ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα.... 

σε ένα τραπέζι τόσες θέσεις κενές

οι ευχές οι άνιωθες και λέξεις φθηνές

κελιά αβάσταχτα οι σφιχτές αγκαλιές

Χριστούγεννα...

φιλιά στο μάγουλο και χρόνια πολλά

το δέντρο στην γωνιά που φεγγοβολά

και η μοναξιά σαν την  βροχή να κυλά

στην προσευχή 

και στην ευχή

Χριστούγεννα.... 

μα όσοι λείπουν είναι μόνο εδώ

αχ και να ερχόσουν λίγο για να σε δω

το όνειρο μου να μην είναι ορφανό

Χριστούγεννα ...

να γεννηθώ Χριστέ μου θέλω και εγώ

που έχω γεράσει δεν μου είναι αρκετό

πού Με αγαπάς να σε αγαπήσω και εγώ

Α.Π.

ΞΕΝΟΙ

 

εμείς οι δύο είμαστε ξένοι 

από άλλη πόλη , άλλο μέρος και άλλη γη

εγώ ποτάμι ξερό από πάντα

και εσύ για άλλον ποταμό είσαι η πηγή

εσύ ένα δέντρο μέσα στο δάσος 

που στα κλαδιά του φύλλα πράσινα  θροΐζουν

και εγώ στις πέτρες μία ακόμη πέτρα 

που γύρω-γύρω χίλια φίδια  κροταλίζουν

εσύ ο Απρίλης , εσύ και ο Μάης 

και του Μαΐστρου το αγαπημένο κύμα

εγώ ο Δεκέμβρης και ο Γενάρης

και της βροχής είμαι το άγραφο το ποίημα

εγώ ο κανένας και εσύ μία ξένη 

δεν σε αγαπάω και δεν με έχεις αγαπήσει

όμως μου λείπεις και εγώ σου λείπω

που χωριστά έχουμε πάλι ναυαγήσει

Α.Π.

 

 

Στο στερνό σκουριασμένο ταξίδι

άπνοος ο καιρός ,  μουδιασμένος

οι προπέλες γυρίζουνε ήδη

η άγκυρα σηκωμένη και ο κάβος λυμένος

Στην προβλήτα η μούσα χορεύει

γελαστή και κουνάει το μαντήλι

αδιάφορα η καμπάνα σημαίνει

ένα αντίο παντού , και μία θλίψη στα χείλη

Το ποτήρι είναι άδειο  , το μπουκάλι γεμάτο

μια σειρήνα του λύνει τα δεσμά απ' το κατάρτι

τον φιλάει στο στόμα ,''άντε γεια και άσπρο πάτο''

και του γράφει εκείνη την πορεία στον χάρτη

Α.Π.

 

Ίσως να ξέρω το όνομά σου και την φάτσα σου

την ηλικία , την δουλειά σου και την ράτσα σου

ίσως να ξέρω και τι αμάξι οδηγάς

ίσως να ξέρω και ποια ομάδα αγαπάς

Μα αφού δεν  πνίγηκα μες στα ρηχά σου τα νερά

και δεν με χάραξαν τα πάθη σου τα κοφτερά

και αφού οι νύχτες μου δεν ράγισαν το βλέμμα σου

και αφού η ανάσα μου δεν  έκαψε το δέρμα σου

ίσως να έφτασε ο καιρός να γνωριστούμε

σήκω από το στρώμα μας και άιντε να ντυθούμε

Α.Π.

ΖΩΗ

Είχε φυτρώσει , είχε ψηλώσει , είχε ανθίσει και κάρπισε

είχε  λυγίσει , είχε  ραγίσει, είχε μπατάρει και σάπισε

 είδε τη μέρα , είδε τη νύχτα , είδε τον ήλιο και το φεγγάρι

είδε το χώμα , είδε την λάσπη ,  και το κουφάρι του χωρίς κλωνάρι

Τριφύλλι πράσινο έχει σκεπάσει τα φύλλα του

φωτιά και κάρβουνο μέσα στο τζάκι,  τα ξύλα του

Α.Π.

 αν θα έκανα μία ευχή σε κάποιο πεφταστέρι  , 

θα ζήταγα να είμαι εκεί να σου κρατώ το χέρι , 

όταν θα πέφτεις , θα λυγάς , θα νιώθεις ότι χάνεσαι ,

 να σε βοηθώ να σηκωθείς , μόνη να μην αισθάνεσαι...

Με όλα εκείνα τα ανείπωτα

και με αόρατα νεύματα

μες στη νύχτα ξετσίπωτα

ξελογιάζω τα ψέματα

Τρεις η ώρα χαράματα

κοσκινίζω τις σκέψεις μου

μες στους στίχους τα γράμματα

ξεγεννούν τις  ορέξεις μου

Λογισμός τελευταίος

πριν να μπεις στα όνειρά μου

μα είμαι απόψε γενναίος

 να σε νιώθω κοντά μου

Α.Π.

