Η χρυσή μου η λύρα ήταν τελικά κάλπικη.... Πόσο πιο φτωχός πια !

ένα συνηθισμένο 24ωρο

 

ένα συνηθισμένο 24ωρο

Η μέρα μου ξεκίναγε με το καλημέρα που δεν μου έλεγες.  Έμαθα σιγά-σιγά να ζω με αυτό . Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ αισιόδοξος  ότι θα είχα μία καλή μέρα .

Τα μεσημέρια μόλις τελείωνα τη δουλειά βιαζόμουν να ανοίξω μία μπύρα και να σε ψάξω στο κινητό , να δω αν έχεις στείλει κάτι.... ένα μήνυμα ...ποτέ δεν έβρισκα .

Τα απογεύματα ερχόμουν από τη δουλειά σου ... για να σε ανασάνω λίγο... να ρουφήξω κάτι από σένα ...να ανασάνω λίγο από τον αέρα που ανάσαινες και συ ...

Και τα βράδια ξενυχτούσα στο κινητό περιμένοντας να μαντέψω από το αν ήσουν ενεργή ή όχι στα social media ,τι ώρα γύρισες σπίτι και αν είσαι καλά...

Και περίμενα το καληνύχτα σου που ποτέ δεν ερχόταν ...που στο τέλος επειδή το ήθελα τόσο πολύ  σε άκουγα να μου λες καληνύχτα, και σου απαντούσα κιόλας ... Καλή σου νύχτα μικρή μου..

Και μετά τα όνειρα.... Πάντα ήσουν εκεί.... και εγώ πάντα  να κάθομαι διακριτικά δίπλα σου  , και να μιλάμε με τις ώρες... να μου λες για τα σχέδιά σου ...να σου λέω τη γνώμη μου.... πίστεψέ με ...και στα όνειρά μου  σε σεβόμουν...Και μετά όταν νύσταζες να σου λέω το αγαπημένο σου παραμύθι για να αποκοιμηθείς....το έβρισκα γλυκό ότι σου αρέσουν τα παραμύθια μεγάλη κοπέλα....

Και μετά το όνειρο που γινόταν εφιάλτης όταν ξύπναγα ... όταν καταλάβαινα ότι ποτέ δεν ήσουν κοντά μου..... και ξεκίναγε η καινούργια μέρα ...χωρίς το καλημέρα σου....

Α.Π.

 

όταν ο κυνισμός κρατάει μαχαίρι

 όταν ο κυνισμός κρατάει μαχαίρι

Και με σταθερή φωνή του λέει κοιτώντας τον μες στα μάτια  ''είμαι όλα όσα θέλεις και δεν θα έχεις ποτέ'' .

Ενιωσε ότι ενώ πέθαινε από την δίψα , εκείνη , με μία γρήγορη κίνηση του πέταξε στα μούτρα ένα ποτήρι με νερό ,  παγωμένο ,το οποίο αν ήθελε  να ξεδιψάσει λίγο θα έπρεπε να σκύψει και να το γλύψει από το πάτωμα , ή με τα δάχτυλά του  να το μαζέψει από το πρόσωπό του έτσι όπως  κυλούσε , σταγόνα την σταγόνα 

Γύρισε γρήγορα το βλέμμα του από την άλλη για να μην τον δει με το χειμώνα  μες στα μάτια του , Αύγουστο μήνα , που ήταν έτοιμος να ρίξει καταιγίδες..

Και έφυγε γρήγορα χωρίς να της απαντήσει , για να μην ακουστεί στον ήχο της φωνής του , το αδέσποτο γέρικο σκυλί που άρχισε να  αλυχταει από τον πόνο , από την κλωτσιά που του έριξε με  την καινούργια  , την αστραφτερή της την γόβα  , η νεαρή κυρία ...

