ΒΙΑΣΤΙΚΑ

ΒΙΑΣΤΙΚΑ....

 Είναι τόσο παράξενο αυτό.... ενώ πάντα στην ζωή μου βιαζόμουν ποτέ δεν έφτασα πουθενά στην ώρα μου....

Παραδείγματος χάρη όταν ήμουν παιδί , θυμάμαι ότι μόλις μου αγόραζε η μάνα μου παπούτσια , βιαζόμουν να περάσει ο καιρός ώστε να παλιώσουν για να μου αγοράσει καινούργια ... και έτσι ποτέ δεν χάρηκα πραγματικά τα καινούργια μου παπούτσια....πάντα έτρεχα μπροστά τους στον χρόνο και τα έβλεπα να έχουν παλιώσει .... 

Πραγματικά ακόμα και σήμερα τα θυμάμαι κάποια από αυτά τα παπούτσια ....ετσι  παλιά ....ξεφτισμένα ... να έχουν χάσει το χρώμα τους και έχουν λιώσει οι σόλες τους...

Ομως δεν έχω ούτε καν  μία εικόνα από την ημέρα που μου τα έφερε στο κουτί η μάνα μου καινούργια... καμία ανάμνηση από αυτά...

Ακόμα και όταν μιλάω βιάζομαι ....μιλάω πολύ γρήγορα λες και προσπαθώ να ακολουθήσω τις σκέψεις μου,   οι οποίες για έναν  ακατανόητο λόγο τρέχουν μες στο κεφάλι μου και προσπαθούν να βγουν έξω από αυτό τραβώντας και σπρώχνοντας με βία  τις λέξεις για να βγουν  από το στόμα μου ...

Και να αγαπήσω πάντα βιαζόμουν...πρώτα ένιωθα να γεμίζω αγάπη και έρωτα και μετά έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο που να χωράει όλο αυτό που ένιωθα...

και έτσι τα αισθήματά μου ή θα περίσσευαν και θα έπνιγαν τον άλλον,  ή θα ήταν λίγα ...με αποτέλεσμα να τον αφήνω άδειο.... ποτέ δεν θυμάμαι να βρήκα τον άνθρωπο που του ταίριαζαν γάντι όλα αυτά που ένιωθα....

Και να ζήσω το αύριο βιάζομαι χωρίς όμως  να χρειαστεί να τσαλαπατήσω μέσα στις βρώμικες λάσπες αυτού του τρισάθλιου ''σήμερα''......

Για αυτό λείπω πάντα μέσα από το ''σήμερα''...

Ίσως ο χρόνος μισεί τους βιαστικούς.... Σίγουρα όμως οι βιαστικοί μισούν τον χρόνο...

Α.Π.