έβαλα φωτιά στο ποτήρι μου

έντυσα την νύχτα μου με άσπρα

γέμισα την μνήμη μου θάλασσα

 στο ταβάνι μου άναψα τα άστρα

έβαλα σχοινιά στο μπαλκόνι σου

άναψα τα φώτα στον κήπο

άπλωσα ξανά το σεντόνι σου

και ονειρεύτηκα πως σου λείπω

Α.Π.

Το ταξιδιάρικο πουλί που ξεκουράζεται πάνω στο σύρμα έφτασε μόνο του ως εδώ και δίπλα του  ύστερα από λίγο ήρθε  και ένα άλλο πουλί εξουθενωμένο από το μεγάλο ταξίδι

Ο ίδιος θόρυβος τα τρόμαξε και πετάξανε  προς την ίδια κατεύθυνση

Στο επόμενο σύρμα κάθισαν μαζί αυτή τη φορά

Και αφού ξεκουράστηκαν συνέχισαν πλάι πλάι το ταξίδι χωρίς κανένα από τα δύο να ξέρει τον προορισμό του άλλου

Και συνέχισαν το ταξίδι τους νομίζοντας  το ένα  ότι ακολουθεί το άλλο μέχρι που έφτιαξαν τον δικό τους προορισμό 

Α.Π.

 

Δεν είσαι εσύ  αυτός που συγχωρεί 

όσους ποτέ δεν  μετανόησαν

Ούτε μία φάτνη έχεις φτιάξεις στην καρδιά σου 

για όλα αυτά που δεν γεννήθηκαν

Ούτε το αίμα σου , που λέρωσε τις νύχτες του φονιά σου

 δεν θα ξεπλύνεις με το δάκρυ σου

Δως 'μου  αν θέλεις το μίσος σου λοιπόν 

 μα μη μου δίνεις την αγάπη σου

Α.Π.

ΤΥΜΒΟΡΥΧΟΣ

ΤΥΜΒΟΡΥΧΟΣ

 Σαν σκουπίδι της κόλασης είναι η σκιά , που με σέρνει και απόψε ξοπίσω της

μες στις άναρχες σκέψεις μία ελπίδα γρυλίζει και μου δείχνει χυδαία το μίσος της

σαλεμένη η πορεία , στο αδιέξοδο απλώνει τον άγραφο χάρτη της

και η απόφαση  σάπια , υπακούει ξανά και τυφλά στον δυνάστη της

Πέτρα πέτρα οι στίχοι  λιθιά , που γυμνός την 'ε σκάβω συθέμελα

πεθαμένες οι ιδέες ,που στο μνήμα τους πάνω η μούσα χορεύει ανέμελα

τυμβωρύχος φτηνός , πού να κλέψω πασχίζω  τα άγια δώρα τα ασύλητα

πάνω στο  άσπρο χαρτί τόσες άγραφες λέξεις με κοιτούν θλιβερά και αμίλητα

Α.Π.

 υπάρχουν αυτοί που σου λείπουν γιατί δεν είναι εκεί μαζί σου , και εκείνοι που σου λείπουν γιατί δεν είσαι εκεί χωρίς αυτούς

ΝΙΩΘΩ

 

ΝΙΩΘΩ

Νιώθω πως όλα με έχουν  καπελώσει 

πως είμαι οπαδός χωρίς ομάδα 

πως με έχουν από μένα ξεριζώσει 

πως είμαι ξένος μέσα στην Ελλάδα

Νιώθω πως οι εχθροί δεν με μισούνε 

και οι φίλοι μου ότι δεν με αγαπάνε

ότι οι μισοί δεν θέλουν να με δούνε  

και οι άλλοι να με σβήσουν πως κοιτάνε

Στα ψίχουλα σου  πάλι γονατίζω

τρίμμα το τρίμμα  τρέφω τα όνειρά μου

 απέχω από τον κόσμο αυτόν τον γκρίζο

θα ζήσω στο ηλιόβασιλεμά μου

Α.Π.

 Ευτυχία είναι όταν αντικαθιστάς την πραγματικότητα με ένα παραμύθι ....δυστυχία είναι όταν αντικαθιστάς το παραμύθι με την πραγματικότητα

 Σε παίρνω αγκαλιά με κλειστά τα μάτια.... νιώθω μόνο το άγγιγμά σου ...όλοι οι καθρέφτες γύρω-γύρω ραγίζουν γιατί δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης...

