Ελενη

 

μία κοπέλα... μία φοιτήτρια ..ένα πλάσμα που έψαχνε να βρει τον εαυτό του... που δεν είχε μάθει ακόμα να ξεχωρίζει ποιο από τα τραγούδια που ακούει είναι των σειρήνων...και δεν είχε κανέναν κοντά της να την αγαπάει τόσο ώστε να την δέσει στο κατάρτι.... τέρατα κρυμμένα πίσω από το προσωπείο του ανδρισμού τη σκότωσαν ..... γιατί οι αληθινοί άντρες δυστυχώς δεν μοιάζουν με τους ήρωες  των Reality της τηλεόρασης ... ο ανδρισμός είναι στο χάδι και όχι στην γροθιά...στην ελευθερια της επιλογης και οχι τον εξαναγκασμο...στην αγαπη και οχι στην κατακτηση

ΒΟΤΣΑΛΑ

 ΒΟΤΣΑΛΑ

Η κόκκινη λάσπη κολλάει στις σόλες

 οι μέρες μπροστά μου ξεράθηκαν όλες

τα πεύκα στο δάσος πεσμένα στο χώμα

τα δυό ονόματα σου γλιστράνε από το στόμα 

Μα εσένα

οι θάλασσες όλου του κόσμου

 μακριά μου σε πήρανε φως μου

 πουλί ταξιδιάρικο εσύ

Κρυμμένος 

ο Αύγουστος μες στα μαλλιά σου

 χειμώνα να βγάλει κοντά σου

με εσένα να ρθεί στο νησί

Τα βότσαλα εμπρός μου  με δάκρυ βρεγμένα

θυμάμαι που σε είδα με μάτια κλαμένα

τον δρόμο του λόφου αργά κατεβαίνω

και εγώ σαν τα δέντρα τριγύρω μου  γέρνω

Και απόψε

κοιτάζω το πράσινο αστέρι

που μόνο εκείνο το ξέρει

 το πόσο πολύ σε αγαπώ

Φεγγάρια 

χτενίζουν τα μαύρα μαλλιά σου

τα αστέρια ξαπλώνουν σιμά σου

μα εγώ δεν θα ρθω να στο πω

Α.Π.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

είναι καιρός που σε έχω χάσει

 μέσα στο ίδιο το κλουβί και ας χρόνια  ζούμε

εσκούριασες και έχεις χαλάσει

μα  αν θέλεις κάθισε κοντά μου να τα πούμε

μέσα στην  κόλαση  ήρθα

 να σε βρω πού είσουν μόνος

που σε  είχε αρπάξει

 να σε πνίξει ο χρόνος

 σου 'χα απλώσει το χέρι 

μα εσύ τό 'χες δαγκώσει

και με πλήγωνες πάντα 

γιατί σε είχαν πληγώσει

 μοναχά τώρα στα μάτια κοίταξέ με

το μολύβι πάρε αν θες και γιάτρεψε με

μες σε αυτό το τραγούδι κάποια έχεις ξεχάσει

επεράσαν τα χρόνια μα δεν  έχει γεράσει

 έχει μπει μες στο κρύο που κυλάει από τους τοίχους

 και για σένα μιλάει μες στους άγραφους στίχους

 μαζί.... που λες...

το ίδιο όνειρο ας μοιραστούμε

 δεν είναι αργά

μες στο  ίδιο ταξίδι να μπούμε 

θα είναι αλλιώς

 αγκαλιά στους βυθούς να πνιγούμε

Α.Π

αγάπη είναι

 αγάπη είναι να αγαπάς την γόμα που σβήνει την ιστορία σου από την σελίδα του ανθρώπου που αγαπας για να γράψει κάποιος άλλος εκεί , μία πιο όμορφη ιστορία

ημερολόγιο της στάχτης ( 2)

  ημερολόγιο της στάχτης  ( 2)

ο ιδρώτας που έτρεχε στο μέτωπο του γέμισε τα μάτια του και  με δυσκολία έβλεπε μες στον υπολογιστή..

