ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

 Ενα ποτήρι ακόμα
ακούω τις φωνές που αδημονούν
 πρεπει γοργα να μπω πάλι στο σώμα
την άφιξή μου ακούω να εκφωνούν

Με σιγουρο το βήμα προχωράω
 τραβάω το παραβάν και μέσα μπαίνω
  και από τη σκηνή τους θεατές κοιτάω
 πλήθος σαν θάλασσα... σαν κύμα γητεμένο

 Είστε καλά? τους λέω και ουρλιάζουν
 μετράει ο ντράμερ και φωτιά η κιθάρα παίρνει
 τους πρώτους στίχους λέω και αλαλάζουν
  και η μουσική όλους μας παρασέρνει

 Κύματα σπάνε με οργή πάνω στους βράχους
 μολότοφ άναψαν μές στα στενά της πόλης
 θεριά γυρεύουνε στα σπίτια τους αμάχους
  σταυροκοπιούνται οι γριές στις νεκροπόλεις

 Κι ύστερα η θάλασσα ημερεύει και γλυκαίνει
  ο ήλιος γέρνει και τα σύννεφα αναμμένα
 με κλειστά μάτια τραγουδάμε αγκαλιασμένοι
 τραγούδια που είναι πονεμένα και θλιμμένα

 Και ξαφνικά να αστράφτει αρχίζει.. να βροντάει
 τα πλήθη τρέχουν να κρυφτούν απ' το χαλάζι
 βροχή στο τζάμι και το κρύο με ξυπνάει
 και το όνειρο μου στο κρεβάτι μου βουλιάζει
Α.Π.