Φτάνοντας στο σκοτεινό του το σπίτι , ξεκλείδωσε τρέμοντας την παλιά πόρτα και την έσπρωξε πίσω του ακουμπώντας με την πλάτη σε αυτήν , και  άρχισε να κλαίει  για κάποια δευτερόλεπτα  ...προχώρησε ανάβοντας το φως στην κουζίνα , κάθισε στο τραπέζι άναψε ένα τσιγάρο και μονολόγησε...  ''Είσαι όλα όσα δεν θα έχω ποτέ ... ευτυχώς !!! και ας τα θέλω τόσο ...

Α.Π.

 έδωσα στο χρόνο μία γόμα για να σβήσει όσα σου έχω γράψει... αλλά αυτός την πέταξε και ξαναπήρε το μολύβι

θα μπορούσα να σε αγαπάω επ άπειρον..... όμως αφου θα πεθάνω μία μέρα πώς μπορώ να το υποσχεθώ αυτό  ? ..

 κάποιες φορές το μόνο που θέλεις είναι απλά να τη δεις... και κάποιες άλλες φορές το μόνο που θέλεις είναι να μην την ξαναδείς ποτέ..... πολύ μυστήριο το ανθρώπινο θέλω

 όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν εκτός από το οτι σε έχει γραμμένο ετσι κι αλλιως στα παλιά του τα παπούτσια σε γράφει και στα αρχ@δι@ του

ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ

 Ο ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΕΙΝΗ

Μόλις συναντήθηκαν πίσω από τα κλειστά μου μάτια η εκείνη που θα γίνεις με τον εκείνον που ήμουνα...

Νομίζω πως ο ένας αντιπάθησε  πολύ τον άλλον...

Η αλήθεια είναι ότι ο εκείνος που ήμουνα περίμενε πως θα βρει την εκείνη που είσαι και οχι την εκείνη που  θα γίνεις...

Και τώρα που το σκέφτομαι πραγματικά είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα τα πήγαιναν η εκείνη που θα γίνεις με τον εκείνον  που είμαι...

Ομως ας μείνουμε στα δεδομένα που ξέρουμε ...ότι ο εκείνος που είμαι έχει μες στην καρδιά του την εκείνη που είσαι και η εκείνη που είσαι δεν δίνει δεκάρα για τον εκείνον που είμαι.... ας το αφήσουμε έτσι ....είναι πιο ξεκάθαρο

Αν και εγώ δεν θα απαγορεύσω ποτέ στον εκείνον που ήμουνα να ονειρεύεται την εκείνη που είσαι...

Τώρα αν ο εκείνος που ήμουνα  τα κάνει θάλασσα και ονειρευτεί την εκείνη που θα γίνεις,  τότε ας ξεμπερδέψει με τον εφιάλτη του όπως μπορει......

Οπως δηλαδή ο εκείνος που είμαι που ονειρεύτηκε την εκείνη που είσαι και ζει έναν  εφιάλτη και που ακόμα δεν έχει ξυπνήσει από αυτόν...

Α.Π.

ΒΙΑΣΤΙΚΑ

ΒΙΑΣΤΙΚΑ....

 Είναι τόσο παράξενο αυτό.... ενώ πάντα στην ζωή μου βιαζόμουν ποτέ δεν έφτασα πουθενά στην ώρα μου....

Παραδείγματος χάρη όταν ήμουν παιδί , θυμάμαι ότι μόλις μου αγόραζε η μάνα μου παπούτσια , βιαζόμουν να περάσει ο καιρός ώστε να παλιώσουν για να μου αγοράσει καινούργια ... και έτσι ποτέ δεν χάρηκα πραγματικά τα καινούργια μου παπούτσια....πάντα έτρεχα μπροστά τους στον χρόνο και τα έβλεπα να έχουν παλιώσει .... 

Πραγματικά ακόμα και σήμερα τα θυμάμαι κάποια από αυτά τα παπούτσια ....ετσι  παλιά ....ξεφτισμένα ... να έχουν χάσει το χρώμα τους και έχουν λιώσει οι σόλες τους...