πριν την αυλαία

 

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ

Και όταν θα έρθει εκείνη η νύχτα η αξημέρωτη 

που  η καταιγίδα θα βγει έξω από το σώμα μου

 γίνε η ανάσα η τελευταία 

μες στο στόμα μου

Όταν οι στίχοι μου πνιγούνε στο μελάνι τους

και όταν στεγνώσουν στην παλέτα μου  τα χρώματα 

να είσαι η άνοιξη   η αιώνια

μές στα αρώματα

Και ενώ δεν σου έκλεψα ποτέ σκιά απ' το δέντρο σου

δάγκωσα εκείνον τον καρπό που απαγορεύεται

και η ζωή μου μες στην  λήθη

 εκπορνεύεται

Κι αφού  η άμμος στην κλεψύδρα μου εξαντλήθηκε

και από τον χρόνο ξεφορτώνουνε τα χρόνια μου

μούσα να ήσουν να ξορκίζεις

 τα δαιμόνιά μου

Α.Π.

 είναι πολύ εύκολο να έρθει από το πουθενά μια στιγμή και να στα αλλάξει όλα .....είναι πολύ δύσκολο να ψάξεις να βρείς τη στιγμή που θα στα αλλάξει όλα

 Με θλίβουν τα εφτασφράγιστα μπαλκόνια ,  εκείνα που στο σκοτάδι τους βλέπεις το φως του φεγγαριού πάνω στα τεντωμένα σχοινιά  που δεν έχουν πια απλωμένα ρούχα .

ΜΑΥΡΟ

 

ΜΑΥΡΟ

Με μια ηλιόλουστη χαρά

άνετα και χαλαρά

όλα ήλιος, ολα κύμα

όλα αλφάδι , όλα πρίμα

Μες στο κόκκινο μπικίνι 

που έχει ο Αύγουστος ξεμείνει

κακιά σκέψη δεν χωράει 

τώρα που ο ήλιος ζεματάει

Και ένα μαύρο συννεφάκι

 φορτωμένο με φαρμάκι

μες στο φως μαύρη κουκίδα

που όλο κάνω πως δεν είδα

Α.Π.

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

 

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

Αγάπα με μωρέ , για των όπλων την τιμή

να κλέψω από το χρόνο που σκοτώνει , την στιγμή

και γύρε όλη απάνω μου στον τελευταίο τον χορό μου

και κοκκινάδι στον λαιμό άσε μου το όνειρό μου

Που είσαι εδώ και με κοιτάς στο ηλιοβασίλεμα μου

σαν χρώμα στην παλέτα μου πριν τρέξεις στον καμβά μου

η τελευταία πινελιά και η υπογραφή μου

αν στο φιλί σου κρύβονται  , να μου το πεις στο αυτί μου

Ένα γαλάζιο πέλαγο μου στρώνεις να ξαπλώσω

γυρεύω μέσα μου άνεμο και  κύμα να σου δώσω

σε τούτο το ταξίδι μου τι κι αν θα ναυαγήσω

πριν να χαθώ , πριν να πνιγώ , πρώτη φορά θα ζήσω

Α.Π.

 δεν ένιωσα μόνος μου ποτέ ...... εκτός από κάποιες φορές που ήταν δίπλα μου άνθρωποι

 Κάψαμε τα δάση και τις ψυχές που ζούσαν σε αυτά

Λερώσαμε την περηφάνια των βουνοκορφών

Στεγνώσαμε τα ποτάμια 

Κρύψαμε τις παραλίες κάτω από μυριάδες ομπρέλες

Σκεπάσαμε με τσιμέντο  τα βοσκοτόπια του λαγού , τη φωλιά της πέρδικας , φτιάχνοντας ατελείωτες

βίλες και πισίνες

Καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να ζούμε σε  μια αφιλόξενη πόλη

Καταστρέφουμε τον παράδεισο μας δημιουργώντας σιγά-σιγά μία κόλαση

Πιστοί που προσευχόμαστε  για τον παράδεισο στην επόμενη ζωή , όταν ο Θεός ήδη μας τον έχει χαρίσει σε τουτη....