ξαναδιάβασε δυνατά με ένα κόμπο στο λαιμό το μήνυμα που ήταν έτοιμος να στείλει

''περίμενα να πας για ύπνο για να σου γράψω αυτό το μήνυμα ..  που μάλλον θα είναι το τελευταίο..ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που είμαστε εγώ ο πελάτης και εσύ ο υπάλληλος... έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω να θες να είμαστε κάτι περισσότερο και αυτό το σέβομαι απόλυτα...  Άντε να είμαστε και φίλοι στο Facebook ...  προτεραιότητα στην καθημερινότητά σου δεν θα είμαι ποτέ...  ούτε και κάτι ιδιαίτερο ανάμεσα στους γνωστούς σου..  για ότι έπαθα φταίω μόνο εγώ και θα το πληρώσω όπως μου αξίζει...  Δεν σου είπα ποτέ ψέματα για όσα νιώθω αλλά ούτε θα χρειαστεί να τα ξανά ακούσεις ποτέ...  είναι μία δική μου μάχη . Μακάρι να είχα καταφέρει να μπω στη σκέψη σου αλλά δεν μπόρεσα... για τελευταία φορά θα σου πω και ξέχνα το μετά ότι σε λατρεύω μικρή μου μούσα... δεν σου λέω καληνύχτα γιατί η καληνύχτα ζητάει και την καλημέρα της... όταν θα ξανά ανοίξουν τα μαγαζιά τα λέμε... Μέχρι τότε να προσέχεις σε παρακαλώ τις επιλογές σου και να μη βιάζεσαι να κλείσεις τα κενά σου γιατί στη βία σου απάνω μπορεί να βάλεις και σαβούρα    ... φιλιά ...''

με μία βαθιά ανάσα πάτησε το enter...

ήταν σαν να είχε πάρει την απόφαση  να βουτήξει στην κόλαση...

καθώς βυθιζόταν μέσα στο παγωμένο τίποτα  ένιωσε τόσο μόνος του...

Α.Π.

στην μικρη μου μουσα

στην μικρη μου μουσα

απ' τα νιάτα σου τις λάσπες μου θα σβήσω

και ας μην τόλμησα ούτε απέξω να βαδίσω

της καρδιάς μου όμως τα μάτια πως να ορίσω

 που σε γνώριζαν πολύ πριν σε γνωρίσω

δεν το διάλεξα να ρθείς ούτε να φύγεις

κύμα έγινες και στα ρηχά με πνίγεις

μου έχεις πάρει από τα χέρια το μολύβι

και το στύβεις για να δεις τι άλλο κρύβει

από σένα τίποτα να μην κρατήσω

τα κλεμμένα θες να στα γυρίσω πίσω

δεν το διάλεξα να σε αγαπήσω τόσο

μα εσύ διάλεξες να με μισείς  ωστόσο

Α.Π.

 

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ

 

Για μένα έγινες τα πάντα ..... 

Για σένα  έμεινα  ένα τίποτα.... Τόσο απλά

το ημερολόγιο της στάχτης

το ημερολόγιο της στάχτης

Άδειασα όπως ένα μπουκάλι με κρασί ..που το ακριβό περιεχόμενό του δεν το ήπιαν σε μία γιορτή  , να τσουγκρίσουν τα ποτήρια και να πούνε ''στην υγειά μας'' . Αλλά στέγνωσε στο βρώμικο πάτωμα που χύθηκε .

 Ήταν και αυτή η σιωπή ... της έδωσα τόσες πολλές ερμηνείες  που στο τέλος έγινε ένας θόρυβος αποκρουστικός ,  ενοχλητικός που τρέλανε το μυαλό . 

Άρχισα να σβήνω τις ελπίδες μου ,  να διαγράφω τηλέφωνα , διευθύνσεις , προφίλ . Τώρα  πια δεν θα μπαίνω στην ζωή σου καλοδεχούμενος σαν αγαπημένος φίλος , σαν διεκδικητής του  έρωτα σου ... Μονάχα σαν τον κλέφτη κρυφά θα παρακολουθώ από την κλειδαρότρυπα ,  να πάρω κάτι ... λίγο φως , λίγη συντροφιά ...

 Άρχισα να μισώ τον ήχο του τηλεφώνου , τον ήχο του μηνύματος ,  γιατί ποτέ δεν ήσουνα εσύ στο τηλέφωνο , ποτέ δεν ήταν δικό σου το μήνυμα . 

