ΑΝΕΙΠΩΤΟ...

 ΑΝΕΙΠΩΤΟ...

εκείνη η στάλα της δροσιάς , που έτρεξε  πάνω στο μαραμένο μου το όνειρο  ήσουν

λίγη ζωή που κύλησε πάνω στον μίσχο του ξερού του λουλουδιού , του ξεχασμένου μες στο βάζο

πυρακτωμένο αστέρι που φέγγεις πάνω απ' τις στάχτες που έχουν μείνει από τις φωτιές που δείλιασαν να ανάψουν και να σβήσουν

μαργαριτάρι μες στο  ασύλητο κοχύλι του βυθού ,  που όλο βουτάω με ότι ανάσα μου χει μείνει να το δω , κι' όμως ποτέ μου  δεν το βγάζω

λες και ο Μαΐστρος ζήτησε ένα βράδυ σε χορό κείνα τα λόγια που στεγνώνουν μες το στόμα , τα λόγια τα ανείπωτα

μα εκείνα μαθημένα στη σιωπή σαν κοριτσόπουλα στο πρώτο τους το πάρτυ λικνίζονται ξετσίπωτα

και είπε ο βυθός στο κύμα  ''σε αγαπάω'' μα αμέσως μετανιώνει και ζητάει συγνώμη

και είπε το κύμα ''δεν πειράζει'' μα ο βυθός το ξέρει... δεν τον συγχώρεσε ακόμη

Α.Π.