11-12-2008

  11-12 -2008

Σαν σήμερα πριν 12 χρόνια

Θυμάμαι που στόλιζα το Χριστουγεννιάτικο  δέντρο

Μία φωνή φώναξε το όνομά μου έξω από το παράθυρο ... -  ''Παναγή''

Για κάποιο λόγο κατάλαβα.... Πάγωσα.... Έμεινα μετέωρος με τα στολίδια στο χέρι ...

Μόνο το όνομά μου φώναξε και όμως η φωνή είχε μέσα στον ήχο της όλη την κακιά  είδηση....Το μόνο που δεν ήξερα ήταν ποιο όνομα να συμπληρώσω  στο τέλος της είδησης  ... Αμίλητοι μπήκαμε στο αμάξι του ξαδέρφου μου.... δεν τολμούσα να ρωτήσω.... Μέχρι που φτάσαμε στο σπίτι σου ...είδα τη μάνα και τον πατέρα να κλαίνε....το ασθενοφόρο... την αστυνομία ...δεν είδα κανέναν να τρέχει βιαστικά ...κανέναν να προσπαθεί να βοηθήσει. .... κατάλαβα ότι ήσουν εσύ .... ότι είχες φύγει ...

Ναι  !!!  είχες φύγει τόσο γρήγορα που κανένας δεν πρόλαβε να σου πει αντίο ... να σου κουνήσει το χέρι ... να σου πει πόσο σε αγαπάει....  Απλά πέρασες στην άλλη όχθη  ...

12 χρόνια σαν σήμερα που μας έφυγες χωρίς να φύγεις ποτέ ... 12 χρόνια που δεν έλειψες ούτε μία στιγμή από μέσα μας ενώ μας λείπεις τόσο ... 12 χρόνια που ένα μαύρο σύννεφο ήρθε και έμεινε πάνω από τις ζωές μας ...

Λένε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουν... Έίμαστε πολλοί που σε αγαπάμε και σε θυμόμαστε ...  Αυτό που δεν λένε είναι πως και κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να ζήσουν επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να ξεχάσουν ...

Αχ μωρέ Λάκη  !!!  Μακάρι να ήσουν εδώ...