Η λαμψη
 Πολυτιμος λιθος που πια να λαμπει σταματησε
  στο λαιμο που ξεθωριασε του φιλιου κοκκιναδι
 πεφταστερι  μπροστα μου σε κομματια θρυμματισε
μα πες μου ποσο χωραει μες στις πετρες σκοταδι

Ποσο ξεμακρυνες και πια δεν σε φτανω
εγινες ξενη,μια αγνωστη, μια  αλλη ,
οπως τα συνεφα ψηλα εκει πανω
που ενω δεν τα σωνω με βρεχουνε παλι

Σαν πανακριβο κρυσταλλο που μ' ενα αγγιγμα το'σπασα
τα γυαλια του με κοψανε και εγιομησα με αιμα
παραμυθι ανοητο που με το ποθο μου το'πλασα
 ποσο αναγκη ειχε η αληθεια μου να αγαπησει ενα ψεμα
Α.Π. 









Α.Π.