ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

ΛΗΘΗ

Τα σπασμένα τσόφλια, που τα βρήκα παρατημένα μέσα στην έρημη φωλιά ,πάνω στη γυμνή αμυγδαλιά ,μαζεύω μέσα στις χούφτες μου και ζητάω συγχώρεση που  έχω ξεχάσει να κοιτάζω ψηλά .
Την ξερή την ρίζα ,κάτω από τα μουτζουρωμένα γράμματα , που συρρικνώνεται μέσα στην σκοτεινή της παγίδα , την  τσαλακώνω και την πετάω μαζί με τη σκισμένη σελίδα στο καλάθι των αχρήστων.
Με τις σκουριασμένες χορδές της κιθάρας  δένομαι στην λήθη  ,για να μην παρασυρθώ ξανά από το τραγούδι των σειρήνων.
Και με τα ξερά κίτρινα φύλλα του χειμώνα  γεμίζω τις σκέψεις μου ,για να μην κρυώνω στις ζέστες του καλοκαιριού όταν με ξυπνάει   χαράματα , η φωνή  που έχω ξεχάσει τον ήχο της χρόνια τώρα .
 Και μόνο ένα πράγμα με ανησυχεί .
Που ενώ δεν θυμάμαι πιά ....  όλα σε θυμίζουν...

Α.Π.