ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Μα στέγνωσε η ψυχή μες στο μελάνι
και οι λέξεις στην γραμμή σαν καραβάνι
μες στη λευκή την γη μαρμαρωμένες
άψυχες μα γλυκές σαν κοιμωμένες

Χωρίς φωτιά  οι λέξεις , κρύες
μοιάζουν ψέμα
παλιά η πληγή και έχει στερέψει
 από αίμα
μοιάζει  λες να ναι κουρελόχαρτο και μόνο
στιγμή μικρή
που δεν ταξίδεψε στον χρόνο

Και γω το ζαρωσα στα χέρια σαν  σκουπίδι
μα όπως το πέταξα με δάγκασε σαν φίδι
όμως στο αίμα μου δεν έτρεξε φαρμάκι
μα η αγάπη που σου έχω από παιδάκι

Εκείνο το σημείωμα
που μου έστειλες πριν χρόνια
μέχρι η φωνή σου να γυρίσει
μες στα γράμματα
μα κι ας πεθάνω μάτια μου
θα το διαβάζω αιώνια
και ας μην έμαθα να αντέχω
τα δαγκάματα

Α.Π.