Ομως δεν έχω ούτε καν  μία εικόνα από την ημέρα που μου τα έφερε στο κουτί η μάνα μου καινούργια... καμία ανάμνηση από αυτά...

Ακόμα και όταν μιλάω βιάζομαι ....μιλάω πολύ γρήγορα λες και προσπαθώ να ακολουθήσω τις σκέψεις μου,   οι οποίες για έναν  ακατανόητο λόγο τρέχουν μες στο κεφάλι μου και προσπαθούν να βγουν έξω από αυτό τραβώντας και σπρώχνοντας με βία  τις λέξεις για να βγουν  από το στόμα μου ...

Και να αγαπήσω πάντα βιαζόμουν...πρώτα ένιωθα να γεμίζω αγάπη και έρωτα και μετά έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο που να χωράει όλο αυτό που ένιωθα...

και έτσι τα αισθήματά μου ή θα περίσσευαν και θα έπνιγαν τον άλλον,  ή θα ήταν λίγα ...με αποτέλεσμα να τον αφήνω άδειο.... ποτέ δεν θυμάμαι να βρήκα τον άνθρωπο που του ταίριαζαν γάντι όλα αυτά που ένιωθα....

Και να ζήσω το αύριο βιάζομαι χωρίς όμως  να χρειαστεί να τσαλαπατήσω μέσα στις βρώμικες λάσπες αυτού του τρισάθλιου ''σήμερα''......

Για αυτό λείπω πάντα μέσα από το ''σήμερα''...

Ίσως ο χρόνος μισεί τους βιαστικούς.... Σίγουρα όμως οι βιαστικοί μισούν τον χρόνο...

Α.Π.

WEE ARE ALL MAD HERE

We are all mad here

Την απόφαση για το τι θα κάνω χθες , θα την πάρω πάλι απόψε το βράδυ , πίνοντας την μπύρα μου ... από μεθαύριο βλέπουμε τι θα κάνω αύριο.

Κάνε μου τη χάρη και μη μετρήσεις στο λογαριασμό μου  την σημερινή μέρα... ξεχάστηκα και δεν την έζησα....

Τι θα πει μεγάλωσα   !!! τι θα πει αυτό δεν είναι σωστό !!! τι θα πει δεν πρέπει να σε αγαπάω !!!   Μεσα σε μία γαμημένη στιγμή στην κουκίδα του χρόνου  στριμώχτηκε η ζωή μου ... και αυτήν την κωλοζωή την έζησα χωρίς εσένα  ... 

Ολοι με κατηγορούν,  πιθανότατα και εσύ, ότι άφησα το χρόνο να περάσει χωρίς να κάνω κάτι , να δημιουργήσω κάτι ... λες και αν ο χρόνος έβρισκε μπροστά του τα δημιουργήματα μου δεν θα πέρναγε...

Μας χωρίζουν λες τόσα χρόνια... Πραγματικά εγώ δεν το είδα γιατί άρχισα να μετράω το χρόνο μου από τη μέρα που σε γνώρισα....

Ο δρόμος της λογικής είναι τόσο παράλογος ..κατευθείαν στην τρέλα οδηγάει... μονόδρομος... και μόνο ένας τρελός θα επιχειρούσε να γυρίσει πίσω οδηγώντας ανάποδα σε μονόδρομο που σφύζει από κίνηση...

Δεν θέλω να σε τρομάξω... αλλά μπροστά σου τώρα βλέπεις έναν τρελό που οδήγησε για χρόνια ανάποδα με το παλιό του το αυτοκίνητο μέσα στην εθνική οδό για να γυρίσει πίσω και να ξεκινήσει ίδιο ταξίδι από την αρχή, μαζί σου αυτή τη φορά...

Έλα τώρα μη σε πιάνει πανικός..... είμαι τόσο κουρασμένος από το ταξίδι της επιστροφής στον χρόνο που απλά θα μείνω εδώ στην αφετηρία , να σε βλέπω  να πηγαίνεις μπροστά , και να χάνεσαι λίγο λίγο από τα μάτια μου , έτσι όπως σβήνει ο ήλιος μέσα στη θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα...

