Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ο αορατος ανθρωπος ο σιωπηλος τραγουδιστης
το γιοματο το τιποτα στο τζαμι ο ηχος της βροχης
να μπορουσες να με δεις
να μπορουσες να με νιωσεις
να μπορουσα να σε ζεστανω αγαπη μου
ο αορατος ανθρωπος ,διχως ηχο μια βροντη
ο παραλυτος ανεμος,διχως φως μια αστραπη
να μπορουσες να με δεις
να μπορουσες να με νιωσεις
να  μπορουσα να σε ζεστανω αγαπη μου
Α.Π.


 

ΞΕΡΩ

ξερω ποιος ειμαι
ειμαι αυτος που με εχει κρινει πιο πολυ
και που απο φοβο μακρια του παντα μενω
αυτος που χωρισε απο μενα χρονια πριν
και  με παρατησε και δεν τον περιμενω

ξερω πως μοιαζω
μοιαζω με τρενο σκουριασμενο στο σταθμο
μοιαζω εισιτηριο που ξεχασα στην τσεπη
μοιαζω καπνος που τον εμισησε η φωτια
καποιος που μπερδεψε τα θελω με τα πρεπει

ξερω τι θελω
θελω συγνωμη να βρω τροπο να μου πω
θελω τα  πρεπει μου ποτε να μη μισησω
πισω απο αλλοθι ξανα να μη κρυφτω
να με αγαπαω οταν θα με συναντησω
Α.Π.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ

μα τα ρουχα στο ντιβανι
ποιο κορμι να τα ζεστανει
το αρωμα σου στα σεντονια
ειναι εκει σαν να ναι αιωνια

πως μπορει τα πραγματα σου
να μην ειναι πια δικα σου
πως το δακρυ που κυλαει
λεει αστεια και γελαει

πως εκει που εχεις παει
να βρω δρομο να γυρναει
ολη η σιωπη του κοσμου
στη φωτογραφια εμπρος μου
Α.Π.

Η ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ

με πλανεψε το ψεμα της
κι απ το καταρτι λυθηκα
χιλιοι λωτοι το βλεμα της
γι αυτο και δεν θυμηθηκα

που εχω αφησει την ζωη μου
πως ειναι η Ιθακη το νησι μου

μες στην σπηλια του λαθους μου
οτι αγαπουσα εχασα
και στο κρασι του παθους μου
το ονομα μου ξεχασα

εγινα ξενος στην ψυχη μου
και ο κανενας στο νησι μου
Α.Π.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΑΤΑΚΙ

σαν τωρα θυμαμαι την στερνη φορα που σε ειδα
ησουν εξω απ την πορτα μουσκιδι μες την καταιγιδα
μες στο βηχα ισα που ακουγοταν το νιαουρισμα σου
τεντωμενο σαν προκες,βρεγμενο ηταν το τριχωμα σου

το μικρο μου γατακι το μαυρο
κι  αν το ψαχνω ποτε μου δεν θα βρω

το πιατακι σου κατω απ την σκαλα με νερο ηταν γεματο
το αδειαζω και βαζω τροφη στο βρεγμενο σου πιατο
ως το κοκαλο ειχα παγωσει και στο σπιτι μου τρεχω
 κανεις να ρθεις και συ μα για σενανε χωρο δεν εχω

και αρρωστο μες την μπορα σ αφηνω
σε κοιτω και την πορτα μου κλεινω

καθε μερα τροφη στο πιατακι σου παντα αφηνω
αχ θεε μου να ρχοταν ξανα το απογευμα εκεινο
να σε αφησω να μπεις μες στο σπιτι κι ας ειχες λερωσει
θα σε στεγνωνα στην αγκαλια μου κι ισως ειχες γλυτωσει

καθαρο το σπιτακι μου εχω
μα που σ εχασα δεν το αντεχω
Α.Π.