Α.Π

ΤΟ ΑΚΡΙΒΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΒΑΖΟ ΜΟΥ

ΤΟ ΑΚΡΙΒΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΒΑΖΟ ΜΟΥ

 Στο σπασμένο μου κινέζικο βάζο 

κάθε μέρα λουλούδια του βάζω

όνειρά σαν  μπουκέτα ανθισμένα

άλλη μία φορά γεννημένα

 Πεφταστέρι που σκορπά τρίμμα τρίμμα

άμμος που παρασέρνει το κύμα

τα κομμάτια του μες στην παλάμη μου

μοιάζουν  βότσαλα μπρος  στη θαλάμη μου

Στο ακριβό μου το βάζο ποτίζω

μια ζωή μαραμένη , μα ελπίζω

που ακόμα έχουν χρώμα τα άνθη της

θα έχει και άρωμα μέσα στα λάθη της

Το έχω νιώσει κομμάτι κομμάτι

ένας κλέφτης που μισεί την απάτη

μία στην έρημο άνυδρη όαση

μία Μεγάλη Βδομάδα  στην κόλαση

Στο κινέζικο βάζο μου πλύθηκα

σαν θεριό που από μέσα μου λύθηκα

στάλα στάλα στα τρίμματα κύλησα

και ένα ένα τα τραύματα φίλησα

 Το ακριβό μου το βάζο , πολύτιμο

 η ζωή μου δεν φτάνει για αντίτιμο

τι κι αν κάποτε έπεσε και έσπασε

τι κι αν πόσο αξίζει το ξέχασε 

Α.Π,

 και ξέρεις κάτι  ?  δεν σε ξεχνάω έτσι για να σε εκδικηθώ

ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ

 

ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ

Μου λέει θα αργήσω και να μην την περιμένω 

με τον Ιούδα στο φιλί της κρεμασμένο

το βλέμμα της μες στον καθρέφτη συναντάω

 μονάχα εκεί αντέχω πια να την κοιτάω

Μου λέει πως έχει φαγητό μες στο ψυγείο

την πόρτα ανοίγει , ένα νεύμα και ένα αντίο

στην πολυθρόνα με μια ναρκωμένη θλίψη

καιρό έχει φύγει μα ποτέ δεν μου έχει λείψει

Πάνω στο δέρμα μου τα χάδια έχουν σκουριάσει

που για χρυσάφι τα είχα κάποτε αγοράσει

και το φιλί μου έχει πίσσα και σκοτάδι

και η αγκαλιά μου ερειπωμένη , ένα ρημάδι

  

Σαν δύο ξένοι , ένας στην στάση , ο άλλος στο τρένο

αυτή ανεβαίνει , εγώ συνέχεια κατεβαίνω

σαν δύο φύλλα σε ένα δέντρο στο λιβάδι

το ένα θροΐζει , το άλλο έπεσε ένα βράδυ

Μέσα στον ίδιον εφιάλτη εγκλωβισμένοι

για χρόνια τώρα

δύο φωτιές που τις κατάβρεξε με άγρια μανία

 η ίδια μπόρα

Α.Π.

 εσύ εκεί 

μες στα άδεια όνειρα μονάχη να καπνίζεις 

και εγώ εδώ 

μα απο δίπλα σου πώς λείπω μην νομίζεις

 

Αν αρχίσεις να φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς τον τωρινό σύντροφό σου αυτή η ζωή αρχίζει και δημιουργείται...

ΑΡΓΗΣΕΣ

 ΑΡΓΗΣΕΣ

μπορεί να φταίει το μάτι που με μάτιασε 

μπορεί να βιάστηκε η κλεψύδρα μου και να άδειασε

ίσως η άνοιξη μου να έχασε τις μέλισσες

μα είναι που ήρθες στο κατάρτι και  με έλυσες

μπορεί να φταίει που το όνειρό μου έχασα

μπορεί τα χρόνια να περάσαν και να ξέχασα

ίσως να αγόραζα ζωή και να ξοδεύτηκα

μα είναι που μου είπες να χορέψουμε και δέχτηκα

μπορεί να φταίει η γκαντεμιά μου και η τύχη μου

ίσως να φταίει που σε γνώριζαν οι στίχοι μου 

μπορεί οι μούσες μου να φταίνε και οι μάγισσες

μα είναι που πάντα σε περίμενα και μου άργησες

Α.Π.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το πρόβλημα μου είναι ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι  που θα  κάψει το  δάσος μου.

Που θα γεμίσει με απόβλητα τη θάλασσα μου.

Που θα σκοτώσει το αγαπημένο μου σκυλάκι με φόλα.

Που θα με δείρει επειδή είμαι διαφορετικός.

Που θα μου πάρει χρησιμοποιώντας τις τράπεζες, το σπίτι που μου άφησε ο πατέρας μου.

Που θα στείλει τα παιδιά μου στην πρώτη γραμμή ,να σκοτώσουν τα συνομήλικα τους παιδιά , που φοβούνται όσο και εκείνα.

Που χρησιμοποιεί την νοημοσύνη του και την τεχνολογία του για να φτιάξει όπλα που μπορούν να καταστρέψουν εκατοντάδες φορές τη γη , αλλά ακόμα δεν έχει βρει πώς να ξεδιψάσει και να ταΐσει τα παιδιά στην Αφρική.

Μισώ τους ανθρώπους , άρα είμαι απάνθρωπος.