  Νόμιζα πως μες στο κενό δεν υπάρχει τίποτα όμως έκανα λάθος , είναι πάντα γεμάτο με ότι λείπει . 

Τόσα χρόνια μετά τόλμησα να ανοίξω το ερμητικά κλειστό  παράθυρο , στην αρχή μπήκε ένα φρέσκο αεράκι  που με δρόσισε ,  με έκανε να νιώσω ξανά νέος ,  μα λίγο λίγο πάγωνε , μου πάγωσε την ψυχή  το σώμα , τις νύχτες . 

Ξανά έκλεισα ερμητικά την ζωή μου πάλι .

Γιατί αντιδρώ πάντα λες και  εσύ με βλέπεις   κάθε στιγμή ? .  Εγώ είμαι αρκετά λογικός και ξέρω ότι στη σκέψη σου δεν περνάω πια ούτε σαν μία μικρή ενόχληση . Γιατί κοιτάζω πάντα στην οθόνη πως θα δω κάτι , ένα σημάδι , αυτή τη μικρή πράσινη κουκίδα που την  κοίταγα για νύχτες , για ώρες ατελείωτες ? 

 Δεν σε είχα ποτέ.... Κι όμως ήσουν το μόνο που είχα.....  δεν με αγάπησες και το ήξερα , όμως με έκανες να αγαπήσω  ακόμη και εμένα... γέμισα με αγάπη  που έφτανε και περίσσευε για να καλύψει και αυτήν που δεν μου έδινες ..

Τώρα πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα ,  χωρίς την ψευδαίσθηση ότι είμαι μαζί σου ,  πώς θα ζήσω χωρίς ψευδαισθήσεις ?  πόσο φοβάμαι ! ! ! 

Πέρασε ακόμη μία μέρα και είμαι εδώ , να περιμένω να μου απαντήσεις στα μηνύματα που ποτέ δεν έστειλα .. Μοιάζω με  ναύτη στο λιμάνι ,  που περιμένει με το φυλλάδιο στο χέρι στο μικρό , άδειο φτωχικό καφενείο να μπαρκάρει στο  καράβι που ξέρει πως έχει βουλιάξει πολύ καιρό τώρα ...

Συνειδητοποιώ πως όλη η καθημερινότητά μου ήσουν εσύ .  Κοίταζα στο κινητό μου κάθε πρωί  μόλις άνοιγα τα μάτια μου , για να δω η  φατσούλα σου μέσα στον κυκλάκι αν έχει τη μικρή πράσινη κουκίδα ,  σημάδι πως έχεις ξυπνήσει . Είχαμε πει πως θα μιλάμε μόνο τα βράδια .  Οι μέρες μου δεν ήταν παρά ένα εμπόδιο που έπρεπε να περάσω , για να έρθει το βράδυ . Θεέ μου  ! Πόσες μα πόσες μα πόσες ώρες έμενα μετέωρος να κοιτάζω αυτήν την πράσινη κουκίδα  ... όλος ο κόσμος μου ήταν αυτή η μικρή , μαγική πράσινη κουκίδα ... Μέχρι να στείλεις το μήνυμα , να μου πεις πώς πέρασες την μέρα , τι θα κάνεις το βράδυ .. Και να μου πεις καληνύχτα , μόνο αυτό είχα από σένα και με αυτό είχα γεμίσει όλα μου τα κενά ... Και ποτέ μου δεν σου ζήτησα τίποτε άλλο . Εσύ με όλη τη ζωή μπροστά σου και εγώ με όλη τη ζωή πίσω μου... Και σε σεβάστηκα τόσο πολύ !  ούτε καν στα όνειρά μου δεν σε άγγιζα , ούτε καν τα μαλλιά σου δεν χάιδεψα...Το μόνο που ήθελα ήταν ένα ρόλο για να είμαι στη ζωή σου ...Και χωρίς να το καταλάβω έγινε αυτό που νομοτελειακά θα γινόταν ,  εγώ έγινα ένα βαρίδι που εσύ έπρεπε να αφήσεις πίσω και καλά θα έκανες .................

