Η ΣΙΩΠΗ

δεν μπορεσα ττις σκεψεις μου με ηλιο να φωτισω
και το χρυσαφι της ακτης τις λεξεις δεν στολιζει
με θαλασσα δεν μπορεσα τους στιχους να ποτισω
και στο χαρτι μου ωιμε λουλουδι δεν ανθιζει

πως να μπορεσω ο ερημος με ενα στιλο στο χερι
να σχισω αυτο το συνεφο το φως μου που μου κρυβει
πως να στεγνωσω την ψυχη απο το λασπονερι
και πως μαχαιρι δικοπο να εχω αντι μολυβι

μονο του φεγγαριου ο λυγμος απ το στιλο μου σταζει
και δυο σταγονες της βροχης τους στιχους μου εχουν βρεξει
πανω στο ασπρο μου χαρτι μονο η σιωπη κουρνιαζει
και ποσο θεε μου προσπαθω να την νε κανω λεξη
Α.Π.