Μα η τελευταία ελπίδα του ανθρώπου είναι οι απάνθρωποι αυτού του κόσμου

Α.Π.

ΚΥΡΑ ΜΟΥ

 ΚΥΡΑ ΜΟΥ

βγαίνω απ τις αυταπάτες μου

 και στην ουσία μπαίνω

κοίταξα στην πυξίδα της

 και βρήκα που πηγαίνω

έγινε ο πόθος αγκαλιές 

και τα φιλιά μου χάδια

και από το παλιό κρεβάτι μου

 ξέστρωσα τα σκοτάδια

βγήκα απ 'την αυταπάτη μου 

και την γαλάζια ελπίδα

κ' έγειρα  στο φεγγάρι μου

την μέρα που την είδα

τις αυταπάτες μου απαλά

 μες τα τραγούδια μου  άφησα

και μόνο ένα χαμόγελο

 από εκείνες κράτησα

πόσο γεμίζω με ψυχή

 που αγγίζω την χαρά μου

και που  την μούσα μου μπορώ

 να την λέω ''κυρά μου''

Α.Π.

ΕΣΥ ΕΚΕΙ

 ΕΣΥ ΕΚΕΙ

Μα ξέρω  είσαι εκεί , πίσω από το τζάμι

Πώς τόσες σκέψεις να μην σε έχουν θρέψει

 να σε έχουν ντύσει 

να σε έχουνε ποδέσει

Όταν ο χρόνος εσταμάτησε λιγάκι 

σαν κουρασμένος ταξιδιώτης στο παγκάκι

Όταν  γεμίσαν οι φωλιές με χελιδόνια

απ 'τα κλουβιά όταν δραπέτευσαν τα χρόνια

Όταν η μούσα με ζητούσε σε χορό

όταν το ''θέλω'' νίκησε το ''δεν μπορώ''

νομίζω σε είδα που κουνούσες το μαντήλι

με ένα μυστήριο χαμόγελο στα χείλη

Εκεί κατάλαβα πως έγινες δικιά μου

πως θα γεννούσσες τα γαλάζια τα παιδιά μου

Εκεί νομίζω ότι  γέννησες και εμένα

για να υπάρχω και να νοιάζομαι για σένα

Α.Π

 Στέγνωσε η χαρτοπετσέτα που σκούπιζα τους χειμώνες .

Απλωμένη μπροστά μου με ξεθυμασμένα γαλάζια γράμματα που δεν διαβάζονται πια .

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Μιά συρμάτινη χώρα

με ένα άνυδρο μπόι

το αύριο της το δείχνει

 σκουριασμένο ρολόι

Παρελθόν σκοτωμένο 

με πηγμένο το αίμα

η αλήθεια με αγκάθια 

και αφέντης το ψέμα

Στου Θεού το γαλάζιο

στο λευκό του ασβέστη

σαν ζητιάνοι γυρνάμε 

φουκαράδες και ρέστοι

Ξεπουλήθηκε η προίκα 

και η κόρη χρωστάει

το κορμί να πουλήσει 

την τιμή συζητάει

Την σημαία βαστάνε 

όσοι την ξεφτιλίζουν

τραγουδάνε τον ύμνο

 μόνο αυτοί που  γρυλλίζουν

Και η δικιά μου η πατρίδα 

που είναι η γη η δικιά τους

δεν χωρά τα παιδιά μας

 μοναχά τα παιδιά τους

Α.Π

 

ΑΣΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 ΑΣΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Πάλι μες στον στίχο μου  , και σε μίαν άλλη σκέψη 

