ΣΚΟΡΠΙΖΕΣΑΙ

  ΣΚΟΡΠΙΖΕΣΑΙ

μέσα στην γυάλα  σαν το χρυσόψαρο που κολυμπούσες

κάποιες πετρούλες και κάποια βότσαλα και κάποια φύκια

ταξίδι βάπτισες τους κύκλους που έκανες , δεν τους μετρούσες

καινούργιοι τόποι νόμιζες ήτανε τα ίδια χαλίκια

όμως την γυάλα που σε φυλάκισε ποτέ δεν είδες

μα ήσουν περήφανη πως δεν σου φόρεσαν ποτέ αλυσίδες

διαμάντια ψεύτικα , γυαλιά ασήμαντα που λαμπιρίζανε

τους φόβους κρύψανε  μίκρυναν τις σκιές και το σκοτάδι

σου έσβηναν τις φωτιές τα ξένα χέρια που σε αγγίζανε

μα δεν αφήσανε χώρο στο δέρμα σου για ένα χάδι 

μα μόνο η αγάπη , μόνο το χάδι της ξέρει να ψάξει

να βρει όπου σκόρπισες , θρύμμα το θρύμμα να σε ταιριάξει

Α.Π.

ΖΩΗ ΜΙΣΗ

 Έχω κάνει τις επιλογές μου... όλα δείχνουν ότι ήταν λάθος.... Θα πρέπει  να ζήσω διαχειριζόμενος όσο καλύτερα μπορώ τις συνέπειές τους...Η αλήθεια είναι ότι με έχουν φέρει σε ένα αδιέξοδο... σε αυτό το αδιέξοδο έχω μπει μόνος μου ....δεν έχω κάποιον να ρωτήσω για τις εναλλακτικές... αν υπάρχουν ! Και στην όποια λύση που πιθανώς να βρω , είναι οφθαλμοφανές ότι δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει και εσένα.. Γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ μέρος του προβλήματος ή η λύση του. Εσύ ήσουνα  ο Wilson ...μες στη φαντασία μου ένα σημείο αναφοράς... Σε δημιούργησα από το πουθενά .... ήθελα τόσο να υπάρχεις  που τελικά έγινες η πραγματικότητα μου....Μία πραγματικότητα εγκλωβισμένη σε ένα όνειρο που ονειρευόμουνα μες στο όνειρό μου...Δύσκολο πια να ξεχωρίσω τι είναι αληθινό... Είναι προφανές ... το αδιέξοδο και η διέξοδος είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος... Απλά  έχω να διαλέξω αν θα συνεχίσω το ταξίδι ή αν θα κατέβω στην πρώτη στάση ... Γιατί ο προορισμός δεν ήταν ποτέ εκεί έξω... ήταν πάντα μέσα μου ...  Και εσύ δεν ήρθες ποτέ μέσα μου ... ήσουν πάντα εκεί έξω .. Με σένα ή χωρίς εσένα ... Με μένα ή χωρίς εμένα ... Ποια πραγματικότητα να διαλέξω !!!    Ζωή μισή ...έτσι μοιάζει ... 

Α.Π.

καλά Χριστούγεννα

 Ήθελα από το πρωί να σου στείλω ένα μήνυμα  και τα ''χρόνια  πολλά'' για τα Χριστούγεννα που είναι σήμερα.

Έγραψα πάρα πολλές φορές και άλλες τόσες  διέγραψα

Από σεβασμό στα συναισθήματά σου , μέρα που είναι

Γιατί ξέρω πως είναι να ακούς την ειδοποίηση του μηνύματος, να βιάζεσαι να το ανοίξεις , και να μην είναι εκείνος που περιμένεις να στείλει , εκείνος που αγαπάς , εκείνος που νοιάζεσαι

Αλλά να είναι εκείνος ο  αδιάφορος για σένα κολλιτσίδας , ο γνωστός μαλάκας , που προσπαθεί με το ζόρι να γίνει φίλος σου και να μπει στη ζωή σου

Την έχω ζήσει αυτή την απογοήτευση....την γνωρίζω καλά ....όταν περιμένω ξάγρυπνος τα βράδια  με τις ώρες ένα μήνυμά σου 

Όταν ανάβει η ειδοποίηση ότι κάποιος έστειλε .....όταν παλεύω να ανοίξω το μήνυμα όσο πιο γρήγορα μπορώ με την ελπίδα ότι θα είσαι εσύ ....Όμως ποτέ δεν είσαι εσύ ....Ποτέ ....

