ΤΟ ΦΩΣ

 ΤΟ ΦΩΣ

Πες μου ... πες μου...  την αγάπη , την αληθινή αγάπη πώς θα την δω  ; πώς θα την διακρίνω ; ρώτησέ το κορίτσι την γριά μάντισσα  που κοίταζε την κρυστάλλινη μπάλα...

 Άκου κοπέλα μου , της είπε , όταν θα την δεις θα την ξεχωρίσεις γιατί  θα  την φωτίζει το πιο όμορφο φως ...

 Αυτό  σκεφτόταν το κορίτσι καθώς φόραγε τα ρούχα της που τα μάζευε ένα-ένα από το πάτωμα , κοιταζοντας τον γυμνό άντρα στο κρεβάτι που κοιμόταν βαθιά...

Είχαν περάσει ένα υπέροχο βράδυ  με χορό  με κεφι , με πολύ ποτό...   Ναι  !!! Πρώτο τραπέζι πίστα  όλο το βράδυ... πόσο περήφανη ένιωθε... Και εκεί κατάλαβε ότι αυτός θα ήταν ο άντρας  που της είχε πει η γριά μάντισσα... 

Γιατί σε μία στιγμή πάνω στο ακριβό κρυστάλλινο ποτήρι του , που ήταν γεμάτο με ένα από τα πιο διάσημα  whiskey ,  αντανάκλασε το φως από τους προβολείς του μπαρ  , με το φως να διαχέεται τόσο μα τόσο όμορφα !! Σίγουρα η μάντισσα για αυτό το φως θα μιλούσε

 Έκλεισε την πόρτα σιγά-σιγά για να μην τον ξυπνήσει , βγήκε  έξω... ήταν σκοτάδι ακόμη ...

Περπάτησε στο στενό σοκάκι και έφτασε στη μικρή  πλατεία  για να καθίσει στο παγκάκι και να περιμένει το πρώτο λεωφορείο .

Όσο περίμενε παρατηρούσε το νεαρό παιδί με το  ονειροπόλο βλέμμα  ,  στην ηλικία της θα ήταν , που καθόταν στο πεζούλι απέναντι,   και έγραφε κάτω από το φως του φεγγαριού κάτι  πάνω στο πακέτο από τα τσιγάρα του ...

 Παρατηρούσε   εντυπωσιασμένη, που λες και το φεγγάρι όλο είχε  τρυπώσει  μες στο στυλό BIC του παιδιού και το έκανε   το αγόρι να μοιάζει σαν να κρατάει ένα μαγικό ραβδί...

Α.Π,

το σινεμα

 ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

... Ήταν εκεί και απόψε όπως κάθε βράδυ..Μόνος μες στο έρημο σινεμά με τις εκατοντάδες άδειες σκονισμένες καρέκλες ... Περιμένοντας με αγωνία και ανυπομονησία την αγαπημένη του σκηνή ,  εκεί που η πρωταγωνίστρια θα γυρίσει προς την πλατεία και θα του γνέψει  να πάει προς το μέρος της...  Δεν ξέρει ποια δύναμη τον έσπρωξε απόψε να πάει ...ξεκίνησε με αργά βήματα τα οποία άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γρήγορα ... Σκαρφάλωσε βιαστικά και αδέξια στο πλατό και άνοιξε την αγκαλιά του ...  Μα μόλις άγγιξε το πανί της οθόνης    εκείνο πάγωσε  , πέτρωσε και θρυμματίστηκε σε χίλια δύο κομμάτια ...  Έπεσε νικημένος και προδομένος στα γόνατα και έβαλε τα τις παλάμες του στο στο πρόσωπο...  Όχι πως δεν το ήξερε από την αρχή όμως δεν ήθελε  αποδεχτεί τον θάνατο της στερνής του  αυταπάτης , την οριστική απώλεια της , δεν ήξερε να ζήσει χωρίς αυταπάτες...  Γύρισε αργά στην θέση του και έμεινε για ώρες να κοιτάζει το θρυμματισμένο σκοτεινό πανί στην σκηνή ...  Όταν κάποια στιγμή κοίταξε γύρω του συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πια στο σινεμά ,  πώς ήταν καθισμένος σε ένα βράχο και μπροστά του η Θάλασσά , μαύρη και ήσυχη χωρίς ούτε καν τους αιωνιους παφλασμους της ...  Ένα πεφταστέρι έσκισε τη νύχτα φωτίζοντας την για λίγα δευτερόλεπτα  , το τοίταξε αδιάφορα  ... Δεν έκανε καμιά ευχή 

Α.Π.  