το άσωτο μου το όνειρο θέλει να επιστρέψει

το  έκλεισα στο  ''ουδέποτε ''πριν με καταφέρει

και μετά   εσφράγισα με το βουλοκέρι

Με ποια μάνα το έκανα και με ποιάν εταίρα

πως το αξίζει ο διάβολος να έχει μία μητέρα

πως μπορεί η κόλαση να έχει αγάπη τόση

γιατί πρώτα με ανέστησε για να με σκοτώσει

Μόνο να το ρώταγα θα ήθελα αν μπορούσα

αν με θυμάται άραγε η κυρά μου , η μούσα

αν ποτέ κατάλαβε πόσα  της χρωστάω

και πως συχνά την σκέφτομαι και την αποζητάω

Α.Π.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ

Θα μπορούσα όμως να ήμουν γυμνασμένος

και να ήμουν ποθητός και στα εξήντα

θα μπορούσα με την Άννα να ήμουν ταίρι 

αν δεν είχε ερωτευτεί  τότε  την Φρίντα

Θα μπορούσα τα μαλλιά μου να είχα βάψει

 και να έμοιαζα του Alain  Delon λιγάκι

θα μπορούσα να μουν χρόνια παντρεμένος

 να είχα ένα γιο και ένα κοριτσάκι

Θα μπορούσε η δίαιτα να' χε πετύχει

και να φόραγα στενό levi's σχισμένο

θα μπορούσα να είχα πάρει άλλον σκύλο

να με λύνει που με έχουνε δεμένο

Θα μπορούσε να είχα γράψει ένα τραγούδι 

που να το χει ολη  η Ελλάδα τραγουδήσει

για να μάθαινε η μούσα μου ότι υπάρχω 

να την γλένταγα χωρίς να με γνωρίσει

Θα μπορούσε να την είχαν διορίσει 

σε άλλον τόπο και σε άλλη περιφέρεια

θα μπορούσε ο διαιτητής να το είχε λήξει

πριν να βάλω το αυτογκόλ στα χασομέρια

Θα μπορούσα ίσως κάτι να αλλάξω

και τους κύκλους μου ευθείες να τους κάνω

μα φοβάμαι πως σαν ψάρι μες στην γυάλα

 θα γυρίζω γύρω-γύρω , κάτω - πάνω

Α.Π.

 

ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ

 

 ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ

και η βροχή επιστρέφει στο σύννεφο

και ο καπνός στο τσιγάρο γυρίζει

και το κύμα απ' τον άνεμο λύνεται 

και το αλάτι από τον βράχο σκουπίζει

το σκουλήκι στο χώμα που σέρνεται 

τα φτερά του να κόψει δαγκώνει

και το φύλλο  το άμοιρο που έπεσε 

στο κλαδί του ξανά σκαρφαλώνει

το λουλούδι γυρίζει στον σπόρο του

και η φωτιά στο σπιρτόκουτο πίσω

και εγώ επιστρέφω στα μάτια μου 

πριν σε δούνε και πριν σε αγαπήσω

Α.Π.

 Ο ένας βάφει τις μάντρες και τα δέντρα του κήπου του με ασβέστη ....ο άλλος ετοιμάζει το επόμενο πυραυλικό του χτύπημα ... μα πώς είναι δυνατόν να μην τον νοιάζει τον στρατηγο που θα λερώσει τον ασβέστη με αιμα.... δεν ξέρει πόσο άσχημο θέαμα είναι να τρέχει αίμα πάνω στον άσπρο ασβεστη ? ...

 Αν ήθελα να τα έχω όλα θα αρχιζα να τα μαζεύω λίγο-λίγο... όμως το λίγο δεν το αντέχω

ΣΤΟΝ ΓΙΟ

ΣΤΟΝ ΓΙΟ

Άνοιξης στείρας παιδί αγέννητο ο γιος μου

θα του χαρίσω όλο το βιός μου

τα άγραφά μου τα τραγούδια 

τα αστόλιστα μου τα λουλούδια

 τα άλλοθι για τα άδικα μου

τις σκέψεις και τα μυστικά μου

της μούσας μου το άγιο μολύβι

που το λατρεύω και ας με θλίβει

και την αγάπη που με σώζει 

που άρχισε να μου  εφαρμόζει

πινέλα και λευκούς καμβάδες

χειμώνες με λαμπρές λιακάδες

Για να έχει κάτι

 την πιο ωραία οφθαλμαπάτη

πως στάζει απ ' το ταβάνι χρώμα

κι'έχει ο ουρανός όνειρα ακόμα

Α.Π.

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

είδα ένα όνειρο χθες βράδυ που με ξύπνησε

ήμουνα σπίτι λέει μόνος και είχε ζέστη

ήρθε ένας στίχος που δεν έγραψα και μου  έγνεψε

μου είπε η μούσα σου σε ψάχνει , τράβα  βρες τη

του είπα την σκότωσα μία νύχτα που την σκέφτηκα

και στο τετράδιο μου έκρυψα το πτώμα

και στου Οδυσσέα το κατάρτι ότι δέθηκα

για να μη μάθει πως την αγαπάω ακόμα

μα  είχε ακούσει ότι η μούσα μου είναι μιά χαρά

ότι την είδαν  σε μιά άνοιξη να ανθίζει

πως την συνάντησαν του είπαν μιά φορά

μέσα στους στίχους μου μονάχη να γυρίζει

με ένα μολύβι πως μουτζούρωνε τα λάθη μου

και το όνομά της να το αλλάζει γράμμα γράμμα

και να ξεπλένει με αγάπη όλα τα πάθη μου

λες και με αγάπησε και εκείνη ένα πράμα

Α.Π

 Οσο και να θέλεις να αποφύγεις την άνοιξη θα έρθει μία μέλισσα και θα ζουζουνίσει δίπλα σου ...

