Αταίριαστοι

 

Αταίριαστοι

δύο λόγια της γράφεις να μην είναι μόνη

ρυτίδες και πλήξη  γεμίζει η οθόνη

τινάζει να φύγεις, αλλάζει σελίδα

μία απάντηση στέλνει με μία καταιγίδα

και εκείνη

 τα Άγια της νιάτα φοράει

μία γόμα στα χέρια  κρατάει

να σβήσει από το φως την βροχή

την πόρτα 

γεμάτη λαχτάρα ανοίγει

σε μία αγκαλιά που την πνίγει

και εκεί ξενυχτάει μοναχή

και κοιτάζεις το αστέρι που χει μείνει αναμένο

στο κατάρτι οι ελπίδες θα σε βρούνε δεμένο

Α.Π