Ξημέρωσε και σήμερα .Τα καλά νέα είναι πως μαθαίνεις να ζεις με την απουσία.. είναι σαν να περπατάς με ένα αγκάθι στο πόδι που δεν μπορείς να βγάλεις και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό . Μόνο πως το αγκάθι αυτό είναι  μέσα στην ανάσα σου , στη σκέψη σου , στα μάτια σου .

Α.Π.

 

Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη

 Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη

Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη Σε ξαναείδα στο χαμόγελο εκείνης της κοπέλας... Είχα πολλά χρόνια να σε δω.. Στα αλήθεια πότε πέρασαν τόσα χρόνια ; Σου έμοιαζε τόσο πολύ πού για μία αιώνια στιγμή νόμιζα ότι ήσουν εσύ... Ίσως να χρειαζόταν να κάνω αυτό το λάθος για να σε δω για μιά τελευταία φορά ... Εκείνη ήταν τελικά απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες επιλογές ,με συνηθισμένα θέλω, ένας κανονικός, υγιής στον τρόπο σκέψης ρεαλιστής άνθρωπος που ξέρει πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος ... Ενώ εσύ ήσουν πάντα τόσο ιδιαίτερη !!! Δυσκολευόσουν να ζήσεις την πραγματικότητα και δυσκόλεύες και εμένα να ζήσω στην ουτοπία σου... Ολα ήταν δύσκολα μαζί σου... Μα το πιο δύσκολο από όλα ήταν η απώλεια σου , γιατί δεν ξέρω να ζω χωρίς εσένα ... Δεν θα βιαστώ να προσπαθήσω να σε ξεχάσω .. Αποφάσισα να σε αφήσω να σβήσεις μέσα μου λίγο λίγο , όπως σβήνει ο ήλιος αργά αργά μες στην θάλασσα το ηλιοβασίλεμα , ματώνοντας τον ορίζοντα γεμίζοντας την ψυχή με όλα τα χρώματα ... να σε πενθήσω οσο και για όσο σου αξίζει... Θέλω για μία τελευταία φορά να ζήσω αυτή την γλυκόπικρη θλίψη του ανεκπλήρωτου , του παράλογου που λιώνει κάτω από την μπότα της λογικής, των ''θέλω'' που ζουν έξω από τα όρια του εφικτού ... Γιατί στον δικό μου τον κόσμο ουτοπία είναι η πραγματικότητα, και πραγματικότητα είναι η ουτοπία Και για να ζήσω σε αυτό τον κόσμο σε χρειαζόμουν τόσο μικρή μου γλυκιά μου, αγαπημένη αυταπάτη ... Α.Π.

συμβουλες

 να πω και μία τελευταία σαχλαμάρα για σήμερα .. εκ της αποτυχίας μου στο συγκεκριμένο θέμα .. δηλαδη στον έρωτα και τις σχέσεις.. έχω καταλήξει στο ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα) . λοιπόν... Α ...διαλέγουμε ποιον θα ερωτευτούμε αφού πρώτα είμαστε σίγουροι ότι τηρεί τα κριτήρια που θέλουμε και δεν ερωτευόμαστε αυτόν που θα ερωτευτούμε έτσι γιατί μας κάπνισε και μας έκατσε η κακιά στιγμή και με την πρώτη ματιά και μαλακίες λες και δεν μπορούμε να ρίξουμε δεύτερη και τρίτη ματιά... Β..Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε πίσω αν δούμε ότι δεν είχαμε τα σωστά στοιχεία στην εξίσωση.. αυτό καλά είναι να γίνει πολύ γρήγορα... Τρίτον και βασικό ...δεν αγαπάμε.. ερωτευόμαστε αλλά δεν αγαπάμε ...γιατί αν αγαπήσουμε δύσκολα αφήνουμε τον λάθος έρωτα .. και τέταρτον δεν διαβάζουμε τους βλάκες τους ποιητές γιατί αυτοί συνήθως για το λάθος έρωτα γράφουνε και μας κάνουν να νομίζουμε ότι έχουμε κάνει κάποιο λάθος εμείς....και τέλος μην ακούτε και μην συμβουλεύεστε αυτούς που έχουν αποτύχει ...καλή ώρα εμένα ..να σας πουν πως θα πετύχετε