( ...  ''ότι να ναι ΄΄ που λέει και μία φίλη μου συγγραφέας  από την Κρήτη )

κυνηγι

 ΚΥΝΗΓΙ

υπάρχουν οι πεινασμένοι και άγριοι κυνηγοί...

 αυτοί το θύμα τους θα το σκίσουν ,θα το διαμελίσουν σε πολλά κομμάτια και θα το φάνε ... δεν θα αφήσουν τίποτα από αυτό... και όταν χορτάσουν απλά θα σκοτώνουν από ευχαρίστηση ,όσα θύματα περισσότερα μπορούν

 υπάρχουν και οι χορτάτοι κυνηγοί... αυτοί θα βάλσαμώσουν το  θύμα  θα το τοποθετήσουν στην πανάκριβη ξύλινη λουστραρισμένη βάση  και θα το κρεμάσουν , άλλο ένα τρόπαιο , πάνω από το τζάκι για να το επιδεικνύουν,γιομάτοι περηφάνια στους άλλους κυνηγούς 

υπάρχουν και αυτοί που μισούν το κυνήγι ...που προσπαθούν να αποτρέψουν  το θύμα να βρεί και να φάει το δόλωμα που ενεργοποιεί την δαγκάνα της παγίδας του κυνηγού  ... και ρίχνουν λίγα ψίχουλα  από το ξερό ψωμάκι που τους περισσεύει στα ξέφωτα του δάσους  προσπαθώντας να τα   τα κάνουν να μην είναι σε απόγνωση από την πείνα  ... όμως σχεδόν πάντα τα θύματα αγνοούν τα φτωχά ψίχουλα και βρίσκουν και  δαγκώνουν το κρέας του δολώματος...

Α.Π.

στο κατω κατω....

 Στο κατω κατω και το ηλιοβασιλεμα το λατρευω ρε φιλε..και ας με κανει πολλες φορες να ποναω μεχρι δακρυων...και ας ξερω οτι δεν θα κυλησω ποτε χρωμα μες στα χρωματα του...και ας πρεπει να περιμενω οσο χρειαστει μεχρι να το ξαναδω...γιατι ειναι παντα τοσο ομορφο..και τοσο ιδιο και τοσο διαφορετικο

1Γιωτου Μαν

ΑΝ

ΑΝ

Αν είχα όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα προσπαθούσα να σε αγοράσω , μα θα προσπαθούσα χωρίς ποτέ να το μάθεις ότι είμαι πλούσιος ,να κάνω όλους τους ανθρώπους γύρω σου εκατομμυριούχους και ευτυχισμένους , μήπως έτσι με δεις, τον φτωχό ζητιάνο της αγάπης σου, και με ξεχωρίσεις από το πλήθος . Θα μου πουν πολλοί ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πλούτη μου ώστε να λάμπω εγώ πιο πολύ από τους άλλους όπως λάμπει ο ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα και έτσι να ξεχωρίσω και να με δεις . Όμως ξέρω πως όλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους κάτω από τον ήλιο, αλλά ερωτεύονται κάτω από το φεγγάρι.

Α.Π

θελω να μη σε θελω

 ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΩ

δεν με νοιάζει που σε θέλω... δεν σε θέλω

που για μένα δεν σε νοιάζει... δεν με νοιάζει

 είμαι ο μάγος που κρατάει ένα καπέλο

και από μέσα ότι ψέμα θέλει βγάζει

 πώς για σένανε δεκάρα εγώ δεν δίνω

 όρκο παίρνω στο τσιγάρο μου που πίνω

και αν ζηλεύω που κοιμάσαι τώρα με άλλον

που μου θύμισες μιαν άλλη  θα ' ναι μάλλον

δεν με νοιάζει που δεν σε έχω ...πάω πάσο

 έτσι δεν φοβάμαι μήπως και σε χάσω

 στον χυλό έχω καεί για αυτό κοιτάω

 μέχρι και το γιαουρτάκι να φυσάω

και αν σου γράφω που και που κάποια στιχάκια

που μου αρέσει είναι να λέω ψεματάκια

 και αν δεν μπορώ να μην  σε σκέφτομαι καθόλου

το μυαλό μου είναι που πάει κατά διαόλου

Α.Π.