Μα  δεν μπορώ να μη σου γράψω κάτι ...εσύ δεν θα το δεις βέβαια  όμως θα το έχω δει εγώ....

 Χρόνια σου πολλά μικρή μου αγάπη και καλά Χριστούγεννα χχχ

Α.Π.

ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΖΩ

 μία ζεστή ματιά

 μιά αγκαλιά στο κρύο

 το χαμόγελό σου

 στο χαζό μου αστείο

πριν να κοιμηθώ

 βάζω σε έναν στίχο

με ένα καληνύχτα 

και της βροχής τον ήχο

μόνος μου το ζω

 μόνος το σκοτώνω

 μα ότι σε αγαπώ 

δεν το μετανιώνω

μόνος το σκοτώνω 

 μόνος το ανασταίνω

και απόψε στο όνειρό μου

θα σε περιμένω

πόσο αλήθεια έχει

 ένα παραμύθι 

το είπα στην καρδιά μου 

και γλυκά εκοιμήθη

Α.Π.

 όλα τα ψέματα που είχα τα ξόδεψα για να πείσω εμένα ......,αν με ρωτήσεις εσύ , έχω μόνο αλήθειες να σου πω

η γαμημένη η στιγμή

και έρχεται η ώρα που σταματάς να προσπαθείς και λες ότι έτσι είναι τα πράγματα...

και περιμένεις να έρθει εκείνη η γαμημένη η στιγμή που δεν θα σε νοιάζει

Α.Π.

τιποτα

 δεν είναι ότι βολεύομαι με το τίποτα που παίρνω από σένα ....είναι ότι με αυτό το τίποτα έχω φτιάξει μες στο μικρόκοσμό μου έναν  παράδεισο

προβλημα

Το προβλημα μου δεν ειναι που με ειδες σαν προβλημα..το προβλημα μου ηταν που σε ειδα σαν λυση..Α.Π.

λιγο

 μεγάλωσα το λίγο σου για να νιώσω εγώ καλά και τελικά πίστεψες ότι είσαι πολύ για μένα

Μπαλάντα στους μοναχικούς ποιητές εκεί έξω

Μπαλάντα στους μοναχικούς ποιητές εκεί έξω !!!

Έντυσες στρατιώτες τους στίχους σου , τους έστειλες στην πρώτη την γραμμή

τρόχισες τις λέξεις , και μολύβια πήρες κοφτερή να έχουν αιχμή 

καβάλα στο όνειρό σου,  ένιωθες να είσαι ωραίος και σπουδαίος

και ότι το στράτευμα σου νόμιζες, ο κόσμος  θα το κοιτάζε με δέος

Μα είναι  σκληρή η πραγματικότητα για τα όνειρα μοναχικέ φτωχέ μου ποιητή

και σε χλευάζουνε τα πλήθη καθώς γυρίζεις  ηττημένος στην σπηλιά σου

είναι ψηλά τα τείχη που από πίσω οι καρδιές και οι ψυχές έχουν κρυφτεί

φοβάμαι πως δεν θα σαι εσύ ,  εκείνος που θα βάλει στον καμβά , την τελευταία πινελιά σου

Α.Π.

11-12-2008

  11-12 -2008

Σαν σήμερα πριν 12 χρόνια

Θυμάμαι που στόλιζα το Χριστουγεννιάτικο  δέντρο

Μία φωνή φώναξε το όνομά μου έξω από το παράθυρο ... -  ''Παναγή''

Για κάποιο λόγο κατάλαβα.... Πάγωσα.... Έμεινα μετέωρος με τα στολίδια στο χέρι ...

Μόνο το όνομά μου φώναξε και όμως η φωνή είχε μέσα στον ήχο της όλη την κακιά  είδηση....Το μόνο που δεν ήξερα ήταν ποιο όνομα να συμπληρώσω  στο τέλος της είδησης  ... Αμίλητοι μπήκαμε στο αμάξι του ξαδέρφου μου.... δεν τολμούσα να ρωτήσω.... Μέχρι που φτάσαμε στο σπίτι σου ...είδα τη μάνα και τον πατέρα να κλαίνε....το ασθενοφόρο... την αστυνομία ...δεν είδα κανέναν να τρέχει βιαστικά ...κανέναν να προσπαθεί να βοηθήσει. .... κατάλαβα ότι ήσουν εσύ .... ότι είχες φύγει ...

