ΧΕΙΜΩΝΕΣ

δεν έχει ούτε μία ρωγμή τούτη η σιωπή ,θάνατος μοιάζει
και του τσιγάρου  ο καπνός  ασάλευτος, σβησμένου άστρου δαχτυλίδι
μέσα στο βάζο ένα λουλούδι ξεραμένο,πάνω στο μίσχο του έχει γείρει και γεράζει
και το μολύβι  με την μύτη του σπασμένη, αφημένο στο χαρτί , που είναι μουσκίδι

μέσα από την μνήμη οι στιγμές εξαϋλώθηκαν , στο άπειρο μιά ευθεία
και πετρωμένη η μουσική πέφτει στο πάτωμα βαριά ,μες στα σκοτάδια
χίλια φαντάσματα νεκρά μες στην παλιά φωτογραφία
σταλιά σταλιά η λάμπα στάζει  φως μα η σελίδα πάντα  άδεια

μα έξω από το τζάμι είναι ο χειμώνας και όλο σφυρίζει
μία χαραμάδα βρίσκει και μπαίνει και τον αγγίζει
βάζει τις λέξεις μες στο μελάνι και στον στυλό του
και τον αφήνει δίπλα στο άσπρο το δάχτυλό του

και αυτός γράφει ξανά και χουχουλιάζει γύρω από τα γράμματα τα αναμμένα
πόσο χειμώνα βρήκε και στέγνωσε ,για να να αναστήσει για λίγο εσένα
Α.Π.