μελαχρινο

ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ 

 η λογική μου με κοιτά  με απέχθεια στο  βλέμμα

 και θέλω τόσο ο θλιβερός να βγω μέσα απ'το  ψέμα

μελαχρινό μου όνειρο άσε με να ξυπνήσω

να μπω μες στις αλήθειες μου  και να σε λησμονήσω

εκεί έξω από τον παράδεισο λαθραία θα σε κοιτάζω

 πως δεν θα σε χαρώ ποτέ το ξέρω και τρομάζω

 και ετούτη η ζήλια που τρυπά το κάθε κύτταρο μου 

 αχ και ας πεθάνει το πρωί μαζί με το όνειρό μου

ζηλεύω τον που σε αγαπά και τον που σε αγγίζει

που με στα μπράτσα του τα δυό άγρια σε πελαγίζει

 τα χέρια που ξεχτένισαν τα μακριά μαλλιά σου

 και τις φωτιές που έσβησες   με τα υγρά φιλία σου

ζηλεύω κάθε χάδι του που σε αναστενάζει

 και κάθε ψέμα που έχει πει για να σε ξελογιάζει

μελαχρινάκι μου μικρό  δεν θα στο ομολογήσω

πώς την φωτιά που μου άναψες ποτέ μου δεν θα σβήσω

Α.Π.

η τελευταια πινελια

 

 Η τελευταία πινελιά

Η πιο δύσκολη πινελιά στον πίνακα ενός ζωγράφου ,είναι η τελευταία πινελιά

.Είναι και η πιο δύσκολη απόφαση να αφήσει το πινέλο νιώθοντας σίγουρος ότι έχει βάλει την τελευταία πινελιά.

Ενα τόσο δα άγγιγμα στον καμβά μία ελάχιστη ποσότητα χρώματος , που κανένας δεν θα το προσέξει αν δεν την βάλει.

 Θα το ξέρει όμως εκείνος ,και όταν όλοι θα κοιτάνε τον πίνακα που σε άλλους θα αρέσει σε άλλους όχι ,εκείνος το μόνο που θα βλέπει θα είναι εκεινη η ελάχιστη ποσότητα χρώματος που τελικά δεν πήρε την απόφαση να βαλει.

Αυτή η μικρή κουκίδα  που θα έπρεπε να είχε ακουμπήσει το πινέλο του  βάζοντας την τελευταία πινελιά μες στον πίνακα ,θα είναι το μόνο που θα  βλέπει, θα είναι μία μεγάλη μαύρη τρύπα που θα  ρουφάει όλο το χρώμα από τον καμβά.

 Αυτό ήσουν και εσύ ....Η τελευταία πινελιά που δεν έβαλα στον καμβά της ζωής μου.

Στέγνωσαν τα χρώματα, κρέμασα τον καμβά στον τοίχο ,σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι, μα εγώ αυτό μονο  βλέπω  .Εκείνη τη μικρή μικρή κουκίδα στον πίνακα που δεν έβαλα τελικά την τελευταία πινελιά...

Α.Π.