Ναι  !!!  είχες φύγει τόσο γρήγορα που κανένας δεν πρόλαβε να σου πει αντίο ... να σου κουνήσει το χέρι ... να σου πει πόσο σε αγαπάει....  Απλά πέρασες στην άλλη όχθη  ...

12 χρόνια σαν σήμερα που μας έφυγες χωρίς να φύγεις ποτέ ... 12 χρόνια που δεν έλειψες ούτε μία στιγμή από μέσα μας ενώ μας λείπεις τόσο ... 12 χρόνια που ένα μαύρο σύννεφο ήρθε και έμεινε πάνω από τις ζωές μας ...

Λένε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουν... Έίμαστε πολλοί που σε αγαπάμε και σε θυμόμαστε ...  Αυτό που δεν λένε είναι πως και κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να ζήσουν επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να ξεχάσουν ...

Αχ μωρέ Λάκη  !!!  Μακάρι να ήσουν εδώ... 

 

ΠΕΙΡΑΤΗΣ

 ΠΕΙΡΑΤΗΣ 

Το κατάλαβε πώς γύρισε ... Είδε το παιχνίδι που άφησε εκείνη στις πέτρες... πάντα κοίταγε εκεί... καθάριζε και καμιά φορά...για να είναι περιποιημένα όταν θα γυρίσει εκείνη και να μη στεναχωρηθεί βλέποντας εικόνες εγκατάλειψης  ...Και χάρηκε... πόσο χάρηκε... Αυτό που δεν κατάλαβε είναι το γιατί χάρηκε... Λες και γύρισε για κείνον ...Ενώ εκείνη στη ζωή της γύρισε... Και αυτός δεν είναι μέρος της... Μοιάζει με πειρατή που κάνει ρεσάλτο στα ξένα όνειρα για να ομορφύνει τα  δικά του... Να κλέψει όσο πιο πολύ ξένο φως μπορεί για να το φυλάξει στα σκοτεινά του αμπάρια ... Όμως ο καημένος είναι ένας καλός πειρατής ..Δεν ζηλεύει τα πλούτη των άλλων ...Και αν κλέβει , κλέβει μόνο λίγο φως.... για να μπορέσει να φωτίσει τα όνειρά του και να τα δει...Γιατί τα όνειρα δεν παράγουν από μόνα τους φως ....Πάντα το παίρνουν από την πραγματική ζωή...

Α.Π.

φτανει

   .πάει αυτό ήταν.. έσβησε μέσα στην αγκαλιά μου ... το έβλεπα ότι φεύγει... χάιδευα τα μαύρα της μαλλιά και αυτή ψιθύριζε λόγια που εγώ δεν μπορούσα να ακούσω ... είχα κολλήσει το αυτί μου στο στόμα της και το μόνο που μπόρεσα να καταλάβω ήταν η τελευταία της λέξη .... '' φτάνει '' ... αμέσως μετά σαν ένα πανέμορφο λαμπερό μαργαριτάρι έγινε χίλια κομμάτια  ...αμέτρητες  αστραφτερές πράσινες  κουκίδες κύλισαν   μέσα από τα δάχτυλά μου αναπηδώντας στο πάτωμα ... και όπως κυλούσαν μία-μία έσβηνε και έχανε την λάμψη της .... το στυλό μου άδειασε.... μόνο μία λέξη είχε απομείνει   στο μελάνι του για να γράψω στο χαρτί .............  ''φτάνει '' ......

ΡΗΧΑ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ

 στα ρηχά κολυμπάνε πολοί.... παίζουνε ,γελάνε , φλερτάρουν και περνάνε μία χαρά ... Στα βαθιά κολυμπάνε λίγοι και συνήθως είναι μόνοι τους...στους πρώτους αρκούν τα βοτσαλάκια της παραλίας και δεν τους νοιάζει τι χρώμα έχει ο βυθός ... τους αρκεί να περνάνε καλά....οι δεύτεροι δεν μπορεί να ζήσουν χωρίς να βουτήξουν και να το μάθουν

