν σκοτώσει
εκεί που οι άνθρώποι φοβισμένοι τον Ιούδα
είχαν προδώσει
τον τάφο τον ασύλητο κοιτάζει με άδειο βλέμμα
στα αλήθεια !!! πόση αλήθεια είχε μέσα κείνο το ψέμα !!!

με την απόγνωση που έχει στα μάτια του τήνε κοιτάει
μπαίνει στον πίνακα και μες  στα χρώματα και την φιλάει

Α.Π.