το γιαπι

 ΤΟ ΓΙΑΠΙ

γρατζουνάω τη σιωπή

βάζω χρώμα και φως

 στο παλιό το γιαπί 

χτίστης και ξυλουργός

βάφω και ένα' ουρανό

 με αστέρια χρυσά

μόνος μες στο κενό

και έξω ο κόσμος  λυσσά

 έλα αν θες μία φορά

 δίχως πρέπει ,γυμνή

δεν προσφέρω πολλά

 μοναχά την στιγμή

την στιγμή που ο χρόνος παγώνει 

που οι μόνοι δεν είναι πια μόνοι

που κρατάει το φώς της όσο μιάς αστραπής

που χωράει   μες στο ''Αχ'' της όσα φοβάσαι να πεις

σε κοιτάω από τις γρίλιες βιαστικά να βαδίζεις

τις στιγμές που δεν ζήσαμε μαγικά μου θυμίζεις

σε ακούω να ρωτάς  ντροπαλά έναν ξένο

μήπως ξέρει εκείνος να σου δείξει πού μένω 

 

και αγκαλιά περπατάτε στης ζωής το ταξίδι

μη λυπάσαι για μένα ,σε συγχώρεσα ήδη

Α.Π.

 Στα δικά μου  χρόνια ,έχω ζήσει την εισβολή στην Κύπρο, τα Ίμια ,και τώρα αυτό που συμβαίνει  με τους Τούρκους ξανά  .Όλα αυτά τα χρόνια ακούω την αντιπολίτευση ειδικά από τις αριστερές πτέρυγες, να επιτίθεται στις κυβερνήσεις δεξιές και τις σοσιαλιστικές για τους εξοπλισμούς , ζητώντας λιγότερους εξοπλισμούς , για να έχουμε καλύτερα σχολεία και νοσοκομεία και μισθούς κ,τ.λ.π. Τωρα που τρέχουμε και δεν φτάνουμε βλέπουμε αν είχαν δίκιο. Όμως και αυτοί που υποτίθεται ότι είχαν καταλάβει τους κινδύνους και αγόρασαν κάποια όπλα τι ακριβώς έκαναν ;;;;  Μίζες μίζες μίζες   .   5 φραγκα για όπλα 100 για μίζες.Και δεν καταλάβαιναν όλοι τους το αυτονόητο. Δεν έχεις τίποτα στη ζωή αν δεν έχεις την ελευθερία σου . Κι αν περιμένουμε να σταματήσουν τον πόλεμο και να μας σώσουν οι Αμερικανοί η  οι Γερμανοί μάλλον θα περιμένουμε όπως περιμένουν και οι Αρμένιοι να τους σώσουν οι Ρώσοι .Τώρα θα μου πείτε τι με έπιασε και τα λέω όλα αυτά. Γιατί ρε γαμότο σκοτώνονται τόσα νέα παιδιά υπερασπίζομενα  την πατρίδα τους εκεί στην Αρμενία και δεν βλέπω κανέναν να το συζητάει εδώ στην Ελλάδα στην καθημερινότητά μας λες και δεν γίνεται λες και δεν υπάρχει .Και μεθαύριο γιορτάζουμε για τα δικά μας νέα παιδιά που σκοτώθηκαν στην Αλβανία ηρωικά όπως γίνεται σήμερα εκεί Αρμενία

ζωη θανατο

 ΖΩΗ  ΘΑΝΑΤΟΣ

δεν ξαναμπαίνει ποτέ στο παλιό του το δέρμα το φίδι

δεν θα επιστρέφει ποτέ  ,το φαρμάκι που μου έδωσες και ήπια , στην μαύρη καρδιά σου

 δεν θα γυρίσουν ποτέ μες στο στόμα σου οι σκληρές σου οι κουβέντες , που ξεστόμισες ήδη 

 πάνω στα χείλη σου δεν θα ξανάρθει ποτέ το κραγιόν ,στο λαιμό του που του άφησες  με τα φιλιά σου

Ούτε και εγώ σου ζητάω κάτι πίσω από όσα έχω δώσει

μόνο άφησέ με να' ρθώ και να πάρω ,του έρωτά μας το πτώμα , να το θάψω , που τον έχεις σκοτώσει

δεν θα ανθίσει ποτέ το ξερό το λουλούδι  στο στεγνό μέσα βάζο , που στον μίσχο του γέρνει

 ούτε του δέντρου η κορφή ,  πού το  ξερίζωσε η θύελλα και το γκρέμισε χάμου, ουρανό ξανά θα κοιτάξει

και δεν θα μπουν οι υποσχέσεις και οι ελπίδες στις βροχές  που το σύννεφο φέρνει

και στο λιμάνι θα γεράσει ο ναύτης , προσμένοντας χρόνια  το μπάρκο, σε πλοίο που έχει βουλιάξει

μα αν  θα πρέπει κάποιος να ζήσει προτού να πεθάνει

στον θάνατο μέσα μαζί σου , χιλιάδες φορές έχω ζήσει , και τούτο μου φτάνει

Α.Π.