στα ρηχά κολυμπάνε πολοί.... παίζουνε ,γελάνε , φλερτάρουν και περνάνε μία χαρά ... Στα βαθιά κολυμπάνε λίγοι και συνήθως είναι μόνοι τους...στους πρώτους αρκούν τα βοτσαλάκια της παραλίας και δεν τους νοιάζει τι χρώμα έχει ο βυθός ... τους αρκεί να περνάνε καλά....οι δεύτεροι δεν μπορεί να ζήσουν χωρίς να βουτήξουν και να το μάθουν

''ΦΤΑΝΕΙ''

 ''ΦΤΑΝΕΙ''

Ήταν ότι πιο αληθινό είχα ζήσει , αυτό το ταξίδι μέσα στο ψέμα . Στην αρχή ταξίδεψα  σε έναν παρθένο τόπο όπου τον έλουζε ένα ονειρικό γαλάζιο φως  .Όλα έδειχναν τόσο όμορφα ,  οι φόβοι λες και ήταν οι καλύτεροι φίλοι , η ανασφάλεια  γινόταν σιγουριά , η ελπίδα ήταν ένα αστέρι κοντινό που μπορούσα να το αγγίξω , η μοναξιά ήταν απλά μία ευκαιρία για να ονειρευτώ .  Ένας τόπος ιδανικός για τους μοναχικούς ποιητές , που δεν είχαν παρά να διαλέξουν ποια μούσα θα κρατάει το μολύβι τους , σε ποιο τραγούδι θα βάλουν τους χτύπους της καρδιάς τους , σε ποια ψυχή θα ακουμπήσουν το σ'αγαπώ τους . Καθώς το ταξίδι συνεχιζόταν άλλαξαν πολλά . Ήταν μόνο νύχτα ,  το φεγγάρι είχε ένα πράσινο χρώμα ,  τα τραγούδια ήταν μαύρες τρύπες που ρούφαγαν  τις σκέψεις μου  , η προσμονή γινόταν ένα μεγάλο φορτίο που με γονάτιζε , δικαστές  δίκαζαν το κάθε μου συναίσθημα και με καταδίκαζαν ισόβια με  ενοχές .  Φεύγοντας από αυτή την χώρα ταξίδεψα στο απόλυτο κενό . Εκεί μπορούσα να πάρω μαζί μου μόνο  αυτά που δεν είχα και που δεν θα έχω ποτέ . Αυτά έχουν ένα βάρος ασήκωτο . Προσπάθησα γρήγορα να φύγω από κει , μα όποιο δρόμο και να πήρα , όπου και να δοκίμαζα  να πάω μπροστά ή πίσω ,  με σταμάταγε μία ταμπέλα που έγραφε ...ως εδώ πας.... ''φτάνει '' ..... 

Α.Π.

" φτανει "

 Οταν τα εχεις κανει ολα λαθος μην κατηγορεις το λαθος που δεν ηταν σωστο... 

ψεύτικα φώτα

 Και όταν θα σβήσει το φως που σε  έλουζε .... Όχι δεν ήτανε δικό σου αυτό το φως .... ήταν το φως που φώτιζε τα όνειρά μου τις νύχτες.... όνειρα που έβλεπα από μικρό παιδί .... Τότε θα μείνει να κοιτάζω την σκληράδα σου , την  φτήνια σου , τα ρηχά σου συναισθήματα ....Δεν μπορεί να τα αγαπάω αυτά... Τότε θα σε έχω ξεπεράσει ... Τότε θα έχω γίνει καλά ...

πιστη

 

Σήμερα σκότωσε μία θεά .Σταμάτησε να την πιστεύει  Δεν την  χρειαζόταν.  Δεν τον άκουσε ποτέ .  Δεν άκουσε ποτέ καμία προσευχή του . Γκρέμισε τους βωμούς της , έσβησε τις δάδες με τις πράσινες φωτιές που φώτιζαν τον ναό της . Μα ήρθε το βράδυ .  Σκοτείνιασε .  Οι αιώνιοι  φόβοι άρχισαν να γρυλίζουν πίσω από τους τοίχους . Και δεν αντέχει μόνος στο σκοτάδι ,  φοβάται , Άρχισε να παρακαλάει για συγχώρεση . Της μίλαγε ...της μίλαγε... Μέχρι που τελικά η θεά, χωρίς ποτέ να έρθει, χωρίς ποτέ να του μιλήσει και να του απαντήσει ,είχε δημιουργηθεί από το πουθενά .Πάλι μόνος του ήταν όμως μπορούσε να ελπίζει ξανά σε εκείνη  .

 Α.Π.