ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ

 ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ

 Τα λόγια της ήταν σαν να είχαν μπει μές στο μυαλό του με ένα ποτιστήρι γεμάτο με ελπίδα και να του πότιζαν τις  έτοιμες να ξεραθούν  πιθανότητες του .

Γύρισε στο σπίτι του πολύ αναστατωμένος, έβαλε στο ποτήρι μία διπλή δόση βότκα , άναψε στα γρήγορα  ένα τσιγάρο και προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τι του συμβαίνει .

Σηκώθηκε , άνοιξε το παλιό ντουλάπι και πήρε από το πάνω ράφι την σκονισμένη ζυγαριά της κοινής λογικής .  Είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει για τέτοια θέματα , την φοβόταν .

 Στην μία πλάστιγγα άρχισε να βάζει βαρίδια που το καθένα αντιστοιχούσε σε ότι μπορούσε να προσφέρει σε μία τέτοια γυναίκα  .

Έβαλε και κάποια βαρίδια που νόμιζε ότι μπορούσε να εκτιμήσει πάνω κάτω πόσο αξία θα μπορούσαν να έχουν  για εκείνη .

 Κάποια άλλα βαρίδια που αντιστοιχούσαν  σε  πλούτη αφηρημένα  , πού ούτε και ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει πόσο πολύτιμα είναι και που ίσως δεν ήθελε ούτε καν να μπει στη διαδικασία αυτή , από το φόβο πώς ίσως αποδειχθεί πως είναι πολύ φτωχός ,  δεν πήρε την απόφαση να τα βάλεις στην πλάστιγγα . 

Στην άλλη πλάστιγγα άρχισε να βάζει τα βαρίδια που αντιστοιχούσαν σε ότι έβλεπε, σε ότι ένιωθε, σε ότι έλπιζε ,σε όσα ήξερε για εκείνη . Πριν καν τελειώσει η πλάστιγγα της έγειρε με πολύ ταχύτητα και έσκασε με πάταγο  στον πάγκο , σηκώνοντας τα δικά του σταθμά στον αέρα , λες και αυτά δεν είχαν κανένα βάρος .

Την είδε ξανά την άλλη μέρα , ήταν εκεί όπως κάθε μέρα , πανέμορφη πίσω από το  ταμείο της. Χαμογέλασε και της είπε,  '' ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα παρακαλώ''. ''3και 70'' του απάντησε εκείνη .  Της έδωσε τα κέρματα που είχε στη χούφτα του και έφυγε . Αυτό τολμούσε να της ζητήσει να του δώσει , ένα πακέτο τσιγάρα , αυτά   ήταν σίγουρος πως μπορεί να ανταποδώσει , τα 3 και 70 ευρώ .

Α.Π.