ναρκοπεδιο

ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

 μα μέσα μου επικρατεί μία νεκρική σιγή 

 δεν χώρεσε  κανένας ήχος μέσα στήν πληγή

 γύρω από το τίποτα μου οι σκέψεις μου στήσαν χορό

 το στόμα ανοιγοκλείνουν μα να τις ακούσω δεν μπορώ

η   ζέστη και η υγρασία τρέχει απ' τους τοίχους

τις μάσκες μου όλες βγάζω πριν να μπω μέσα στους  στίχους

βουλιάζω στον βυθό τους ,   ανοιγμένο στρείδι

φτωχό χωρίς διαμάντι ,το έχω χάσει ήδη ..

 την σκέψη  μου την βγάζω απ' τον βυθό  προτού πνιγεί

 τα γόνατα λυγίζει μες στους στίχους πέφτει και αιμορραγεί

 χίλια κομμάτια σκίζω το χαρτί και το μολύβι σπάω

στο ναρκοπέδιο της θύμησής σου απόψε λέω να μην πάω

Α.Π.

 

ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ

 ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ

 Τα λόγια της ήταν σαν να είχαν μπει μές στο μυαλό του με ένα ποτιστήρι γεμάτο με ελπίδα και να του πότιζαν τις  έτοιμες να ξεραθούν  πιθανότητες του .

Γύρισε στο σπίτι του πολύ αναστατωμένος, έβαλε στο ποτήρι μία διπλή δόση βότκα , άναψε στα γρήγορα  ένα τσιγάρο και προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τι του συμβαίνει .

Σηκώθηκε , άνοιξε το παλιό ντουλάπι και πήρε από το πάνω ράφι την σκονισμένη ζυγαριά της κοινής λογικής .  Είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει για τέτοια θέματα , την φοβόταν .

 Στην μία πλάστιγγα άρχισε να βάζει βαρίδια που το καθένα αντιστοιχούσε σε ότι μπορούσε να προσφέρει σε μία τέτοια γυναίκα  .

Έβαλε και κάποια βαρίδια που νόμιζε ότι μπορούσε να εκτιμήσει πάνω κάτω πόσο αξία θα μπορούσαν να έχουν  για εκείνη .

 Κάποια άλλα βαρίδια που αντιστοιχούσαν  σε  πλούτη αφηρημένα  , πού ούτε και ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει πόσο πολύτιμα είναι και που ίσως δεν ήθελε ούτε καν να μπει στη διαδικασία αυτή , από το φόβο πώς ίσως αποδειχθεί πως είναι πολύ φτωχός ,  δεν πήρε την απόφαση να τα βάλεις στην πλάστιγγα . 

Στην άλλη πλάστιγγα άρχισε να βάζει τα βαρίδια που αντιστοιχούσαν σε ότι έβλεπε, σε ότι ένιωθε, σε ότι έλπιζε ,σε όσα ήξερε για εκείνη . Πριν καν τελειώσει η πλάστιγγα της έγειρε με πολύ ταχύτητα και έσκασε με πάταγο  στον πάγκο , σηκώνοντας τα δικά του σταθμά στον αέρα , λες και αυτά δεν είχαν κανένα βάρος .

Την είδε ξανά την άλλη μέρα , ήταν εκεί όπως κάθε μέρα , πανέμορφη πίσω από το  ταμείο της. Χαμογέλασε και της είπε,  '' ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα παρακαλώ''. ''3και 70'' του απάντησε εκείνη .  Της έδωσε τα κέρματα που είχε στη χούφτα του και έφυγε . Αυτό τολμούσε να της ζητήσει να του δώσει , ένα πακέτο τσιγάρα , αυτά   ήταν σίγουρος πως μπορεί να ανταποδώσει , τα 3 και 70 ευρώ .

Α.Π.