 

ΠΩΣ

πως να αγγιξω την νυχτα διχως να την τρυπησω
πως τον καθρεφτη να σπασω διχως να σε φοβησω
πως στα συννεφα πανω να σου φερω εναν κηπο
πως κοντα σου οταν ειμαι να μην νιωθω οτι λειπω

πως το θεριο οταν γρυλιζει να κρυφτω να μην τρεχω
πως να εχεις τα παντα οταν δινω οτι εχω
πως να μπω στο ονειρο σου διχως να σε ξυπνησω
πως να ξερω τι θελεις διχως να σε ρωτησω

πως να βρω ενα τραγουδι η σιωπη να το λεει
πως να βρω ενα γελιο που ποτε να μην κλαιει
πως να δω την ψυχη σου μες στα δυο σου τα ματια
πως να δω τα ονειρα σου προτου γινουν κοματια
Α.Π.


 

Ο ΚΑΠΝΟΣ ΤΟΥ ΣΒΗΣΜΕΝΟΥ ΚΕΡΙΟΥ

τρομαξα τοσο...απ ολους κρυφτηκα
εμεινα απνοος,την νυχτα ντυθηκα
κανεις δεν μ εψαξε,κανεις δεν νοιαστηκε
να με ξεγραψει ο κοσμος βιαστηκε

και τα τραγουδια μου μικρα κι ανοητα
διχως νοηματα δυσκολονοητα
σαν τα υγρα μωρα που μολις γεννηθηκαν
κλαψανε γοερα κι αποκοιμηθηκαν

οταν πεθανω κι αυτα θα σβησουνε
χωρις εμενανε θα ξεψυχησουνε
δεν θα τ ακουσει αυτι κανενα
οπως δεν μ ακουσαν ποτε και μενα
Α.Π.

ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ

ηρθες απο τα πιο απομακρα βαθη των ονειρων μου.σε πηρα απ το χερι και περπατησαμε μεχρι την εξωπορτα τους.εκει σε φιλησα οχι με φιλι ερωτικο αλλα με κεινο το φιλι που ξεκλειδωνει τις ψυχες και ανακατευει την μια με την αλλη.βγηκαμε εξω,μεσα απ το βιβλιο με τα διηγηματα εβγαλες δυο φτερα,  τα φορεσες και πεταξες προς το βορρα .εγω τυλιχτικα στην κουβερτα μου περιμενοντας να χτυπησει το ξυπνητηρι.
Α.Π.

Η ΑΠΟΡΙΑ

στην κουβερτα σου τυλιγεσαι ως το λαιμο
σκεψεις ριχνεις στης ψυχης σου το γκρεμο
εχεις δεσει του θυμου σου τα θηρια
μα σε βασανιζει παντα η απορια

ο ιδρωτας σου αν στεγνωσε απ το σωμα της
το φιλι σου αν εσκουπισε απ το στομα της
το σημαδι στο λαιμο της αν εχαθηκε
αν το λουλουδι σου στο βαζο της μαραθηκε
Α.Π.

ΓΕΡΜΕΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

στα ταξιδια που ποτε δεν εκανα
και στα λογια που ποτε δεν ειπα
σε οτι δεν αγγιξα ενω το εφτανα
σε οτι ειχα μα ποτε δεν βρηκα

στα ονειρα που εφιαλτες γινανε
στα φτερα μου που εμειναν κλεισμενα
στις αγαπες που ρθανε και φυγανε
στα παιγνιδια που ητανε στημενα

στις φωτιες μου που ποτε δεν αναψα
στα γιατι που δεν εχω απαντησει
στις πορειες που ποτε δεν χαραξα
και σε σενα που χω λησμονησει

θα γραψω τραγουδι
για στιχους θα βαλω
γερμενο λουλουδι
στο μισχο του πανω
Α.Π.

