ένα συνηθισμένο 24ωρο

 

ένα συνηθισμένο 24ωρο

Η μέρα μου ξεκίναγε με το καλημέρα που δεν μου έλεγες.  Έμαθα σιγά-σιγά να ζω με αυτό . Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ αισιόδοξος  ότι θα είχα μία καλή μέρα .

Τα μεσημέρια μόλις τελείωνα τη δουλειά βιαζόμουν να ανοίξω μία μπύρα και να σε ψάξω στο κινητό , να δω αν έχεις στείλει κάτι.... ένα μήνυμα ...ποτέ δεν έβρισκα .

Τα απογεύματα ερχόμουν από τη δουλειά σου ... για να σε ανασάνω λίγο... να ρουφήξω κάτι από σένα ...να ανασάνω λίγο από τον αέρα που ανάσαινες και συ ...

Και τα βράδια ξενυχτούσα στο κινητό περιμένοντας να μαντέψω από το αν ήσουν ενεργή ή όχι στα social media ,τι ώρα γύρισες σπίτι και αν είσαι καλά...

Και περίμενα το καληνύχτα σου που ποτέ δεν ερχόταν ...που στο τέλος επειδή το ήθελα τόσο πολύ  σε άκουγα να μου λες καληνύχτα, και σου απαντούσα κιόλας ... Καλή σου νύχτα μικρή μου..

Και μετά τα όνειρα.... Πάντα ήσουν εκεί.... και εγώ πάντα  να κάθομαι διακριτικά δίπλα σου  , και να μιλάμε με τις ώρες... να μου λες για τα σχέδιά σου ...να σου λέω τη γνώμη μου.... πίστεψέ με ...και στα όνειρά μου  σε σεβόμουν...Και μετά όταν νύσταζες να σου λέω το αγαπημένο σου παραμύθι για να αποκοιμηθείς....το έβρισκα γλυκό ότι σου αρέσουν τα παραμύθια μεγάλη κοπέλα....

Και μετά το όνειρο που γινόταν εφιάλτης όταν ξύπναγα ... όταν καταλάβαινα ότι ποτέ δεν ήσουν κοντά μου..... και ξεκίναγε η καινούργια μέρα ...χωρίς το καλημέρα σου....

Α.Π.