 Καλό σου ταξίδι... και νομίζω πως τους αγαπάς τους τρελούς ....αλλιώς ούτε οι τρελοί θα σε αγαπούσανε...και ας μην τους το λες... και ας μην στο λένε... 

Αλλωστε τρελοί είμαστε όλοι εδώ ..

Α.Π.

 

 μπορεί να μην σε είχα ποτέ.....να  μην σε είχα χθές...να μη σε έχω τώρα ....να μην σε έχω αύριο .... όμως μόνο εσένα έχω

ΡΡΑΝΤΕΒΟΥ

 ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Και σε κοιτάζω κρυμμένος πίσω από το αδύνατο , το απραγματοποίητο , να ταξιδεύεις στους αόρατους δρόμους της νύχτας ...

Μαντεύω τα λόγια που θα πείτε και αυτά που δεν θα σου πει ... και συ θά' θελες τόσο να τα ακούσεις από εκείνον...

Τα έχω εδώ όλα πίσω από τα κίτρινα δόντια μου , όμως τα λερώνει το σάπιο στόμα μου , και εκείνα που ακούμπησα πάνω στο άσπρο χαρτί είναι λόγια με περιτύλιγμα από γυαλόχαρτο , αισθήματα με μολυσμένο δέρμα γεμάτο φουσκάλες κόκκινες , αποκρουστικές ....

Είχα κόψει ένα τριαντάφυλλο να σου φέρω όμως με πρόλαβε ο χρόνος ,  φύσηξε δυνατά και του πήρε όλα τα πέταλα , το έκρυψα πίσω από την πλάτη μου να μην το δεις...

Ξέρω οτι θα γυρίσεις το πρωί στο σπίτι σου , θα ήθελα να σε ρωτήσω αν σε δω κάποτε πώς μοιάζουν οι νύχτες που δεν έχουν σκοτάδι γιατί το έχω ξεχάσει τόσα χρόνια τώρα...

Ετοιμάζομαι να κλείσω το φως στο παλιό μου πορτατίφ , έχω εκπαιδεύσει τις σκέψεις μου να γίνονται όνειρα όταν αποκοιμιέμαι ... Δεν σου λέω καληνύχτα ,,,,, Θα τα πούμε εκεί ...

Α.Π.

 πώς στο διάολο πνίγηκα μέσα σε τόσο ρηχούς ανθρώπους...

 Εχω χιλιους λογους να ειμαι θυμωμενος με σενα.. και αλλους χιλιους λογους να ειμαι θυμωμενος με μενα που ειμαι θυμωμενος με σενα....

 Αν δεν εισαι πρωτη επιλογη προσπαθησε να μην εισαι ουτε τελευταια επιλογη... προσπαθησε να μην εισαι καν επιλογη...

 και καίγοντας και καταστρέφοντας τον παράδεισο ονειρευόμαστε έναν παράδεισο μετά θάνατο , όπως μας έμαθαν ....πόσο άρρωστοι είμαστε οι άνθρωποι !

Το ξέρω ότι δεν θα ξέρω πού να πάω αν δεν ξεκινάω τη μέρα μου για να σε ψάξω... αλλά δεν θα νιώθω ότι έχω χαθεί όπως νιώθω όταν σε βρίσκω

από κάποια πράγματα δεν μπορείς να ξεκολλήσεις ποτέ αν δεν ξεκολλήσεις μαζί και λίγο δέρμα , λίγη ψυχή ....όμως κάποιες φορές είναι απαραίτητο....

 από κάποια πράγματα δεν μπορείς να ξεκολλήσεις ποτέ αν δεν ξεκολλήσεις μαζί και λίγο δέρμα , λίγη ψυχή ....όμως κάποιες φορές είναι απαραίτητο....