ΑΝΤΙΟ

σαν κραγιον με φορας και ομορφαινεις
μα στα χειλη ενος αλλου με φερνεις
σαν καινουριο φουστανι με βαζεις
μα στο σπιτι ενος αλλου με βγαζεις

σαν την λαμπα στο φως που θα αναψεις
 αν καει απλα την λαμπα θα αλλαξεις
σαν κλειδι σε πορτα που ανοιγεις
θα με ψαξεις οταν ειναι να φυγεις

μα ο ρολος δεν μ αρεσει
και γερα δεν μ εχεις δεσει
γιαυτο φευγω και αντιο
ψαξε ρουχα για το κρυο
Α.Π.

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

εριξα νερο στο βασιλικο
μου πε ευχαριστω με την ευωδια του
εδωσα να φαει ο σκυλος που αγαπω
μου πε ευχαριστω κουνωντας την ουρα του

σου δωσα οτι εχω και ακομη παραπανω
και εγειρες στον ομο μου ολες τις πληγες σου
και παλι δυνατη στο δρομο σου σε βαζω
με τις επιλογες να ειναι ολες δικες σου

ανοιξες τα φτερα σου και πεταξες μακρια
και με χαρα σε εβλεπα στον ουρανο να φτανεις
και ενα αετο που πεταγε ψηλα
να τον ακολουθησεις την ωρα σου δεν χανεις

και το ευχαριστω που ξεχασες να πεις
το παιρνω απ τον καθρεφτη μου που φιλος μου εχει γινει
μα παντα θα πονουν στον ομο μου οι πληγες σου
που μου αφησαν σημαδια που ο χρονος δεν τα σβηνει
Α.Π.

Ο ΣΩΡΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

στην ακρη του γκρεμου σωρος οι πετρες
κυλησαν πριν καιρο απ το βουνο
χρονια ειναι εκει και περιμενουν
καποιο σεισμο που θα τις ριξει στο κενο

οι πετρες που κυλουν δεν χορταριαζουν
 μα εκεινες πως λατρευουν το χορταρι
η μονη τους ελπιδα ειναι πλεον
να τις βαστα πριν ο γκρεμος τις παρει

ποσο τους λειπει του βουνου η θεα
τωρα στην ακρη του γκρεμου τρομαζουν
μα ειναι στιγμες που υπεροχα ξεχνιουνται
οταν τους γλαρους που πετουν κοιταζουν

ξερουν θα κανει το σεισμο μια μερα
και στο αφρισμενο κυμα θα χαθουνε
γιαυτο αγκαλια η μια πανω στην αλλη
τον φοβο προσπαθουν να μοιραστουνε
Α.Π.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10204852939297782&set=a.10203857277206852.1073741825.1068200737&type=1

ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΕΡΙ

ενομιζα πως ηθελα να τρεξω μακρια
πως περα απ τον οριζοντα θα βρω την γιατρια
πως ησουνα μια αλυσιδα στα ποδια μου βαρια
το φταιξιμο ολο εριχνα σε σενα
και τα φτερα μου ανοιξα ψηλα για να πεταξω
κι ορκιστηκα πως πισω πια ποτε δεν θα κοιταξω
και τις σκιες που μ επνιγαν με φως θα τις αλαξω
να ζησω μια φορα για μενα

μα ο ηλιος μ εκαψε με τυφλωσε
τα ματια εκλεισα και νυχτωσε
κερινα τα φτερα μου και ελιωσαν
και οι δικαιολογιες τελειωσαν

ποσο μονος μου ενιωσα που δεν εισαι εδω
και την ζωη μου θα δεινα για να σε ξαναδω
ετουτο το τραγουδι μου για σενα τραγουδω
συγνωμη λενε τουτοι οι στιχοι
κι απ το φεγγαρι ζητησα να σου το τραγουδησει
συγχωρεση για μενανε να ρθει να σου ζητησει
μα αν ομως πια δεν μ αγαπας να φυγει να σ αφησει
και σου ευχομαι καλη σου τυχη

αυτο που εψαχνα που ζηταγα
και μακρια σου να βρω κοιταγα
μαζι σου το χα και το χαλασα
και τα χω κανει τωρα θαλασσα
Α.Π.