ΑΝΟΙΞΗ

  Το αιώνιο ρολόι

Και οι εποχές αλλάζουν ακριβώς

Μια καταπράσινη κυματιστή θάλασσα σκέπασε την λασπωμένη πεδιάδα

Οι αμυγδαλιές ξαναφόρεσαν τα νυφικά τους αρνούμενες όμως ξανά και ξανά τους μνηστήρες

Τα σύννεφα προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στις χούφτες τους την βροχή για τον επόμενο χειμώνα  ενώ λιγοστές σταγόνες  κυλάνε ανάμεσα από τα δάχτυλά τους

Τα χελιδόνια κάνουν κύκλους προσπαθώντας να μαντέψουν το πιο φιλόξενο σπίτι

Οι μέλισσες πιστές και φέτος  στην συμφωνία που έχουν κάνει με τα λουλούδια

Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που δεν θρηνούν την ομορφιά

Τόσο ψεύτρα η άνοιξη

Αλλά ποιος δεν αγαπάει τα όμορφα ψέματα?

Άλλωστε ένα όμορφο ψέμα η αλήθεια μου

Α.Π.

ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

 ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Έδεσε τα κορδόνια των καινούργιων παπουτσιών του με ανείπωτη χαρά και συγχρόνως  με μεγάλη προσοχή ...

Αυτός που όλη του τη ζωή περπατούσε ξυπόλητος , ήταν σε θέση να φοράει τα πιο μοντέρνα , τα πιο όμορφα , τα πιο ακριβά παπούτσια γιατί έτσι το έφερε η τύχη ...

Ομως λίγο λίγο την θέση της χαράς την πήρε η αγωνία ...

Γιατί γνώριζε καλά πως ποτέ , μα ποτέ δεν θα έχει ξανά τέτοια παπούτσια αν αυτά του χαλάσουν ...

Και έτσι περπατούσε μόνο όταν ήταν απαραίτητο ...

Και τις περισσότερες φορές οι μέρες και οι μήνες τον έβρισκαν στο ίδιο σημείο...

Και άργησε πολύ να καταλάβει ότι σημασία έχει να φτάσεις εκεί που θες και όχι τι παπούτσια θα φοράς στον δρόμο σου ...

Ομως από τη στιγμή που το συνειδητοποίησε  δεν στεναχωριόταν πλέον που έλειωναν οι σόλες των παπουτσιών του  , ίσα-ίσα χαιρόταν , γιατί καταλάβαινε ότι έχει περπατήσει πολύ δρόμο πηγαίνοντας προς τον προορισμό του ...

Α.Π.

ΑΝΟΙΞΗ

ΑΝΟΙΞΗ

αν ήταν χελιδόνι ότι  αγάπησα

θα γύριζε κοντά μου

 φτερό φτερό

την άνοιξη και φέτος την  μάδησα

μα μου είπε πως και πάλι

 δεν θα σε δω

λες και έχει ο μαΐστρος την αύρα σου

χορεύει με το κύμα 

το φως

θυμάμαι τα ματάκια τα μαύρα σου

πώς πέρασε στα αλήθεια

 ο καιρός

τριφύλλι καταπράσινο το χαρτί

μολύβι με σπασμένη

 την μύτη του

η μούσα δραπετεύει απ' την γιορτή

και ανθίζει ένα γέλιο 

στην λύπη του

Α.Π

 ναι ξεχνώ ..... και όλοι ξεχνάμε

θα ήθελα να βρω ανθρώπους να βγούμε μαζί στο δρόμο και να φωνάξουμε , να διαμαρτυρηθούμε , να κλάψουμε.... μία συλλογικότητα που θα δώσει υπόσταση και φωνή σε όσα νιώθω και θέλω να πω ... όμως δεν ξέρω κανέναν και καμία συλλογικότητα ούτε καν τον εαυτό μου , που δεν ευθύνεται

για όσα με τρώνε και μας τρώνε όλους σε αυτόν τον τόπο ..

 είναι φορές που το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να μην κάνεις αυτό που θες να κάνεις

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ

 Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ

ήρθε στην ώρα του το τρένο 

εγώ είμαι εδώ και περιμένω

να κατεβείς, να σ αγκαλιάσω

φοβάμαι μη και δεν προφτάσω

μήπως ο χρόνος τρέξει πίσω

που ήρθα να σ' αποχαιρετήσω

που σου είχα πει πως σ αγαπούσα

 καθώς το χέρι σου κουνούσα

μην μπεις στο λάθος το βαγόνι

που είναι δικό τους και σκοτώνει

γιατί το γέλιο θα σωπάσει 

τρέμω μην ήδη σε έχω χάσει

μήπως στην στάση που είμαι τώρα

μες στον αέρα και στην μπόρα

κανένα τρένο δεν ζυγώνει

 μην σε έχασα και έμεινα μόνη

έχει περάσει ένας χρόνος

που με σκοτώνει ο ίδιος φόνος

μες στις καυτές της λαμαρίνες

 είμαι νεκρή δώδεκα μήνες

Α.Π.

ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

 ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

είσαι πάντα εδώ , πάντα μπροστά μου

 ένα βήμα ακόμα και σε πιάνω

η σκιά σου μέσα στην σκιά μου

πάλι σε κερδίζω και σε χάνω

είσαι πάντα εδώ μα πάλι λείπεις

μοναχός δεν ζω , μαζί σου σβήνω

σε αφήνω και με εγκαταλείπεις

όλα στα γυρεύω και στα δίνω

είσαι πάντα εδώ μα δεν σε νοιάζει

δεν σε νοιάζει αν γύρισα ή αν φεύγω

είναι η μοναξιά που σε τρομάζει

και να γίνουμε ένα το αποφεύγω

είσαι πάντα εδώ , πάντα μαζί μου

είσαι ο πιο δικός μου ξένος τόπος

σε ανασαίνω στην αναπνοή μου

και να σ΄αγαπώ είναι ο μόνος τρόπος

Α.Π.

 μα όσο λιακάδα και να έχει εάν δεν κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο με το ρίσκο να τυφλωθείς απλά θα υποθέτεις ότι ο ήλιος λάμπει

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

 ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

και τι νομίζεις πως θα μείνει

 τι θα απομείνει 

τώρα που φεύγεις και εσύ

ακόμα μιά αδιανή σελίδα

με μια κηλίδα

 από χυμένο κρασί

ακόμα μία ελπίδα ψεύτρα

μια χαρτοκλέφτρα

με πειραγμένα χαρτιά

τι και αν ήσουν καταιγίδα

 αφού εγώ  είδα

 μόνο  μιά στάλαγματιά

δεν ξέρω αν με έχεις συγχωρήσει

 και λησμονήσει

τα λόγια μου τα πικρά

μα εγώ σου στέλνω  μία συγγνώμη

 μία ακόμη

 σε δυο στιχάκια μικρά

Α.Π

μεθυσμένες υπογραφές

 μεθυσμένες υπογραφές

δραπέτευσαν τα γράμματα και φεύγουν

από την τελευταία την σελίδα

τα λόγια ξαναγύρισαν στο στόμα

και επέστρεψε η βροχή στην καταιγίδα

δύο σώματα που είχαν λησμονήσει

να αγγίζονται, να γδέρνονται τα βράδια

παλεύουν την σκουριά να καθαρίσουν

από το δέρμα , με φιλιά και χάδια

η Ιθάκη και τα ανάκτορα μπροστά του

πανέμορφη η βασίλισσα του γνέφει

φαντάσματα οι μνηστήρες γύρω-γύρω

και πίσω , στο ταξίδι του επιστρέφει

και η αγάπη καπετάνιος μεθυσμένος

κερνάει την φουρτούνα ένα ακόμη

πώς χώρεσε το ψέμα μες στο δάκρυ

πώς κρύφτηκε στον φόβο το συγγνώμη

το νόμισμα που δύο όψεις έχει

μονά ζυγά το ''τίποτα'' ή το ''όλα''

γεννιέται και πεθαίνει ο κόσμος όλος

μέσα στα μάτια του κεραυνοβόλα

Α.Π.

 και θα έρθει η στιγμή που την αγαπη θα την ζητιανέψεις αλλά κανείς δεν θα σε λυπηθεί 

που θα την απαιτήσεις αλλά κανείς δεν θα σε φοβηθεί

που θα προσπαθήσεις να την αγοράσεις αλλά κανένας δεν θα σου την πουλήσει

που θα την ονειρευτείς αλλά όλα τα όνειρα τελειώνουν το πρωί που θα ξυπνήσεις

που θα την αντιγράψεις αλλά δεν θα είναι η δική σου

που θα την ζηλέψεις αλλά η ζήλια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν μνηστήρα

που θα την ανταλλάξεις αλλά καμία ζυγαριά δεν μπορεί να την μετρήσει

που θα την μισήσεις γιατί το μίσος ποτέ δεν θα σου ζητήσει την αιτία

που θα την απαξιώσεις γιατί έχεις την ανάγκη να νιώθεις οτι έχει αξία η ζωή σου χωρίς αυτήν

πού θα πεις ''εγώ δεν έχω την ανάγκη να αγαπάω και να με αγαπάνε'

'μέχρι να έρθει κάποιος που σε αγαπάει και τον αγαπας  και να σου πει ''κανέναν δεν έχεις ανάγκη είμαι εγώ εδώ για σένα''

και το μόνο που θα εχεις να πεις τότε είναι .....  ''σε αγαπάω''